Abramowicz Adam (1710–1776), jezuita, ur. 24 VIII, wstąpił do zakonu 1726 r., uczył 4 lata w szkołach niższych, 8 lat był kaznodzieją; jako owoc tego okresu życia wydał Kazania niedzielne; trzy lata wykładał filozofję, rok teologję. W r. 1751 został regensem i pierwszym rektorem wileńskiego »Collegium Nobilium«. Istniejąca od r. 1742 bursa dla ubogiej młodzieży szlacheckiej, fundacji K. Szyszki, tzw. »Seminarium Szyszkovianum«, przez A. zostaje zamieniona na kolegjum szlacheckie; odłączona od Akademji, otrzymuje własne grono nauczycielskie i własnego rektora. Z dochodów akademickiej apteki, ofiarowanych wspaniałomyślnie przez Akademję, A. dokupuje sąsiednią kamienicę i rozszerza kolegjum. Pierwsze rodziny litewskie oddawały swych synów do urządzonego przez A. zakładu. Po podziale prowincji litewskiej A., przydzielony do prow. mazowieckiej, piastuje na dwa zawody urząd rektora przez lat 10 w Nieświeżu, w przerwach zaś w Połocku i Mińsku. Na tych stanowiskach rozwinął bardzo żywą i wszechstronną akcję, budował i odnawiał kolegja i kościoły, szczególne zaś zasługi położył dla Nieświeża. Po kasacie zakonu pracował w Worniach, gdzie zmarł w r. 1776.
Enc. Jezuitów; Załęski, Jezuici w Pol. III i IV. – Bednarski, Upadek i odrodzenie szkół jezuickich w Polsce. Kr. 1933. Archiwum Centralne T. J. Lit. et Mas. Catalogi et Historiae (Lit. 58–60).
Ks. St. Bednarski T. J.
Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.