Merunowicz Feliks (1880–1932), bankowiec. Ur. 20 XI we Lwowie, był jednym z siedmiorga dzieci Józefa (zob.) i Antoniny Strasser. Szkołę średnią ukończył we Lwowie. Tam też odbył studia uniwersyteckie na Wydziale Prawa. Stopień doktora praw uzyskał ok. r. 1907/8. Równocześnie ze studiami pracował od ok. r. 1900 zarobkowo, początkowo jako urzędnik w Tow. Galicyjskiej Kasy Oszczędności we Lwowie. W r. 1909 objął stanowisko zastępcy dyrektora Kasy Oszczędności m. Sambora. Po kilku latach powrócił do Lwowa, gdzie zorganizował (otwartą w październiku 1912) Miejską Kasę Oszczędności. Objął w niej stanowisko dyrektora. W r. 1914 po wybuchu wojny ewakuował majątek Kasy do Wiednia, a następnie w r. 1915 powrócił do Lwowa, wznawiając działalność kierowanej przez siebie instytucji. Po odejściu z Miejskiej Kasy Oszczędności został dyrektorem w Polskim Banku Przemysłowym we Lwowie, skąd 1 X 1925 przeszedł do pracy w należącym do państwa Banku Gospodarstwa Krajowego (BGK). Został tu dyrektorem Centrali, przy czym przejściowo kierował oddziałem BGK we Lwowie.
W marcu 1927 ostatecznie przeniósł się M. do Warszawy i rozpoczął działalność w Centrali Banku. Tu awansował niezwykle szybko. Dn. 1 III 1928 został bowiem – równocześnie z W. Konderskim – mianowany jednym z dwóch zastępców naczelnego dyrektora BGK. Nominacja M-a łączyła się z potrzebą wzmocnienia fachowej obsady dyrekcji, na której czele stał od r. 1927 zupełnie nie znający się na sprawach bankowości Roman Górecki. M. uważany zaś był w kołach finansowych za sprawnego organizatora i świetnego znawcę spraw bankowych. Początkowo w dyrekcji BGK odpowiadał za pracę departamentów kredytu długoterminowego i kredytów konsorcjalnych, a następnie za kredyty konsorcjalne i krótkoterminowe. Były to zasadnicze działy pracy Banku. Wobec trudności finansowych przedsiębiorstw prywatnych kredytowanych przez BGK były one następnie – w wyniku niewypłacalności – przejmowane przez Bank i tworzyły tzw. «Koncern BGK». Departament Kredytów Konsorcjalnych prowadził gestię własnościową akcji i udziałów posiadanych przez BGK w tych przedsiębiorstwach oraz ich finansowanie. W praktyce więc departament, za którego działalność odpowiedzialny był M., realizował założenia gospodarki etatystycznej rządu. Szczególnie rozwinął działalność w latach wielkiego kryzysu gospodarczego, przejmując pod kontrolę wiele przedsiębiorstw prywatnych, w których, na skutek trudności finansowych dotychczasowych właścicieli, wzrosła rola kapitału państwowego. M. wniósł bardzo duży wkład osobisty w sprawne zorganizowanie działalności «Koncernu BGK» i jego finansowanie. W Banku uważany był za bliskiego współpracownika R. Góreckiego i jego fachowego doradcę.
Z ramienia BGK M. wchodził do władz wielu przedsiębiorstw należących do państwa lub uzależnionych kredytowo od tego Banku. Był m. in. wiceprezesem Rady Nadzorczej Tow. Starachowickich Zakładów Górniczych, wiceprezesem Sp. Akc. Eksploatacji Soli Potasowych, członkiem zarządów w Zakładach Mechanicznych «Ursus», Stowarzyszeniu Mechaników Polskich z Ameryki, Polskim Tow. Akumulatorowym «Petea», Sp. Akc. «Azot», Zakładach Chemicznych «Grodzisk», Zjednoczeniu Elektrowni Okręgu Radomsko. Poza tym wchodził do władz Cukrowni i Rafinerii «Przeworsk», Fabryki Papieru S. Niemojowskiego w Bielsku i Polskiego Tow. Budowlanego, z którymi nawiązał kontakt jeszcze w okresie działalności bankowej we Lwowie.
M. zmarł 10 VII 1932 w Poznaniu, tam też został pochowany. Ożeniony był od r. 1908 z Janiną Aulichówną. Dzieci nie miał.
Landau Z., Oligarchia finansowa Drugiej Rzeczypospolitej, „Przegl. Hist.” 1971 nr 1 s. 86; – BGK. Sprawozdania za lata 1925 s. 29, 1927 s. 46, 1932 s. 3 (nlb.); Konderski W., Z działalności banków polskich w latach 1928–1935. Wspomnienia, W. 1962 s. 21–2, 46–8; Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce, W. 1930; Szematyzmy Król. Galicji, 1901–1914; – „Dzien. Pozn.” 1932 nr 157 s. 4, nr 158 s. 4, 8; „Kur. Pozn.” 1932 nr 310 s. 2, nr 312 s. 11; „Kur. Warsz.” 1932 nr 190 wyd. wieczorne s. 4, 8, nr 191 wyd. wieczorne s. 8, nr 193 wyd. wieczorne s. 12; – Akt zgonu w Urzędzie Stanu Cywilnego Poznań–Stare Miasto; – Informacje J. Aulicha, J. Kapłańskiej, W. Konderskiego i J. Merunowicza.
Zbigniew Landau