Skierski Jan Andrzej (1915–1982), dziennikarz radiowy, prezes Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego. Ur. 30 IV w Warszawie, był najmłodszym z pięciorga dzieci Stefana (zob.) i Bronisławy, córki Augusta Diehla (zob.), bratankiem Leonarda (zob.).
S. w l. 1925–34 uczył się w Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie. Założył wraz z kolegami szkolne koło szybowcowe i uzyskał dyplom pilota szybowcowego. Po zdaniu w r. 1934 matury ukończył kurs podchorążych rezerwy w Dęblinie, a następnie Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Otrzymał w r. 1937 stopień podporucznika i przydział do 21. pp Dzieci Warszawy. We wrześniu 1939, dowodząc kompanią tego pułku, walczył nad granicą Prus Wschodnich, a następnie wycofał się w kierunku Warszawy. Wspomnienia z kampanii wrześniowej Historia 10 dni opublikował S. w cyklu wydawnictw Radia i Telewizji pt. „Księga wspomnień z. 1, wrzesień 1939” (W. 1971). Ranny koło Jabłonny, został przewieziony furmanką chłopską do Szpitala Ewangelickiego w Warszawie. Po wyjściu ze szpitala został w listopadzie 1939 aresztowany przez Niemców. Przebywał w oficerskich obozach jenieckich w Dössel, Colditz i Neubrandenburg. Brał udział w nieudanej ucieczce z oflagu. Wyzwolony został przez armię amerykańską 1 IV 1945. Po kapitulacji Niemiec był oficerem łącznikowym w armii brytyjskiej w Bergen-Belsen, a od maja 1946 oficerem łącznikowym Polskiej Misji Repatriacyjnej w strefie brytyjskiej z siedzibą w Hildesheim i Hamburgu. Następnie do października 1950 pracował w konsulacie polskim w Hanowerze, m. in. jako kierownik agencji konsularnej w Brunszwiku. Równocześnie zajmował się redagowaniem i kolportażem tygodnika „Ogniwo”, przeznaczonego dla Polaków w Niemczech, zachęcającego do powrotu do kraju.
S. wrócił do Warszawy w listopadzie 1950. Przez krótki czas pracował w Min. Spraw Zagranicznych. Podjął zaoczne studia dziennikarskie na Wydz. Nauk Społecznych Uniw. Warsz., uzyskał dyplom magistra dziennikarstwa w r. 1970. Od kwietnia 1951 był redaktorem programu niemieckiego w redakcji „Dla Polaków za granicą” w Polskim Radiu. Współpracował przy założeniu redakcji radiowej „Dla tych co na morzu” i był sekretarzem, a następnie zastępcą kierownika tej redakcji. Przygotował wiele audycji radiowych dotyczących głównie spraw wojska oraz historii drugiej wojny światowej, m. in. cykl słuchowisk pt. „Tradycja i współczesność Wojska Polskiego i Marynarki Wojennej”. W r. 1961 otrzymał nagrodę Komitetu do Spraw Radia za reportaż dźwiękowy Wspominamy miłych gości. Po przejściu na emeryturę w r. 1979 współpracował dorywczo z Polskim Radiem. Przerwał tę współpracę po wprowadzeniu w grudniu 1981 stanu wojennego.
S. uczestniczył w życiu Kościoła ewangelicko-reformowanego. Był od czerwca 1961 członkiem kolegium kościelnego parafii warszawskiej, od czerwca 1963 wiceprezesem, a od marca 1964 prezesem tego kolegium. Od września 1964 aż do śmierci był prezesem Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego oraz przewodniczącym Komisji Problemowej tegoż Synodu. Należał do współtwórców znowelizowanego prawa wewnętrznego, obowiązującego w Kościele ewangelicko-reformowanym od 1968 r. Od kwietnia 1979 do śmierci przewodniczył Komisji Cmentarnej Kościoła. Zmarł 20 IV 1982 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym przy ul. Żytniej. Odznaczony był m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi.
S. był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Haliną ze Skierskich (ślub 28 IX 1939), późniejszą pracowniczką (pod pseud. Irma) Biura Studiów i Łączności Oddziału II Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej, rozstrzelaną przez Niemców 16 III 1944, po raz drugi z Wandą z Majerów (ślub 18 I 1951), pracowniczką «Cepelii», z którą miał dwóch synów: Macieja (ur. 1951) i Zbigniewa (ur. 1953), obu geografów z wykształcenia, właścicieli prywatnych firm.
Kowalik J., Bibliografia czasopism polskich wydanych poza granicami kraju, L. 1976 II; Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939–1945, W. 1988 (dot. żony, Haliny); Szulcowie J. i E., Cmentarz Ewangelicko-Reformowany w Warszawie, W. 1989; – Jan Andrzej Skierski 1915–1982, „Jednota” 1981 nr 8/9 s. 21 (fot.); Konarski S., Ornowski M., Szkoła im. Mikołaja Reja w Warszawie, W. 1993; – Sękowska A., Wspomnienie o Janie Skierskim, „Jednota” 1982 nr 8/9 s. 22–3 (fot.); – „Życie Warszawy” 1982 nr 83 s. 12, nr 84 s. 11, nr 85 s. 10; – B. Synodu Ewangelicko-Reformowanego w W.: Spuścizna S-ego (życiorysy, korespondencja, legitymacje itp.) oraz dokumentacja jego pracy w Kościele ewangelicko-reformowanym; – Informacje syna, Zbigniewa i materiały w posiadaniu wdowy, Wandy Skierskiej.
Stanisław Konarski