Nowicki Feliks Telesfor (1902–1957), inżynier elektryk, konstruktor central telefonicznych. Ur. 30 V w Warszawie, był synem urzędnika miejskiego Tytusa i Władysławy z Fijałkowskich. Ukończył Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie (1920) i Sekcję Prądów Słabych na Politechnice Warszawskiej, gdzie po wykonaniu pracy dyplomowej z dziedziny teletechniki otrzymał stopień inżyniera elektryka (1929). Po krótkim stażu pracy w Instytucie Badań Inżynierii i Polskiej Akcyjnej Spółce Elektrycznej «Ericsson» od początku 1931 r. był starszym konstruktorem i kierownikiem wydziału teletechnicznego w Biurze Studiów Państwowych Zakładów Tele- i Radiotechnicznych (PZT) w Warszawie. W PZT zajmował się w szczególności zagadnieniami konstrukcji telefonicznych central międzymiastowych i był współprojektantem i konstruktorem dużej centrali międzymiastowej zainstalowanej w r. 1935 w Warszawie, która należała wówczas do najbardziej nowoczesnych w Europie. Poza tym był on współtwórcą projektów central automatycznych abonenckich o pojemności do 200 numerów, półautomatycznych central międzymiastowych dla kilku miast w Polsce, wiejskiej sieci telefonicznej półautomatycznej (z aparatami miejscowej i centralnej baterii), adaptacji central automatycznych typu Strowgera dla sieci miejskich w Polsce (Poznań, Rzeszów, Tarnów, Włocławek) oraz wielu projektów urządzeń teletechnicznych dla statków, kopalń, kolei i wojska. W l. 1932–6 był także starszym asystentem w katedrze teletechniki Politechniki Warszawskiej. W okresie drugiej wojny światowej N. pracował nadal (aż do r. 1943) w PZT, działających pod zarządem niemieckim. Jednocześnie w l. 1941–4 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie, która była czynna w miejsce zamkniętej przez Niemców Politechniki. W czasie powstania warszawskiego został wywieziony do obozu w Stutthofie, a stamtąd do obozu pracy w Maruszy pod Grudziądzem.
Po powrocie do Warszawy N. był w l. 1945–8 dyrektorem fabryki PZT. Następnie pracował jako szef działu rozwoju przemysłu w Dyrekcji Branżowej Telekomunikacji w ramach Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego i jako starszy konstruktor w Centralnym Zarządzie Przemysłu Teletechnicznego. Od maja 1951 został przeniesiony do Zakładów Wytwórczych Urządzeń Telefonicznych (tj. dawnych zakładów PZT) na stanowisko głównego konstruktora, gdzie od sierpnia 1956 był kierownikiem Biura Rozwojowego. Tutaj był współtwórcą kilku udoskonaleń i usprawnień technicznych. W okresie powojennym prowadził wykłady zlecone w Politechnice Warszawskiej (od r. 1945 z przedmiotu: centrale telefoniczne międzymiastowe), w Wojskowej Akademii Technicznej (od r. 1950 zasady organizacji produkcji) i w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej (teletechnikę łączeniową). Opracował kilka podstawowych publikacji z tego zakresu. Był współautorem Podręcznika teletechnika (W. 1937, Londyn 1944) oraz artykułów dotyczących warunków technicznych na nowe centrale międzymiastowe sznurowe (ogłoszonych w „Przegl. Telekomunikacyjnym” 1949). Do najważniejszych książek N-ego należą: pierwsza polska monografia pt. Centrale międzymiastowe (z atlasem 36 rys., W. 1947), Budowa i konserwacja central telefonicznych (również z atlasem 39 rys., W. 1951) i Telefoniczne łącznice ręczne abonenckie, miejscowe i międzymiastowe (W. 1953). W okresie międzywojennym N. należał do Stowarzyszenia Teletechników Polskich, a po wojnie do Oddziału Warszawskiego Telekomunikacji Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Zmarł po długotrwałej chorobie żołądka 29 I 1957 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu na Bródnie.
Z małżeństwa z Jadwigą Wyrzykowską zawartego w r. 1929 pozostawił syna Jerzego (ur. 1932), inżyniera budownictwa wodnego, i córkę Krystynę Sakowska (ur. 1946), inżyniera mechanika.
Bibliografia retrospektywna polskiego piśmiennictwa technicznego za lata 1945–1949, W. 1954; Jankowerny W., Jasińska M., Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1972; Spis abonentów warszawskiej sieci telefonów PAST, rok 1937/ 38, W. 1937; Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936; Katalog Wydawnictw Naukowo-Technicznych 1949–1964, W. 1964; – Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1930 s. 1102–3; Historia elektryki polskiej, W. 1974 III; Miszczak S., Historia radiofonii i telewizji w Polsce, W. 1972; – Informator o władzach i organach SEP, STP, ZPIE oraz spisy członków, W. 1939; „Monitor Pol.” 1937 nr z 11 XI; – „Przegl. Elektrotechn.” 1933 s. 391, 550, 1937 s. 1075, 1939 s. 651, 1946 nr 3 s. VI, 1947 nr 9–10 s. VIII; „Przegl. Telekomunikacyjny” 1946 s. 29, 1957 s. 155 (życiorys, fot.); „Przegl. Teletechn.” 1934 s. 154, 185, 1936 s. 26, 1937 s. 187, 1938 s. 188; „Życie Warsz.” 1957 nr 25, 26, 30 (nekrolog); – Arch. Politechniki Warszawskiej: Akta studenckie; Arch. Zakładów Wytwórczych Urządzeń Telefonicznych w W.: Akta osobowe nr 814; – Informacje żony Jadwigi Nowickiej.
Jerzy Kubiatowski