Pińciurek (Pięciórek) Marcin, w zakonie Ubald (1860–1930), reformat, potem ksiądz świecki, założyciel Domu Polskiego w Jerozolimie. Ur. 21 X w Lipowcu koło Szczebrzeszyna w rodzinie chłopskiej, był synem Jana i Marianny z Borsuków. Początkowe wykształcenie odebrał w stronach rodzinnych. Po odbyciu pięcioletniej służby wojskowej wstąpił 2 II 1887 do galicyjskiej prowincji reformatów w Rawie Ruskiej i 30 IV t. r. został bratem zakonnym. Pragnąc uzyskać święcenia kapłańskie, uczył się pod kierunkiem miejscowego gwardiana Wiktora Drzewickiego, lecz niezbyt zdolny, zaprzestał nauki. Od 24 VIII 1888 pełnił w Sądowej Wiszni obowiązki kwestarza na odbudowę spalonego kościoła Reformatów. Dn. 6 I 1890 samowolnie opuścił zakon i udał się do Rzymu. Wzywany kilkakrotnie do powrotu, nie podporządkował się. Dzięki poparciu udzielonemu mu przez ks. Józefa Azbijewicza, opiekuna Polaków w Rzymie, P. zdołał otrzymać 23 IX 1899 święcenia kapłańskie bez odbycia pełnego kursu studiów seminaryjnych.
W r. 1903 P. wyjechał do Jerozolimy. Z czasem powziął myśl ufundowania tu schroniska dla niezamożnych pielgrzymów polskich. Kupił w r. 1908 dwupiętrowy budynek w pobliżu bazyliki Grobu Chrystusa i nazwał go Domem Polskim. Fundusze uzyskał z własnych oszczędności i wydania kilku druków dewocyjnych (m. in. Nagroda wieczna. Modlitwy i pieśni, Kr. 1908, Wiadomości drogi do Jeruzalem, Jerozolima 1908) oraz z ofiar wiernych. Nabyty kosztem dużych wyrzeczeń osobistych dom zdołał z uporem i zaradnością polskiego chłopa obronić przed zajęciem na inne potrzeby w latach pierwszej wojny światowej, kiedy to, sam zagrożony usunięciem z granic Palestyny, udzielał schronienia Polakom. Gdy po kilku latach okazało się, że obiekt jest niewystarczający w stosunku do potrzeb licznie przybywających z Polski pielgrzymów, P. przy poparciu konsulatu polskiego czynił starania o odzyskanie pierwszego Domu Polskiego założonego w r. 1876, ale nie udało mu się tego zrealizować. Dla zapewnienia przyszłości Domu Polskiego zapisał go w r. 1926 prymasowi Polski. Zabiegi wokół założenia i utworzenia Domu opisał P. w pamiętniku Jubileusz 25 lat pobytu w świętym mieście Jeruzalem (Jerozolima 1926). P. zmarł 6 VI 1930 w Jerozolimie i został pochowany na cmentarzu na Górze Syjon.
Kontynuacją jego działalności stało się założenie dwu następnych polskich placówek w Jerozolimie: Nowy Dom Polski, otwarty podczas drugiej wojny światowej, i Dom Pokoju, istniejący od r. 1967, przeznaczony na sierociniec dla dzieci arabskich.
Bystroń J. S., Polacy w Ziemi Świętej, Syrii, i Egipcie 1147–1914, Kr. 1930; Korwin S. A., Stosunki Polski z Ziemią Świętą, W. 1958 s, 194–8, 251; Szteinke A. J., Domy Polskie w Jerozolimie, „Tyg. Powsz.” 1975 nr 18 s. 3; tenże, O. Jukundyn Antoni Bielak O.F.M. (1834–1900) i jego działalność w Ziemi Świętej, „Nasza Przeszłość” 1972 s. 212–13 (bibliogr.); – Kłos J., Wyprawa na Bożą rolę, P. 1932 II 358–61; Stach P., Podróż naukowa księży do Ziemi Świętej, Lw. 1936; tenże, Wrażenia z podróży do Ziemi Świętej, Lw. 1927 s. 133–4; – Arch. Archidiec. w Gnieźnie: Arch. Prymasa Polski, dz. III, sygn. 95a. (fot.); Arch. Prow. Franciszkanów-Reformatów w Kr.: Kronika klasztoru Franciszkanów-Reformatów w Sądowej Wiszni (1888–1945) 4; Curia Vescovile, Palestrina: Acta Sacrorum Ordinationum ab a. 1894 s. 17, 18, 23, 26, 30, 32; Papieski Instytut Studiów Kościelnych w Rzymie: Pisemna informacja i odpisy z 8 III i 28 VI 1979.
Anzelm J. Szteinke