Bronikowski Adam z »Oplów« (1714–1778), działacz dysydencki w Wielkopolsce za czasów Stanisława Augusta, ur. 5 IV w Dobrojewie jako syn Andrzeja na Orzeszkowie i Marjanny z Kotkowskich. W r. 1751 był patronem zboru w Żychlinie. On to, zdaje się, podczas wojny siedmioletniej służył w wojsku saskiem jako szef jednego z pułków lekkokonnych (ułańskich), był w niewoli pruskiej, a dosłużył się rangi generała. Podczas bezkrólewia po Auguście III oddany do dyspozycji Jana Kl. Branickiego jako kandydata do tronu z ramienia partji saskiej, osłaniał jego odwrót z Warszawy ku granicy Węgier. Trudno stwierdzić napewno, czy to on podpisał elekcję Poniatowskiego z województwem kaliskiem (7 IX 1764). Od początku nowego panowania asystował Jerzemu Wilhelmowi Goltzowi w kampanji o równouprawnienie dysydentów i popierał jego memorjały rozsyłane do dworów obcych, dyskredytujące Polskę a niebezpieczne dla St. Augusta. 20 III 1767 podpisał konfederację toruńską jako jeden z jej konsyljarzy, poczem uczestniczył w audjencjach u króla i prymasa (kwiecień-maj) i w pracach delegacji traktatowej (paźdz. 1767–luty 1768). Naraził tem swe dziedziczne i nabyte dobra w Wielkopolsce (Żychlin, Janowice i inne), na spustoszenie przez konfederatów barskich (w czerwcu r. 1768). Tem uporczywiej obstawał nadal przy maksymalnych roszczeniach różnowierców. Musiał jednak razem z towarzyszami pogodzić się z uszczupleniem zdobytych prerogatyw, kiedy tego zażądał dla uspokojenia kraju ambasador Saldern (na konferencji 29 VI 1771). Przez cały czas sejmu rozbiorowego 1773–5 B. jako przedstawiciel kalwinów do spółki z luteranami Unruhami pilnował w Warszawie praw i interesów swych współwyznawców, a śląc do Katarzyny II wiosną 1775 r. płk. Żeleńskiego, polecał jej łasce ewangielików polskich jako ludzi, którzy wszystko poświęcili dla Rosji. Wszedł też do osobnego wydziału sądów asesorskich, który według ustawy 1775 r. miał sądzić sprawy międzywyznaniowe. Umarł 12 X 1778. Żonaty był (ślub w Świdnicy 3 X 1741) z Joanną Potworowską († 1801), córką Jana z Sienna i Ewy Ludwiki z Dziembowskich, z którą razem wykupili wójtostwo borzętowskie w r. 1778. Dziećmi ich byli: Jadwiga, zamężna z Michałem Ziemieckim, Jan Aleksander, Marianna (zm. jako dziecko), Teodozja Antonina (zm. dzieckiem), Jerzy Ferdynand, Wiktoria Karolina, żona Jana Mielęckiego, i Adam Feliks B., poseł na sejm czteroletni, kasztelan Król. Kongr.

Żychliński, Złota Księga II, mylnie daje szefowi dysydentów imiona Jan Piotr; wynikłą stąd plątaninę rozwikłał Sz. Konarski, Szlachta kalwińska, W. 1936. O działalności wyznaniowo-politycznej B-go szczegóły w relacjach z Warszawy: duńskich (Arch. Kopenhaskie), rosyjskich (w Moskwie), angielskich (Record Office) i in.; nadto rpisy Bibl. Czart. 751 i 753. Informacje Piotra Dziembowskiego z P. na podstawie AP w P.: LC Orzeszkowo.

Władysław Konopczyński