Strzeszewski Wiktor (1888–1973), inżynier górniczy, docent Głównego Instytutu Górnictwa w Katowicach.
Ur. 6 III we Wkrze (pow. płoński), był synem Romana i Anieli Mieczkowskiej.
Od r. 1897 uczył się S. w szkole handlowej Edwarda Rontalera w Warszawie, gdzie prowadził tajne kółka samokształceniowe. Z powodu udziału w strajku szkolnym 1905 r. nie mógł kontynuować nauki, wyjechał więc do Belgii, gdzie podjął studia na Wydz. Technicznym uniw. w Liège. Przewoził do zaboru rosyjskiego nielegalną prasę i z tego powodu został w r. 1907 aresztowany na granicy w Aleksandrowie i przez pewien czas był więziony. W l. 1908–11 przewodniczył Tow. Postępowej Młodzieży Polskiej «Spójnia» w Liège. W r. 1911 ukończył studia i otrzymał dyplom inżyniera górniczego (nostryfikowany w r. 1931 przez Akad. Górniczą w Krakowie).
Po odbyciu praktyk w kopalniach belgijskich pracował S. w l. 1912–22 jako zastępca zawiadowcy w kopalni «Renard» w Sosnowcu. W listopadzie i grudniu 1918, gdy władzę nad kopalnią przejęła skrajnie lewicowa (komunistyczna) Rada Delegatów Robotniczych, pozostał jako jedyny z dotychczasowego jej kierownictwa, przejmując odpowiedzialność za prowadzenie kopalni. W l. 1918–19 był sekretarzem Stow. Techników w Sosnowcu. W r. 1921 brał udział w pracach Komitetu Plebiscytowego na Górnym Śląsku. Władze III Powstania Śląskiego mianowały go t.r. pełnomocnikiem dla Generalnej Dyrekcji Przedsiębiorstwa Hut i Kopalń w Lipinach. W r. 1922 przeszedł do przedsiębiorstwa «Skarboferm» (Polskie Kopalnie Skarbowe na Górnym Śląsku) i został dyrektorem kopalni «Bielszowice» (obecnie w Rudzie Śląskiej). Następnie od r. 1932 był starszym dyrektorem kopalń «Skarbofermu» w Chorzowie. Zredagował „Monografię górnictwa polskiego zagłębia węglowego” (Kat. 1935), do której napisał także przedmowę. Był w tym okresie przewodniczącym Polskiego Związku Zachodniego w Chorzowie i tamtejszych Kół Przyjaciół Harcerstwa. Od r. 1936 był też wiceprzewodniczącym Koła Śląskiego Stow. Polskich Inżynierów Górniczych i Hutniczych. W r. 1939 reprezentował polski przemysł węglowy na Międzynarodowej Konferencji Pracy w Genewie. Po wybuchu drugiej wojny światowej wyjechał ze Śląska i podczas okupacji niemieckiej był rządcą majątku Młogoszyn koło Kutna.
Po wojnie, w r. 1945, wrócił S. do pracy w górnictwie jako główny inżynier górniczy w Bytomskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego. Pełnił też w Zjednoczeniu funkcję głównego inżyniera inwestycji; opracował m.in. założenia projektowe kopalni «Julian» w Piekarach Śląskich. Po powstaniu w r. 1946 Stow. Inżynierów i Techników Polskiego Przemysłu Węglowego założył jego oddział w Bytomiu, którego został pierwszym prezesem (pełnił tę funkcję do r. 1950). Od r. 1950 był samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym w Głównym Inst. Górnictwa w Katowicach; zorganizował tam od podstaw Zakł. Ekonomiki i Organizacji Pracy i objął jego kierownictwo. Prowadził badania nad kompleksową, cykliczną i wielozmianową organizacją pracy w wyrobiskach górniczych, analizami wydajności kopalń węgla, systemami eksploatacji złóż węgla i metodami określania ich rentowności, a także nad ekonomiczną efektywnością inwestycji górniczych; ich wyniki publikował przeważnie na łamach „Prac Głównego Instytutu Górnictwa”. W r. 1954 na podstawie osiągnięć naukowych otrzymał stopień docenta w Akad. Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W r. 1958 uzyskał także stopień Generalnego Dyrektora Górniczego III st. Razem z Bogusławem Pełką opublikował pracę Metoda analizy wydajności pracy i kosztów własnych w oddziałach produkcyjnych kopalń węgla (Kat. 1961, w jęz. niemieckim W. 1962). Był autorem wstępu i redaktorem pracy zbiorowej „Systemy eksploatacji węgla kamiennego” (Kat. 1964, wyd. 2, Kat. 1968). W r. 1964 przeszedł na emeryturę. Zmarł 4 XII 1973 w Gliwicach, został pochowany 7 XII na cmentarzu w Bytomiu. Był odznaczony przed wojną Medalem Niepodległości, a po wojnie m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem X-lecia Polski Ludowej i Medalem 1000-lecia Państwa Polskiego.
W małżeństwie z Janiną z Fryczów (ur. 1896) miał S. czworo dzieci: synów Jerzego, inżyniera górnictwa, i Michała, socjologa, oraz córki Zofię, po mężu Kowalską, i Irenę, obie chemiczki.
Piłatowicz J., Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r. T. 2: Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r., W. 2005; – Hist. Nauki Pol., IV cz. 1–2; Jaros J., Dzieje polskiej kadry technicznej w górnictwie (1136–1976), W.–Kr. 1978; tenże, „Salamandra” – pamięci Kolegów Górników, „Przegl. Górn.” T. 42: 1986 nr 11–12 s. 400; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Przegl. Górn.” T. 29: 1973 nr 12 s. 544, „Tyg. Powsz.” 1974 nr 2; – Mater. Red. PSB: Nota biogr. S-ego.
Stanisław Tadeusz Sroka