Na początku 1919 roku ciężko zachorował na grypę hiszpankę. Wyleczony, odrzucił propozycję Józefa Piłsudskiego objęcia Ministerstwa Spraw Wojskowych, ale  został wiceministrem i pod formalnym zwierzchnictwem Józefa Leśniewskiego de facto kierował tym resortem. Za jego sprawą sejm uchwalił ustawę o powszechnym obowiązku służby wojskowej i poborze sześciu roczników oraz o świadczeniach wojennych. Powołał misję zakupów zagranicznych, uruchomił dostawy krajowe i zorganizował zaopatrzenie armii w konie i materiały. Na początku 1920 roku intensywnie przygotowywał Wojsko Polskie do natarcia. W kwietniu zawiesił naukę w szkołach wojskowych, kierując ich uczniów na front. W przeddzień ofensywy został generałem porucznikiem.  Wobec oznak załamywania się frontu północno-wschodniego i sukcesów armii bolszewickiej, otrzymał zadanie utworzenia Armii Rezerwowej. Na jej czele wyruszył do boju, dzięki czemu zagrożenie tyłów frontu polskiego zostało zlikwidowane, a impet uderzenia sowieckiego zatrzymany. Dało to siłom polskim czas na przegrupowanie i przygotowanie obrony. Za tę operację otrzymał Order Virtuti Militari II klasy. Na polecenie Piłsudskiego powrócił w czerwcu do ministerstwa, by we współpracy z generałami: Tadeuszem Rozwadowskim i Maximem  Weygandem czuwać nad obroną stolicy.  Został ministrem spraw wojskowych w Rządzie Jedności Narodowej Wincentego Witosa i członkiem Rady Obrony Państwa. W połowie sierpnia współkoordynował walki na froncie i zaprowadził porządek na jego tyłach. Przygotował administrację stolicy do obrony, sformował oddziały zapasowe i wpłynął na rząd, by się nie ewakuował do innego miasta. Po sukcesie kontrofensywy polskiej opowiedział się za zawarciem pokoju.  Na stanowisku Ministra Spraw Wojskowych pozostał nie tylko w gabinecie Witosa ale i w rządach: Antoniego Ponikowskiego, Artura Śliwińskiego, Juliana Nowaka i Władysława Sikorskiego.

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących Kazimierza Sosnkowskiego szukaj w jego biogramie i na innych stronach naszego serwisu.