INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Kazimierz Rodowicz     

Kazimierz Rodowicz  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1988-1989 r. w XXXI tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Rodowicz Kazimierz (1885–1951), inżynier budownictwa wodnego, profesor Politechniki Warszawskiej. Ur. 14 I w Warszawie, był synem Teodora i Stanisławy z Rymkiewiczów, młodszym bratem Stanisława (zob.).

Po ukończeniu w r. 1903 gimnazjum filologicznego w Kijowie, studiował R. przez 2 lata w Instytucie Inżynierów Dróg Komunikacji w Petersburgu, a następnie przeniósł się na wydział inżynierii politechniki w Karlsruhe, na którym specjalizował się pod kierunkiem K. Rehbocka, w dziedzinie budownictwa wodnego. W czasie studiów odbywał praktykę przy budowie mostu Poniatowskiego i mostu kolejowego koło Cytadeli w Warszawie, a także przy projektowaniu i budowie zakładów o napędzie wodnym w południowych Niemczech. Zwiedzał też w tym okresie w celach naukowych Niemcy, Austrię, Szwajcarię, Francję, Belgię i Holandię. Od listopada 1911 do marca 1912 był asystentem w katedrze budownictwa wodnego politechniki w Karlsruhe. Studia ukończył w r. 1912 z tytułem inżyniera dyplomowanego. W l. 1912–14 pracował w biurze konstrukcyjnym we Lwowie nad projektami siłowni wodnych na Dniestrze w Uniżu i na Oporze w Tyszownicy, a równocześnie był asystentem II Katedry Budownictwa Wodnego w Politechn. Lwow. Od listopada 1914 do grudnia 1915 jako naczelny gubernialny inżynier hydrotechniki kierował wznowionymi pracami przy melioracji Polesia. Powołany w r. 1915 do służb technicznych wojska rosyjskiego, był naczelnikiem robót hydrotechnicznych, sanitarnych, drogowych, mostowych i budowlanych przy dowództwie armii.

W r. 1919 R. powrócił do kraju i w lutym t. r. został starszym referentem sekcji budownictwa wodnego Min. Robót Publicznych w Warszawie. Opracował projekt budowy rzecznego portu handlowego dzielnicy Praga i kierował tą budową. W l. 1921–8 był adiunktem Zakładu Budownictwa Wodnego Politechn. Warsz., a od r. 1928 do wybuchu drugiej wojny światowej prowadził na tejże Politechnice wykłady zlecone z dziedziny encyklopedii budownictwa wodnego, budowy dróg wodnych i portów oraz eksploatacji dróg wodnych. Równocześnie od r. 1921 był naczelnikiem wydziału budowy w Generalnej Dyrekcji Regulacji Rzek Żeglownych. W r. 1922 został też głównym doradcą technicznym Min. Przemysłu i Handlu przy odbiorze projektu budowy portu w Gdyni. W r. 1924 rozpoczął pracę w Dyrekcji Dróg Wodnych, gdzie początkowo był naczelnikiem wydziału Średniej Wisły, od 1 V 1925 kierownikiem dyrekcji, a od 1 X 1927 do r. 1939 dyrektorem. Był autorem projektu regulacji Wisły, studiów naukowo-badawczych nad regulacją łożysk poszczególnych jej odcinków i dopływów, a także portów w Krakowie, Płocku i Włocławku. Opublikował kilka artykułów i broszur na ten temat m. in. Roboty regulacyjne na Wiśle pod Warszawą („Kron. Warszawy” 1930), Droga wodna Warszawa-Bałtyk (W. 1932), Ruch wody w korytach naturalnych (W. 1936), Fragment studiów nad użeglowieniem zdziczałych koryt rzecznych (W. 1937), Porty Płocka i Włocławka (W. 1937). W kwietniu 1931 został powołany na przewodniczącego Rady Technicznej dla spraw morskich przy Departamencie Morskim Min. Przemysłu i Handlu i funkcję tę pełnił do wybuchu wojny. W l. 1925–39 odbywał liczne podróże naukowe po krajach zachodniej Europy dla badań porównawczych w zakresie hydrotechniki.

We wrześniu 1939 R. został ewakuowany do Brześcia nad Bugiem, a następnie przebywał w pobliskim majątku Wierzchowice. Aresztowany 29 IX 1939 przez władze radzieckie, przebywał w więzieniu w Brześciu. Zwolniony dzięki staraniom przyjaciół, przedostał się w lutym 1940 do Generalnego Gubernatorstwa przez zieloną granicę i wrócił do Warszawy. W okresie okupacji niemieckiej był R. referentem do spraw Wisły w Urzędzie Dróg Wodnych. Równocześnie działał w konspiracji w Delegaturze Rządu na Kraj. Opracował też projekt generalny sieci dróg wodnych w Polsce przeznaczony na okres powojenny. Po powstaniu warszawskim 1944 r. przebywał w Wycinkach Leśnych koło Milanówka.

W r. 1945 R., po uruchomieniu Politechn. Warsz., wznowił wykłady na Wydziale Inżynierii. Był współtwórcą programów nauczania na tym wydziale w związku z przejściem studiów na system dwustopniowy, a także programów projektowanego Wydziału Budownictwa Wodnego, utworzonego już po śmierci R-a. Od stycznia 1946 został kierownikiem Zakładu Wodnego na Wydziale Inżynierii, a 24 VII 1946 otrzymał nominację na profesora zwycz. Był też w r. 1946 kuratorem Bratniej Pomocy Studentów Politechn. Warsz. Od lipca 1945 powołano go na stałego doradcę Rady Technicznej, przekształconej następnie na Radę Komunikacyjną przy Min. Komunikacji, a w listopadzie t. r. został doradcą Centralnego Urzędu Planowania, gdzie brał udział w pracach Komisji Planowania Gospodarki Wodnej. W l. 1946–50 był przewodniczącym komitetu redakcyjnego czasopisma „Gospodarka Wodna”, w którym zamieszczał swe artykuły, m. in. Uwagi aktualne dotyczące kierunków rozwoju naszych dróg wodnych (1948). W l. 1946–8 z ramienia Min. Komunikacji wchodził w skład rady nadzorczej spółki «Polska Żegluga na Odrze». Od listopada 1947 został członkiem Państwowego Komitetu Hydrologiczno-Meteorologicznego, a od jesieni r. n. dyrektorem inżynierskiego Kursu Hydrograficznego przy Politechn. Warsz. Był też w latach 1948–9 członkiem sekcji polskiej Polsko-Czechosłowackiego Komitetu Studiów do spraw drogi wodnej Odra-Dunaj. W listopadzie 1949 został członkiem Tow. Naukowego Warszawskiego. Prowadził prace badawcze nad warszawskim węzłem dróg wodnych (kanał Żerań-Zegrze i port na Żeraniu), nad połączeniem Przemszy z Wisłą, projektem portu w Puławach, projektami zbiorników wodnych w Czorsztynie, Goczałkowicach i w Mianowie na Bystrzycy, a także projektami stopni wodnych w Przewozie na Wiśle i w Brzegu Dolnym na Odrze. Zajmował się Zakładem Wodno-Elektrycznym w Czchowie, jak również studiami rzeki Odry i kontynuacją problemów regulacji Wisły. Pozostawił w rękopisie niedokończone podręczniki Drogi wodne i porty oraz Regulacja rzek. Rękopisy te podobnie jak inne prace badawcze przechowywane są w Archiwum PAN w Warszawie. Zmarł 19 IV 1951 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 228, rząd I, grób 12). Odznaczony był m. in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Z małżeństwa z Zofią z Bortnowskich (ślub 22 VIII 1915), miał R. dwóch synów: Jana (zob.) i Zygmunta.

Zygmunt (1917–1944), po ukończeniu Szkoły Głównej Handlowej wstąpił do Szkoły Artylerii Konnej w Toruniu. We wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej pracował razem z ojcem w Delegaturze Rządu na Kraj, a równocześnie działał w siatce wojskowej Armii Krajowej. Od r. 1943 był w stopniu podporucznika dowódcą plutonu w 3 baterii 1 Dywizjonu Artylerii Konnej. Używał pseud. Zero. Ranny w pierwszym dniu powstania zginął 30 VIII 1944 w zbombardowanym szpitalu powstańczym przy ul. Chełmskiej.

 

Bibliogr. Warszawy. Wydawn. ciągłe 1929–1939; toż za l. 1944–54; Zagórowski, Spis nauczycieli; – Album inżynierów i techników w Polsce, Lw. 1932 cz. 3 s. 13 (fot.); Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Wyd. 2, uzup., W. 1984; Czetwertyński E., Kazimierz Rodowicz (1885–1951), „Roczn. Tow. Nauk. Warsz.” R. 44: 1951 s. 152–4; Kazimierz Rodowicz, tamże R. 42: 1949 nr 140–2; Politechnika Warszawska 1915–1925, W. 1925; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965; Staroń O., Materiały Kazimierza Rodowicza, „Biul. Arch. PAN w W.” 1981 nr 24 s. 43–52; Tillinger T., Śp. prof. inż. Kazimierz Rodowicz, „Gosp. Wodna” 1951 nr 7/8 s. 310 (fot.); Wachowicz B., Ułan batalionu „Zośka”, „Przekrój” 1983 nr 1972 s. 10-11 (dot. Zygmunta R-a); „Życie Warszawy” 1951 nr 110 s. 7; – AAN: Karty kwalifikacyjne Min. Robót Publicznych, sygn. 53; Arch. PAN: Materiały Kazimierza Rodowicza; Arch. Politechn. Warsz.: Teczka akt personalnych nr 378; – Materiały do historii 1 Dywizjonu Artylerii Konnej w l. 1940–1944 (mszp. w oprac. T. Mrówczyńskiego – dot. Zygmunta R-a); – Informacje żony Zofii, baratnka Władysława Rodowicza i Krystyny Rodowiczowej.

Stanisław Konarski

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
Ten biogram został opublikowany dzięki PGE - Mecenasowi projektu iPSB. pge-logo-pion-size2.png

Postaci powiązane

   
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Karol Brzozowski

1821-12-29 - 1904-11-05
poeta
 

Erwin Axer

1917-01-17 - 2012-08-05
reżyser teatralny
 

Roman Załuski

1936-12-10 - 2022-11-29
reżyser filmowy
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Józef Eryk Natanson

1854 lub 1855 - 1929-02-05
przyrodnik
 

Stanisław Pyrtek

1913-03-21 - 1940-03-04
błogosławiony
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.