Sforski (Sworski) Narcyz Marcelin, w zakonie Ksawery (1826–1911), reformat, działacz i pisarz religijny. Ur. 31 X w miejscowości Puszcza (pow. rypiński), był synem Jana, rolnika, i Marianny z Bielińskich.
S. uczęszczał do szkoły wydziałowej prowadzonej przez reformatów w Żurominie. Dn. 6 XII 1843 wstąpił do Prowincji Reformatów p. wezw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Żurominie. Po ukończeniu rocznego nowicjatu studiował w ich klasztorach w Zarębach Kościelnych koło Ostrowi Mazowieckiej retorykę (do r. 1847), we Włocławku filozofię (1847–8), a w Płocku teologię (1848–51). Dn. 26 V 1850 otrzymał święcenia kapłańskie.
W l. 1851–2 uczył S. w Węgrowie gramatyki, a w l. 1852–6 w Żurominie historii Kościoła i świętej wymowy (homiletyki). Jednocześnie był nauczycielem w Szkole Wydziałowej i działał jako misjonarz ludowy. Następnie wykładał filozofię w klasztorach we Włocławku (1856–9) i teologię w Płocku (1859–64). W lipcu 1864 został przeniesiony do Włocławka, gdzie go zastała kasata klasztorów Król. Pol. przeprowadzona w listopadzie t. r. przez rząd rosyjski. W związku z nią do domu we Włocławku jako klasztoru etatowego przewieziono reformatów z Płocka, Pułtuska, Żuromina i Chełma Lubelskiego. Od r. 1866 do 22 III 1870 S. był przełożonym tej wspólnoty liczącej ok. 40 osób.
Odtąd S. poświęcił się pracy duszpasterskiej i działalności pisarskiej. Był promotorem stowarzyszenia ludzi świeckich p. n. Arcybractwo Różańca Świętego, założonego w r. 1861. Dla jego członków opracował podręcznik O sposobie odmawiania Różańca z rozważaniem tajemnic różańcowych (egzemplarz nieznany) oraz zorganizował bibliotekę. Dał się też poznać jako dobry kierownik duchowny, zwłaszcza inteligencji oraz księży i biskupów. Od r. 1872 sprawował opiekę nad domem Stow. Kobiet Pracujących, które pod jego wpływem zaczęło się przekształcać w tajne zgromadzenie zakonne. Opracował dla niego regulamin. Pod koniec życia opiekę nad tą grupą zlecił ks. Wojciechowi S. Owczarkowi, późniejszemu biskupowi, który w r. 1922 doprowadził do kanonicznej erekcji Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi.
Od r. 1861 do śmierci S. opracowywał i anonimowo ogłaszał kalendarze liturgiczne dla zakonników swej prowincji. Głównie jednak pisał wierszem. W ten sposób przetłumaczył ,,O naśladowaniu Chrystusa” Tomasza à Kempis (W. 1900). Ponadto wydał ok. 20 broszur religijnych i ułożył kilka pieśni używanych m. in. podczas pielgrzymek do Częstochowy. Pisma te cieszyły się dużą popularnością. Dochód z nich przeznaczał S. na cele charytatywne. Był też diecezjalnym cenzorem książek. S. zmarł 2 XII 1911 we Włocławku i został pochowany w podziemiach kościoła Reformatów.
Librowski S., Katalog rubrycel i schematyzmów diecezji i zakonów historycznej Polski znajdujących się w księgozbiorze podręcznym Archiwum Diecezjalnego we Włocławku. „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kośc.” T. 24: 1972 s. 80–8, T. 26: 1973 s. 153–66, T. 27: 1973 s. 117–22; – Charszewski I., Monografia Żuromina, „Mies. Pasterski Płocki” 1935 s. 78–9; Jędrzejczak M. L., Orle gniazdo. Franciszka Rakowska, założycielka Stowarzyszenia Wspólnej Pracy, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kośc.” T. 49: 1984 s. 261–352 (bibliogr.; zdjęcie nr 5 nie jest fotografią S-ego); – Arch. Diec. we Włocławku: Akta Konsystorza Gen. w Kaliszu, V. Zakony, sygn. 23 – Reformaci włocławscy (1818–1899) s. 575–587, 609, 623, 641; Arch. Generale Ordinis Fratrum Minorum w Rzymie: Polonia Immaculatae Conceptionis in Borussia (1855–1913) nr 65–70, 96, 786, Polonia Maior et Minor (1818–1889) nr 451–452, 454, 458, 463, Relationes Provinciarum Poloniae, 1862 nr 102–103, 114–118; Arch. Prow. Franciszkanów-Reformatów w Kr.: Akta prowincjałów Prow. Wniebowzięcia NMP z l. 1852–5, 1858–61, Liber actorum in Conventu Vladislaviensi (1760–1860), s. 276, 287–290, Część spuścizny rękopiśmiennej S-ego oraz 3 fot.; Arch. Zgrom. Sióstr Wspólnej Pracy we Włocławku: Fragment spuścizny S-ego.
Anzelm J. Szteinke