Romiszewski Modest (1861–1930), generał armii rosyjskiej i WP. Ur. 29 VII w rodzinie ziemiańskiej, był synem Władysława (1819–1907), generała piechoty armii rosyjskiej, i Anny (Honoraty?) z Dżakelich (1837–1917).
Dn. 30 X 1872 R. został zaliczony w poczet wychowanków cesarskiego Korpusu Paziów w Petersburgu. W dn. 1 IX 1878 rozpoczął służbę wojskową jako paź młodszego, specjalnego kursu szkoły i ukończył ją 1 XII 1879 z pierwszą lokatą. Dn. 8 VIII 1880 został zaliczony do 3 baterii w Gwardyjskiej Brygadzie Artylerii, a 6 VIII 1881 został przeniesiony do Gwardyjskiej Brygady Artylerii Konnej jako chorąży i służył w niej od 30 VIII jako podporucznik, a od 13 IV 1886 jako porucznik. Od 1 X 1886 studiował w Wojskowej Akademii Prawa, którą ukończył 28 V 1889. W dn. 7 VI 1889 awansował do stopnia kapitana i od 24 I do 12 IX 1892 przebywał na kursie w oficerskiej szkole artylerii. W dn. 17 IX 1892 wrócił do macierzystej brygady, w której objął stanowisko dowódcy 14 baterii artylerii konnej. W dn. 24 V 1893 został awansowany do stopnia podpułkownika. Pełnił następnie obowiązki dowódcy 16 baterii artylerii konnej, a 30 XII 1899 awansował do stopnia pułkownika i objął stanowisko dowódcy V dywizjonu artylerii konnej. W dn. 22 IX 1906 został dowódcą XXVI brygady artylerii polowej, a 22 IV 1907 otrzymał stopień generała majora ze starszeństwem od 13 VI t.r. Od 31 V 1913 służył w armii rosyjskiej jako generał porucznik. Przed pierwszą wojną światową mieszkał w Grodnie. Podczas wojny jako specjalista w dziedzinie artylerii występował w różnych związkach taktycznych. W dn. 21 VI 1917 znajdował się w dyspozycji głównodowodzącego wojsk Frontu Rumuńskiego.
W październiku 1918 R. wrócił do kraju, gdzie zgłosił się do WP. Przyjęty w stopniu generała porucznika Dekretem Naczelnego Wodza nr 276 z 16 I 1919 uzyskał przydział do Dep. Szkolnictwa Wojskowego w Min. Spraw Wojskowych i objął kierownictwo Sekcji Szkół Podoficerskich. W maju 1919 został członkiem ścisłej Rady Wojennej, a w czerwcu t.r. generalnym inspektorem artylerii przy naczelnym wodzu. Dn. 6 V 1921 odszedł w stan spoczynku z powodu zaawansowanego wieku i uzyskał uposażenie emerytalne. Mieszkał w Warszawie przy ul. Ossolińskich 6. Zmarł 7 X 1930 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m. in. Orderem Św. Włodzimierza 3 stopnia z mieczami oraz 2 i 3 stopnia i Św. Stanisława 1 stopnia z mieczami, 2 i 3 stopnia.
R. był żonaty, miał czworo dzieci, m. in. syna Wiktora (ok. 1902 – ok. 1950 w Londynie), oficera lotnictwa.
Jeden z młodszych braci R-ego Eugeniusz (1869–1931) był lekarzem w rosyjskiej służbie wojskowej, a potem w polskiej, na emeryturę odszedł w stopniu gen. brygady WP; drugi Wilhelm (1882–1934), nauczyciel fizyki i chemii, był dyrektorem gimnazjum założonego w r. 1919 przez Polską Macierz Szkolną w Ostrogu, a od r. 1921 dyrektorem gimnazjum humanistycznego w Ostrowcu w pow. opatowskim oraz współinicjatorem utworzenia tamże Uniwersytetu Robotniczego.
Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie (zawiera nieścisłe informacje o dacie zgonu); Rocznik Oficerski, W. 1923, 1924, 1928; Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 7 z 23 I 1919; Spis Władz Wojskowych 1918–1921, W. 1936 (opracowanie zbiorowe do użytku wewnętrznego CAW); – Biernatowie A. i B., Cmentarz Powązkowski w Warszawie. Materiały inwentaryzacyjne, W. 1980 (tu data ur. 18 VI 1861); – „Kur. Warsz.” 1930 nr 276 (wyd. wieczorne) s. 8; – CAW: Teczka personalna P-6006; – Materiały Red. PSB (tamże życiorys Wilhelma R-ego, opracowany przez S. Konarskiego); – Informacje W. Szyszkowskiego z W. i bratanicy R-ego, Jadwigi Macierewiczowej z W.
Mieczysław Wrzosek