Boniecki-Fredro Adam Józef Feliks (1842–1909), wybitny heraldyk, urodzony 19 XI w Żydowie w woj. kieleckiem jako syn Ferdynanda, dziedzica Żydowa, i Leontyny z hr. Stadnickich, łowczanki opoczyńskiej. Wcześnie utraciwszy rodziców (ojciec umarł 1851, matka 1856), kształcił się zrazu w Instytucie Szlacheckim w Warszawie, potem na uniwersytecie w Petersburgu, na wydziale prawnym. W czasie powstania styczniowego opuścił Petersburg i przeniósł się do Paryża na tamtejszą École de droit, którą ukończył 1865, uzyskując stopień licencjata prawa. Wróciwszy do kraju, wszedł do kancelarji Rady Stanu Królestwa Pol. w charakterze wicereferendarza, a w r. 1867, po zwinięciu tejże, przeniósł się do Trybunału Cywilnego w Warszawie. Jako sędzia-asesor pozostał tam do 1872, poczem, podawszy się do dymisji, osiadł na wsi. Z działów po ojcu miał majątek Strawszynek w pow. kieleckim, zamieszkał jednak w Świdnie w woj. warszawskiem, które dostał od wuja Michała Stadnickiego. Mimo osiedlenia się na wsi od życia społecznego się nie odsunął. W okolicy cieszył się wielkiem zaufaniem, czego dowodem był obiór na sędziego pokoju pow. grójeckiego. Ale główną jego pracą stały się teraz studja heraldyczno-genealogiczne. Miał w tym kierunku poważne zainteresowanie oddawna, obecnie pogłębił je i zaczął pracować owocnie. Pierwsza jego praca, wydana w r. 1875 Kronika rodziny Bonieckich, jakkolwiek, przeznaczona wyłącznie dla rodziny, przedstawiała mniejszy interes dla ogółu, znamionowała już uczonego poważnego, nie schlebiającego niczyjej próżności i mogącego dojść do poważnych rezultatów. Zakres prac stopniowo coraz bardziej się powiększał. Drugie dzieło: Poczet rodów w Wielkiem Księstwie Litewskiem w XV i XVI w., wydane w r. 1887 – to praca epokowa, stanowiąca zasadniczy zwrot w polskiej historjografji heraldycznej. Krytycyzm, oraz dokładność i ścisłość w podawaniu faktów, cechujące już i pierwszą jego pracę, występują teraz wpełni.
Od próby przedstawienia genealogji całej szlachty litewskiej w ciągu dwu wieków do pokuszenia się o stworzenie ogólnopolskiego herbarza nie było daleko. Myśl ta przyświecała mu od lat kilkunastu. Oddawna też gromadził materjały źródłowe, tak z publikacyj drukowanych, jak i z aktów rękopiśmiennych archiwalnych, oraz z najrozmaitszych notat. Głównym terenem jego pracy było archiwum warszawskie. Pierwszy tom Herbarza Polskiego ukazał się 1899. Potem co roku wychodził tom dalszy. Takiego herbarza polska literatura naukowa jeszcze nie miała, i dużo czasu upłynie, nim się zdobędzie na równie dobry, a obszerniejszy. Autor kierował się zasadą, aby podawać tylko te fakty, które znalazły potwierdzenie w dokumentach. Wolał o niektórych, wybitnych nawet rodzinach pisać mniej, niż się kusić na danie pełnego, lecz niezupełnie pewnego w szczegółach obrazu.
Niestety nie doprowadził dzieła swego życia do końca. Wydał zaledwie 13 tomów Herbarza, więc nawet mniej niż połowę całości. Umarł w Warszawie 24 VI 1909. Wydawnictwo Herbarza kontynuował przez lat parę, do wojny, przyjaciel i współpracownik B-go Artur Reiski, potem na tomie XVI Herbarz utknął na długo.
»Czas« 1909, nr 144; »Miesiecznik Heraldyczny«, Lw. 1909, nr 8–9, W. 1935, nr 1. Spuścizna rękopiśmienna po B. znajduje się w Poznaniu w rękach dra Włodzimierza Dworzaczka, który pracuje nad kontynuowaniem Herbarza Polskiego.
Włodzimierz Dworzaczek