Sikorski Antoni (1834–1913), lekarz pediatra. Ur. 18 XII w Warszawie, był synem malarza Jana (zob.) i Augusty z Grebnerów.
Po ukończeniu realnego gimnazjum gubernialnego w Warszawie w r. 1853, S. pracował początkowo jako aplikant w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych, później jako urzędnik w Wydz. Głównego Inspektora Służby Zdrowia w Król. Pol. Po utworzeniu Akademii Medyko-Chirurgicznej w Warszawie studiował medycynę w l. 1857–62. W czasie studiów był asystentem wolontariuszem w Instytucie Położnictwa u Władysława Tyrchowskiego, a po uzyskaniu dyplomu lekarza w lipcu 1862 został tam asystentem etatowym. Na podstawie napisanej pod kierunkiem W. Tyrchowskiego pracy O całkowitym wycięciu jajnika (ovariotomia) (W. 1864) otrzymał 14 XI 1864 dyplom doktora medycyny w Szkole Głównej Warszawskiej. W l. 1862–4 S. zwiedził szpitale i kliniki dziecięce Wiednia, Berlina, Pragi i powrócił do Warszawy z postanowieniem urządzenia osobnego szpitala dla dzieci.
Nie mogąc uzyskać odpowiedniej sumy pieniężnej dla realizacji tego celu (wyasygnowane w r. 1862 przez Radę Stanu Król. Pol. 20 tys. rb. na szpital dla dzieci, było kwotą niewystarczającą) oraz przezwyciężyć sprzeciwów wobec koncepcji odrębnego szpitala dla dzieci (np. prof. medycyny Aleksander Le Brun postulował utworzenie tylko osobnego oddziału dziecięcego w Szpitalu Dzieciątka Jezus), S. wystąpił ze swym planem na łamach prasy (Kwestia szpitala dla dzieci w Warszawie, „Klinika” 1868 nr 7). Opracował też projekt statutu szpitala dla dzieci i wniósł do Rady Głównej Opiekuńczej (RGO). Projekt uzyskał poparcie Komitetu Lekarskiego, głównie jego członka Tytusa Chałubińskiego, jednak RGO odrzuciła projekt ze względu na brak funduszów. Wobec tego S. postanowił założyć szpital prywatny; z pomocą sekretarza stanu przy Radzie Administracyjnej Ambrożego Zaborowskiego i mecenasowej Wandy Wrotnowskiej uzyskał od ofiarodawców potrzebne fundusze i 23 IX 1869 otworzył «Zakład Leczniczy Prywatny dra Sikorskiego dla dzieci» przy ul. Solnej 4. Szpital z 42 łóżkami mieścił się w osobnym budynku i był podzielony na oddziały wg chorób, lekarze pracowali bezpłatnie, a pielęgniarkami były Siostry Miłosierdzia. Ten pierwszy samodzielny szpital dla dzieci w Król. Pol. był faktycznie instytucją filantropijną, bo opłata 15 kopiejek za dzień pobytu dziecka pokrywała zaledwie minimalną część kosztów. Ponieważ zakład ten mógł przyjąć niewiele dzieci, grupa osób, m. in. Aleksandra Potocka z Wilanowa, W. Wrotnowska, A. Zaborowski oraz historyk sztuki i kultury Mathias Bersohn wyjednała przy pomocy T. Chałubińskiego od władz teren przy ul. Aleksandria (obecnie ul. Kopernika). Zarząd postarał się znowu o fundusze (zwłaszcza pomogła A. Potocka, ofiarowując 100 tys. rb) i 15 V 1874 położono kamień węgielny pod budowę nowego szpitala wg projektu budowniczego Juliana Ankiewicza (po uprzednim rozebraniu budynku, w którym urodził się Józef Ignacy Kraszewski). Dn. 18 XI 1875 szpital (do którego przeniesiono dotychczasowy z ul. Solnej) oddano do użytku, zmieniając jego nazwę na «Warszawski Szpital dla Dzieci». S. był jego lekarzem naczelnym, prezesem Zarządu, ordynatorem oddziału i w pewnym okresie lekarzem ambulatorium. Szpital staraniem S-ego był stale rozbudowywany i w r. 1897 posiadał już 120 łóżek etatowych i 33 zapasowe. Główną fundatorką była A. Potocka, która wyasygnowała później 50 tys. rb. na budowę nowego budynku. Obok funkcji leczniczej szpital spełniał warunki instytucji kształcącej lekarzy pediatrów. Utrzymywał się głównie ze wsparcia społecznego, o które S. zabiegał w prasie (W sprawie szpitala dla dzieci, „Kur. Warsz.” 1897 nr 62), przez kontakty osobiste i organizując różne przedsięwzięcia, np. coroczne bale dobroczynne. W r. 1912 opisał starania związane z założeniem i funkcjonowaniem Szpitala pt. Warszawski Szpital dla Dzieci w 43 roku istnienia (W.). S. utrzymując się z praktyki prywatnej, nie pobierał wynagrodzenia i dopiero w ostatnich latach otrzymywał pensję za pracę w szpitalu (jak i pozostali lekarze). Praca w szpitalu nie pozwoliła S-emu na pracę naukową; prócz rozprawy doktorskiej ogłosił kilka prac kazuistycznych na łamach „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, m. in. Dwa przypadki przetok pochwowo-macicznych (1865 nr 1), Leczenie dławca (croup) przy pomocy wdychań (inhalatio) (1870 nr 5), Przypadek zrakowacenia nerki u 4-letniego dziecka (1873 nr 1). Od r. 1865 był członkiem Tow. Lekarskiego Warszawskiego, miał tytuł i funkcję akuszera nadetatowego miasta Warszawy. S. zmarł 23 VI 1913 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 174–IV–24).
W małżeństwie z Melanią z Bironów miał S. syna Eugeniusza (zm. 1927), działacza spółdzielczego i dyrektora Tow. «Kredyt Warszawski».
Fot. w: Album zasłużonych lekarzy polskich, W. 1925 s. 93; – Konopka, Bibliogr. lek. XIX w.; Biogr. Lexikon d. hervorr. Ärzte; Cmentarz Powązkowski w Warszawie, W. 1984 s. 130; Kośmiński, Słown. lekarzów; Słownik biograficzny zasłużonych pediatrów, W. 1985 I (Pęgierska B., fot.); Szarejko P., Słownik lekarzy polskich XIX wieku, W. 1991 I (fot., niektóre informacje mylne); Szenic S., Cmentarz Powązkowski 1891–1918, W. 1983; – B.K. i W.K., 25-ta rocznica budowy szpitala dla dzieci pod wezwaniem świętego Aleksandra w Warszawie, „Biesiada Liter.” 1897 nr 48; Cześninowa M., Ocalmy od zapomnienia „Służba zdrowia” 1966 nr 44; Dobieszewski Z., Szpital dla Dzieci D-ra Sikorskiego, „Klinika. Tyg. Lek.” 1869 nr 6 s. 96, nr 14 s. 228; Jasiński W., Rzut oka na rozwój pediatrii polskiej, „Pediatria Pol.” 1923 z. 1 s. 13–14; Łyskanowski M., Medycyna i lekarze dawnej Warszawy, W. 1976; Podgórska-Klawe Z., Szpitale warszawskie 1388–1945, W. 1975; K.W., Odezwa do matek, „Kur. Warsz.” 1897 nr 50, 51; Wybieralski A., Zarys historii Warszawskiego Szpitala dla Dzieci (1869–1969), W. 1969 s. 12–13, 20–1, 25–6, 29–36, 40–1, 48–51; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1913: „Gaz. Lek.” nr 28 s. 729–33 (Brudziński J.), „Kur. Warsz.” nr 172, 173, 174, „Nowiny Lek.” Nr 9 s. 481, „Pam. Tow. Lek. Warsz.” nr 3 s. 288–90 (Sokołowski A.), „Tyg. Ilustr.” nr 27 s. 533 (fot.).
Jan W. Chojna