Stworzył pierwsze kolonie letnie dla naszych biednych  dzieci. Zapoznawszy się na Zachodzie z tą ideą, postanowił przeszczepić ją na rodzimy grunt. W 1882 roku w jego mieszkaniu w Warszawie odbyła się pierwsza narada inicjatorów tej akcji, którzy postanowili własnym sumptem wysłać na kolonie grupę „biedaczków”. Gościny ubogim dzieciom udzieliły zaprzyjaźnione dwory. Powstał wtedy Komitet Kolonii Letnich, który długo nie mógł znaleźć uznania władz, ale zyskał za to poparcie prasy, która rozwinęła kampanię na jego rzecz. Inicjatywę poparli też wybitni pisarze, jak: Bolesław Prus, Józef Ignacy Kraszewski czy Maria Konopnicka. Stopniowo inicjatywa zdobywała coraz szersze uznanie. Fundusze na kolonie gromadzono poprzez darowizny, kwesty uliczne i bale dobroczynne. On sam werbował lekarzy i wychowawców, prowadził badania kwalifikacyjne, opiniował letniska, opracowywał instrukcje dla lekarzy i wychowawców,  określał minimalne wymogi sanitarne i normy żywieniowe, wyjednał nawet bezpłatny przejazd koleją dla dzieci i personelu. Głównymi celami kolonii była poprawa zdrowia ich uczestników,  dobre wychowanie, hartowanie ciał i  kształtowanie właściwych nawyków. Jednym z pierwszych wychowawców na tych koloniach był Janusz Korczak. Petersburg wyraził zgodę na powołanie Towarzystwa Kolonii Letnich dopiero po kilkunastu latach jego działania. Towarzystwo zdobyło potem setki członków, a każdego lata angażowało  setki wychowawców, kucharek i innego personelu. W sumie do wybuchu I wojny światowej z kolonii skorzystało ponad 88 tysięcy ubogich dzieci. Idea kolonii zdobyła powszechne uznanie  i była rozwijana szeroko już po odzyskaniu niepodległości przez Polskę.  Więcej informacji , ciekawostek i materiałów na temat Stanisława Nikodema Markiewicza znajdziesz w jego biogramie oraz na dalszych stronach naszego serwisu.