Rabiej Józef Miron (1911–1974), inżynier elektryk, profesor i rektor Politechniki Szczecińskiej. Ur. 8 I w Samborze, był jednym z dwanaściorga dzieci Franciszka, nauczyciela gimnazjalnego, i Julii z Nestorowiczów.
W r. 1930 R. ukończył Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. Kopernika w Samborze, następnie studiował na Wydziale Budowy Maszyn i Elektrotechniki w politechnice gdańskiej, gdzie w r. 1935 uzyskał dyplom inżyniera elektryka, nostryfikowany w r.n. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Pracę zawodową rozpoczął R. w Biurze Elektryfikacji Węzła Kolejowego Warszawskiego przy budowie urządzeń elektrycznych od maja 1937 do września 1939 w charakterze inżyniera nadzoru. Następnie do lutego 1941 pracował w Kolejowych Warsztatach Elektrotrakcyjnych w Warszawie przy naprawie podstacji, sieci i pociągów elektrycznych, po czym – wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec – do kwietnia 1945 pracował w Fabryce Maszyn Elektrycznych i Prostowników firmy «Siemens-Schuckert» w Siemensstadt w Berlinie.
Po powrocie w t.r. do kraju R. zamieszkał w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie do września 1948 był kierownikiem technicznym miejscowego obwodu Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Poznańskiego i oddziału rejonowego Polskiego Radia. Przeniósł się następnie do Szczecina i przez rok pracował w Szczecińskim Urzędzie Morskim jako inspektor nadzoru robót elektrycznych, a następnie od października 1949 do marca 1962 był głównym specjalistą-elektrykiem w Szczecińskim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego. Jednocześnie od listopada 1948 R. rozpoczął pracę w Szkole Inżynierskiej, przekształconej w r. 1955 na Politechnikę Szczecińską, gdzie pozostawał do końca życia, początkowo jako starszy wykładowca, od r. 1959 jako docent, a od r. 1970 jako profesor nadzwycz. W uczelni tej pełnił funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego (1950/1 i 1962–9), prorektora do spraw nauczania (1951/2) i rektora (1952/3). Ponadto w l. 1951–69 kierował Katedrą Maszyn Elektrycznych, przekształconą w r. 1970 w Zakład Maszyn i Napędów Elektrycznych Instytutu Elektrotechniki, poza tym w l. 1952–4 był kierownikiem Katedry Napędu i Trakcji Elektrycznej. Wykładał teorię maszyn elektrycznych, konstrukcję i obliczanie maszyn elektrycznych, prostowniki, maszyny elektryczne specjalne, podstawy napędów elektrycznych oraz napędy elektryczne specjalne. Najbliższymi współpracownikami R-a byli: Dżemal Woronowicz, Jerzy Szymianis, Ludwik Zdanowski, Witold Jasieniecki i Mieczysław Chodyniecki, przy współudziale których powstały skrypty naukowe i publikacje. R. ogłosił kilkadziesiąt prac, najwięcej w „Zeszytach Naukowych Politechniki Szczecińskiej”, m. in. Podstawy teoretyczne i obliczenie elektromagnetyczne silnika dwuwirnikowego o płynnej regulacji obrotów (Szczecin 1962). Ponadto wykonał liczne ekspertyzy dla przemysłu i projekty dla wielu obiektów budownictwa przemysłowego. Uzyskał kilka patentów z dziedziny silników i napędowych układów elektrycznych, z których patent nr 44836 pt. Silnik dwuwirnikowy prądu zmiennego o płynnej regulacji obrotów (1960), opisany przez autora w „Przeglądzie Elektrotechnicznym” (1961) i „Zeszytach Naukowych Politechniki Szczecińskiej” (1963 nr 47) wzbudził duże zainteresowanie przemysłu; wykonano kilka prototypów takiego silnika i przebadano jego właściwości, lecz z niewiadomych przyczyn do produkcji seryjnej nie doszło. Natomiast jego praca o zautomatyzowanym układzie napędowym z zastosowaniem trójfazowego silnika dwuwirnikowego do napędu maszyn włókienniczych została zaraz wprowadzona w przemyśle. R. otrzymał nagrody ministra szkolnictwa wyższego (1952, 1963).
Od czerwca 1946 był R. członkiem Polskiej Partii Robotniczej, od grudnia 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pełnił wielokrotnie funkcje sekretarzy i członków egzekutywy podstawowej i oddziałowej organizacji partyjnej. Zmarł w wyniku nowotworu żołądka 27 V 1974 w Szczecinie i został pochowany w Alei Zasłużonych (Rondo) na cmentarzu Centralnym w Szczecinie. Był odznaczony m. in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie z Raisą z Nowosieleckich (ślub w r. 1937) R. miał dwoje dzieci, inżynierów architektów: Jerzego (ur. 1943) i Halinę (ur. 1951), zamężną za Wiesławem Panczenką, ekonomistą.
Bibliografia prac naukowych pracowników wydziałów technicznych Politechniki Szczecińskiej w l. 1972–1976, Szczecin 1980; „Zesz. Nauk. Politechn. Szczecińskiej” nr 148: Technika nr 6. Bibliografia 1965–1971, Szczecin 1973; Naukowy Informator Pomorza Zachodniego. Szczecińskie Towarzystwo Naukowe 1956–1971, Szczecin 1971 s. 28; Skład osobowy i program wykładów Politechniki Szczecińskiej za l. 1960/1–1973/4; – Babiński L., Dziesięciolecie Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego 1956–1966, Szczecin 1966 s. 28; 25 lat SEP na Ziemi Szczecińskiej, Szczecin 1974 s. 74; Dwudziestolecie nauki polskiej na Pomorzu Szzecińskim w l. 1946–1966, Szczecin 1968; Historia elektryki polskiej, W. 1976 I; Łaski Z., Szczecińskie szkolnictwo wyższe, w: Szczecińska nauka w XX-lecie PRL, Szczecin 1965 s. 9; Politechnika Szczecińska w latach 1946–1971, W. 1974 (fot.); Politechnika Szczecińska w latach 1946–1976, Szczecin 1976 (fot.); Polskie Towarzystwo Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej 1961–1971, W. 1971; – „Sprawozdanie Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego za l. 1956–66; – „Biul. Informacyjny SEP” 1975 nr 4 s. 40 (nekrolog); „Głos Szczeciński” 1964 nr z 2 X (fot.); „Tryb. Ludu” 1974 nr 151; – Dział Kadr Politechn. Szczecińskiej: Akta osobowe; – Informacje córki R-a Haliny Panczenko i Jerzego Szymianisa.
Jerzy Kubiatowski