Stanisław z Goślubia i Bratoszewic h. Sulima (ok. 1420–1489), miecznik, podstoli, stolnik łęczycki.
Był wnukiem woj. łęczyckiego Mikołaja Oporowskiego (zob.), synem Jana z Goślubia (zm. przed 1450) i nieznanej z imienia zapewne pierwszej żony. Dn. 10 I 1436 Jan zapisał swej żonie Dobrochnie 200 grzywien na Goślubiu Dużym i Małym, a w r. 1445 przeniósł je na Pawłowice i Siemienice. Data pierwszego zapisu oprawy, ale przede wszystkim wysokość wniesionego posagu, wykluczają ją jako matkę S-a. Dobrochna była zapewne drugą żoną Jana i matką Jana (zm. 1500), przyrodniego brata S-a, studenta Uniw. Krak. w r. 1451, doktora dekretów i archidiakona poznańskiego (1468), kanonika (1482) i prepozyta gnieźnieńskiego (1483), posła królewskiego w Rzymie.
Karierę urzędniczą S. rozpoczął od urzędu miecznika łęczyckiego, który objął po 4 V 1445 a przed 12 IX 1447 po Tomaszu Sobockim. Kolejny urząd, podstolego łęczyckiego, objął po swym stryju Mikołaju z Miłonic między 22 V a 25 VI 1450. Stolnikostwo łęczyckie przypadło mu po awansie stryja Mikołaja na kaszt. brzeską. Pierwszy raz z tym tytułem S. pojawił się 29 V 1455 na roczkach łęczyckich. Często występował w otoczeniu króla Kazimierza Jagiellończyka w czasie jego pobytów w Łęczycy, w l. 1455, 1456, 1466, 1470 i 1472. Dość regularnie, przynajmniej raz w roku, bywał na sejmikach łęczyckich, zwłaszcza po zakończeniu wojny trzynastoletniej. Cieszył się autorytetem, skoro wybierano go na arbitra w sporach szlachty woj. łęczyckiego i pow. nakielskiego.
Początkowo S. pisał się ze Stradzewa, który być może stanowił zastaw posagowy jego nieznanej matki. Po śmierci ojca zaczął pisać się z Goślubia (koło Piątku). Do r. 1450 S. i jego brat przyrodni Jan nie dokonali działu majątkowego, skoro t.r. S., przekazując poł. Krzyżanowa swemu stryjowi Piotrowi Oporowskiemu, poręczył pod zakładem 200 grzywien, że Jan dokona sądowej rezygnacji. Od r. 1452 główną rezydencją S-a w Łęczyckiem były Bratoszewice. Dzięki Janowi otrzymały one prawa miejskie i po raz pierwszy wymienione zostały w r. 1458 wśród miast, które mają dać pieszych do Malborka. S. miał zastaw w Czernikowie, który w r. 1464 zastawił za 150 grzywien kaszt. łęczyckiemu Tomaszowi Sobockiemu. W Łęczycy posiadał dom, który ok. r. 1468 darował bratu. Wspólnie z kaszt. brzezińskim Mikołajem z Miłonic zgłaszał pretensje do części Oporowa. Arbitrzy powołani z mandatu królewskiego (arcbp gnieźnieński Jan Gruszczyński, woj. poznański Łukasz Górka, woj. rawski Mikołaj Kucieński, kaszt. brzeski Andrzej Kretkowski, sędzia Florian z Gaju i podsędek Paweł z Drzewc łęczyccy) przysądzili tę część woj. łęczyckiemu Piotrowi Oporowskiemu za 400 grzywien wykupnego. W r. 1482 bracia przeprowadzili dział majątkowy; S. otrzymał m. Sępólno (Sampelbork) z dworem, przedmieściem i młynem wodnym, wsie: Niechórz, Sikorze, Wysoką, Świdwie, Suchorączek, Zboże i Wiśniewą w pow. nakielskim oraz Pawłowice i Siemienice z młynem wodnym w pow. łęczyckim. Jan dostał Goślub, Bratoszewice z fortalicją i dworem, oraz wsie Wyskoki i Orzełki; zobowiązał się też do płacenia S-owi 20 grzywien rocznie do końca jego życia. Kompleks nakielski składał się w części z dóbr odziedziczonych, w części zaś z wniesionych w posagu przez żonę S-a, Barbarę. Od r. 1452 pisał się S. z Sępólna. Stale skupywał działy od okolicznych właścicieli: od Tomki Sboskiej kupił w r. 1468 działy w Zbożu za łan w Wiśniewie i 100 grzywien, oraz w r. 1473 za 80 grzywien działy w Suchorączku. Data śmierci S-a nie jest znana. Być może nie żył już w poł. r. 1489, bowiem wszystkie sprawy przejął wtedy jego najstarszy syn Jan. Jako zmarły wymieniony został S. dopiero 29 VI 1490.
Z małżeństwa z Barbarą z Ostroroga (zm. po 1495), córką woj. poznańskiego Stanisława z Ostroroga (zob. Ostroróg Stanisław) i Beaty z Kobylańskich, pozostawił S. trzech synów: Jana, Stanisława i Mikołaja. Jan ożenił się w r. 1489 z Zofią, córką Jana z Piekar, która wniosła mu 350 grzywien posagu. Mikołaj, ożeniony z Małgorzatą Kościelecką, pełnił urzędy łowczego łęczyckiego (1505–6) i kaszt. inowłodzkiego (1506–28); wraz z bratem Stanisławem wziął udział w wyprawie wołoskiej (1497). W r. 1490 Barbara przeprowadziła z synami podział wsi Pawłowice i Siemienice, gdzie miała zapisaną oprawę, a następnie swój dział wydzierżawiła synowi Stanisławowi za roczny czynsz 7,5 grzywien. Procesowała się o spadek po bracie babki macierzystej Wichny, kaszt. krakowskim Janie z Czyżowa; dn. 29 VI 1495 król Jan Olbracht wystawił w Wiskitkach dokument poświadczający przelanie przez Barbarę na rzecz synów praw do tego spadku. W l. 1499–1525 Mikołaj i Stanisław oraz wnuk Wiktoryn (syn Jana) kontynuowali spór z braćmi wujecznymi, Stanisławem i Wacławem (Więcławem) z Ostroroga, zakończony przyznaniem im prawa do dziesiątej części klucza działoszyckiego.
PSB (Oporowski Mikołaj); – Boniecki, VI 322; – Korytkowski, Prałaci gnieźn., II 103–5; Słown. Hist.-Geogr. Ziem Pol., V (Działoszyce), VIII (Ostroróg); Urzędnicy, II; – Leitgeber S., Goślubscy vel Sempelborscy herbu Sulima. Przyczynek do dziejów rodziny w XV–XVI wieku, „Geneal. Studia i Mater. Hist.” T. 4: 1994 s. 39–45 (błędnie uznał Barbarę Niszczycką za żonę S-a); – Matricularum summ., II nr 537; – AGAD: Księgi grodzkie łęczyckie, ks. 4 k. 207v, ks. 7 k. 359, 654v–5, 840, 860v, ks. 8 k. 42v, 368v, 408v, 634, 781, 841 v, 913–14, Księgi ziemskie brzezińskie, ks. 1–2, Księgi ziemskie łęczyckie, ks. 2 k. 1v, 252–3v, 329, 396, ks. 10 k. 480, ks. 12 k. 190v, 192v, 221, ks. 13 k. 26v, 144, 156v, 268v, ks. 14 k. 12, 59v, 101, 112v, 22lv, 246v, 368, Księgi ziemskie orłowskie, ks. 1 k. 38, ks. 2A k. 498v, 722, ks. 2B k. 20v, 28v, 30, 86v, Metryka Kor., ks. 12 k. 108–10, Rozmaite akta B, k. 1v, 2; AP w P.: Księgi grodzkie nakielskie, ks. 1 k. 48v, ks. 2 s. 60–1, 188, ks. 3 s. 56–7, ks. 4 s. 81, ks. 5 s. 154, 168–75.
Alicja Szymczakowa