Audycja Polskiego Radia z 2001 roku. Oskarżycielem jest tu dr Janusz Osica, a obrońcą prof. dr Ludwik Malinowski. 

Na ilustracji fotografia Władysława Grabskiego ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego. 

Władysław Grabski (1874–1938) – ekonomista, polityk związany z Narodową Demokracją, historyk dziejów społeczno-gospodarczych; w latach 1919–1920 oraz 1923–1925 minister skarbu, dwukrotnie – w roku 1920 i w latach 1923–1925 – premier rządu II Rzeczypospolitej. Studiował w École des Sciences Politiques w Paryżu, a także – jednocześnie – ekonomię oraz historię na Sorbonie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w latach 1919–1922, był posłem z ramienia Związku Ludowo-Narodowego. Jako minister skarbu i premier próbował wówczas zahamować inflację i przeprowadzić reformę walutową. W 1920 roku, na skutek wojny polsko-bolszewickiej, plany te się nie powiodły. Tymczasem sytuacja gospodarcza Polski była coraz gorsza. W 1923 roku Grabski został powołany przez prezydenta Stanisława Wojciechowskiego na premiera, objął wówczas także stanowisko ministra skarbu. Tym razem przeprowadził udaną reformę gospodarczą, w tym walutową; w 1924 roku powołał Bank Polski. Obok reform finansowych, rząd Grabskiego doprowadził także do uchwalenia reformy rolnej oraz usiłował uregulować, przez tzw. ustawy językowe, niektóre sprawy związane z mniejszościami narodowymi. Grabski odszedł z polityki w 1925 roku. Zajmował się historią, ekonomią i socjologią wsi, pracował naukowo w katedrze ekonomii politycznej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie; w 1923 roku został profesorem tej uczelni, a w latach 1926–1928 sprawował funkcję jej rektora. W 1936 roku założył Instytut Socjologii Wsi (został jego dyrektorem). Odznaczony Orderem Orła Białego (1924). Zmarł w Warszawie w 1938 roku.