Karśnicki Wojciech, pseud. Wukar, Arwor (1870–1940), humorysta i publicysta. Po ukończeniu szkół rozpoczął ożywioną działalność literacką. W r. 1890 pracował przygodnie w redakcji „Kolców”, a od r. 1894 był przez kilkanaście lat stałym współpracownikiem pisma. był ponadto stałym członkiem redakcji „Dziennika dla Wszystkich”, „Tygodnika Polskiego” i „Ziarna”. Debiutował drobnymi wierszami humorystycznymi na łamach „Kolców” (1892). Jego liczne felietony, wiersze, obrazki i humoreski, dotyczące przeważnie aktualnych spraw związanych z codziennym życiem stolicy, zamieszczały pisma warszawskie, m. in. „Przyjaciel Dzieci” (1894–5), „Rola” (1895), „Kurier Codzienny” (1899), „Wędrowiec” (1899) oraz „Chochlik” (Kr. 1896), a także „Dziennik Chicagowski” (1896) i „Kurier Nowojorski” (1897). K. opublikował również osobno: Garść śmiechu, zbiór humoresek wierszem i prozą (W. 1896), Za fant. Zbiorek wierszy towarzyskich do deklamacji (1897, wspólnie z S. Dydyńskim – Asmodeuszem), Niczego się nie boję. Żarcik sceniczny w 2-ch odsłonach (1898, druk. w „Przyjacielu Dzieci” 1895), Próba. Obrazek dramatyczny w 1 akcie przez Arwor a (W. 1893, Teatrzyk dla młodzieży, wyd. 2. 1918), Romanse fantastyczne (1899), Kuplety i śpiewy z życia towarzyskiego (1899), Koniec świata, czyli ostateczna ostateczność (1900), Humoreski (1900).
K. znany był przede wszystkim jako redaktor i wydawca popularnych kalendarzy humorystyczno-satyrycznych; w l. 1895–1900 wydał kilkanaście tytułów, m. in. „Fin de siècle”, „Rozkosze hymenu”, „Tajemnice Warszawy”, „Trefniś”, „Wolne żarty”, „Lowelas”. W l. 1905– 12, poza dwoma wierszami okolicznościowymi, drukował K. swe utwory w „Kolcach”, w r. 1913 pisywał także w „Trubadurze Polskim”. Kolejni redaktorzy, a zwłaszcza Artur Glisczyński cenili pióro satyryczne K-ego. Po r. 1913 K. przestał ogłaszać utwory w czasopismach. Wg informacji K. Pollacka, K. dopuścił się szantażu wobec aktorki operetkowej. Gdy sprawa stała się głośna, koledzy-dziennikarze odmówili współpracy z nim – «i do śmierci drzwi wszystkich pism w Polsce były dla niego zamknięte».
Po paroletniej przerwie zmienił się całkowicie profil i tematyka twórczości K-ego. W r. 1916 opublikował zbiór patriotycznych Pieśni i piosenek Skautów Polskich oraz popularne broszury historyczne, Na polach Grochowa. W rocznicę krwawego boju 1831–1916, Wybuch powstania w Królestwie polskim 1863 r., Stracenie członków Rządu Narodowego. Wydał ponadto kalendarze pt. „Syrena” (1916) i „Rózga” (1917). W r. 1916 Teatr Współczesny w Warszawie wystawił 3-aktową sztukę K-ego, pt. Przeklęty dom, a wg informacji B. Kopczyńskiego, K. był także autorem granej z powodzeniem w l. 1916–8 w tymże teatrze sztuki pt. Warszawa przyjmuje. W r. 1927 opublikował K. broszurę propagującą reformy gospodarcze, zatytułowaną Kto chce rzeczywiście potężnej i bogatej Polski. W l. 1928–9 był K. redaktorem regionalnego pisma pt. „Podlasie”, wydawanego w Siedlcach.
Fot.: „Kolce” 1911 nr 9 (nr jubileuszowy); – Estreicher; „Roczn. Nauk.-Liter.-Artyst.” (Okręta) 1905 s. 107; – Kopczyński B., Przy lampce naftowej, W. 1959; Pollack K., Ze wspomnień starego dziennikarza warszawskiego, W. 1962 s. 122; – IBL PAN: Kartoteka Bibliograficzna; – Uzupełnienia Piotra Grzegorczyka.
Celina Gajkowska