Giełgud Adam Jerzy Konstanty (1834–1920), urzędnik brytyjski, publicysta. Syn Jana, właściciela ziemskiego na Żmudzi, powstańca 1812 i 1831 (1795–1877), i Kunegundy z Szemiotów, synowiec generała Antoniego. Ur. 12 IV w Królewcu, gdzie rodzice jego myśleli się osiedlić po wyjściu za granicę wyprawy litewskiej. Rząd pruski wydalił ich niebawem do Anglii, dokąd G. przybył jako paroletnie dziecko. Ojciec działał zrazu w londyńskim Ogóle Emigracji Polskiej, z czasem zbliżył się do czartoryszczyków, długi czas pełniąc funkcję skarbnika w Gronie Historycznym Polskim. Matka przewodniczyła Towarzystwu Dam Polskich. G. w toku studiów utrzymywał się z dawania lekcyj, ale też skończył prawo na uniwersytecie w Londynie z pierwszą lokatą i wszystkimi odznaczeniami. Naturalizował się jako obywatel brytyjski i w r. 1856 rozpoczął służbę w Ministerstwie Wojny. Tuż potem ożenił się z Leontyną Anielą Aszperger, córką wielkiej aktorki lwowskiej, a wychowanką Instytutu Panien w Hotelu Lambert.
Wciągnięty do robót politycznych polskich, pracował w latach 1860–4 w Agencji Londyńskiej Hotelu Lambert jako tłumacz z pensją 8 funtów miesięcznie. W czasie powstania trudnił się przerabianiem wiadomości z kraju dla użytku prasy angielskiej. W r. 1865 pisał przez krótki czas korespondencje z Londynu do lwowskiego «Hasła». W następnych latach współpracował G. i nadal z Wł. Czartoryskim już jako samodzielny publicysta, polemizując np. z lordem R. Cecilem, naświetlając («St-Paul’s Magazine» 1868) problem panslawizmu. W jego domu koncentrowało się życie konserwatywnej części kolonii polskiej w Londynie. W połowie lat 80. wygłosił w Finsbury Institute odczyt o Polsce, w cyklu odczytów o różnych krajach Europy (druk. w dziele zbiorowym: «National Life and Thought»). Starał się tu udowodnić, że Polska jest narodem normalnym i zdolnym do życia. Szybko awansując w Ministerstwie Wojny, G. doszedł do odpowiedzialnego stanowiska szefa Warrant Department, trudniącego się administracją armii. Nie tracąc kontaktu z prasą, pisywał stale, zwłaszcza w sprawach środkowoeuropejskich, do organów konserwatywnych: «Pall-Mall Gazette», «Westminster Review», «St. James Gazette» i in. W latach 1880–1914 opracowywał w znanym wydawnictwie «Annual Register» działy: Rosji, Niemiec, Austro-Węgier i Bałkanów. Ogłosił z przedmową angielskie tłumaczenie pamiętników Beusta, a w r. 1888, w 2 tomach i także z przedmową, pamiętniki Ad. Czartoryskiego. Sprawy związane z tą ostatnią publikacją zawiodły go w r. 1887 pierwszy raz w życiu do Krakowa. Odtąd rok rocznie spędzał lato w Zakopanem przyjaźniąc się z Chałubińskim, robiąc Tatrom reklamę w Londynie. Witkiewicz uwiecznił sylwetkę G-a w «Na przełęczy». W 1893 G. wydał córkę Izę za malarza Axentowicza; w r. 1899 przeszedł na emeryturę i osiadł na stałe w Krakowie, nie tracąc kontaktu z prasą angielską. W r. 1914 władze nakazały mu wyjazd do Wiednia, a potem do Szwajcarii. G. osiadł w Vevey, współpracował z komitetem Osuchowskiego, a zwłaszcza pisał dużo o Polsce do «Observera», «Standardu», «Westminster Gazette», broniąc praw Polski do niepodległości i do rozległych granic, atakując politykę Lloyd-George’a. Zmarł 26 XI 1920 w Vevey. Trzej synowie jego pożenili się w Anglii, a wnukowie zajmują dziś wybitne stanowiska w angielskim życiu publicznym i kulturalnym.
Portret pędzla Axentowicza, fotografie i metryka w posiad. córki w Krakowie. Rkp. 5695 i 5697, koresp. Wł. Czartoryskiego i rkp. dziennik L. Gadona, w Bibl. Czart.; «Papiery emigrantów» w Bibl. Pol. w Paryżu; Listy G. do Kraszewskiego w Bibl. Jag.; Lewak A., Katalog zbiorów Batignolskich; Boniecki; Złota Księga XII 37; Nekrolog F. Hoesicka (niedokładny), «Kur. Warsz.» 4 XII 1920; «Rocznik Tow. Hist.-Literackiego», P. 1879, II 293; Art. autobiograficzny w książce zbiorowej: Z ziemi pagórków leśnych, z ziemi łąk zielonych, W. 1899; Askenazy S., Uwagi, W. 1924; Informacje od rodziny.
Stefan Kieniewicz