Przybylski Adam, pseud. Konrad Starski (1896–1945), podpułkownik dyplomowany piechoty WP, attaché wojskowy w Japonii, autor prac z zakresu wojskowości. Ur. 22 VI w Janowie Lubelskim, był synem Zygmunta i Zofii Pac-Ponarskiej (taki zapis nazwiska w metryce chrztu, zapewne miało być: Pac-Pomarnackiej).
P. ukończył siedmioklasową szkołę filologiczną w Lublinie w r. 1912. W czasie pierwszej wojny światowej był szeregowcem (pseud. Konrad Starski) w utworzonym w sierpniu 1915 I Batalionie Warszawskim, którego żołnierze rekrutowali się z tajnych oddziałów peowiackich i tajnej Szkoły Wojskowej w Warszawie. Wraz z Batalionem wszedł do 1 p. piechoty I Brygady Legionów Polskich i od września 1915 do stycznia 1916 walczył na froncie. Następnie, od czerwca 1916, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej, był w niej kolejno komendantem Obwodu Łowicz, komendantem Grupy Obwodu i zastępcą komendanta Okręgu Warszawa-prowincja.
W Polsce niepodległej P. wstąpił do WP. W działaniach wojennych polsko-radzieckich 1919–20 r. dowodził od kwietnia 1919 plutonem, a potem kompanią w 6 p. piechoty Legionów. Do stopnia porucznika awansował ze starszeństwem od 1 VI 1919. Po wojnie służył w tymże 6 p. piechoty w Wilnie. W l. 1922–4 P. kształcił się w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i po jej ukończeniu awansował na kapitana Sztabu Generalnego (tj. kapitana dyplomowanego) ze starszeństwem od 15 VIII 1924. W l. n. pełnił służbę w linii, potem we władzach centralnych, m. in. w Oddziale V Sztabu Generalnego, od lipca 1926 do stycznia 1929 w Biurze Historycznym Sztabu Generalnego (przemianowanego w r. 1928 na Sztab Główny) i w Wojskowym Biurze Historycznym (marzec 1930 – listopad 1932). Awansował na majora w r. 1932 ze starszeństwem z dn. 1 I t.r. Wczesną jesienią 1932 był jednym z wykładowców na kursie metodycznym historii wojskowej we Lwowie. W r. 1933 przeszedł do służby w Oddziale II Sztabu Głównego.
W latach dwudziestych i na początku lat trzydziestych P. ogłosił wiele cennych prac z dziedziny historii operacji wojennych w okresie 1918–21, opartych na archiwaliach i dokumentach oficjalnych Min. Spraw Wojskowych. Pisał o działaniach wojennych na Ukrainie w r. 1920 („Bellona” T. 13–14: 1924), o działaniach wstępnych w wojnie polsko-rosyjskiej 1918–20 (tamże T. 29: 1928 i odb. W. 1928), o ofensywie na Wilno w kwietniu 1919 (tamże T. 32: 1928) i obronie Wilna w kwietniu i maju 1919 (tamże T. 32: 1928 i odb. W. 1929). Wyznaczony przez gen. Juliana Stachiewicza, opracował do dzieła zbiorowego „Dziesięciolecie odrodzenia Polskiej Siły Zbrojnej 1918–1928” (W. 1928) studium pt. Wojna Polski Odrodzonej 1918–1921 r., obejmujące również powstanie wielkopolskie i walki o Śląsk Cieszyński; dał tu pierwsze bodaj syntetyczne ujęcie całokształtu wojen polskich 1918–21. Praca ta, przejrzana i poszerzona, lecz ograniczona tylko do działań na froncie polsko-radzieckim, wyszła po francusku pt. La Pologne en lutte pour ses frontières 1918–1920 (Paris 1929). W r. 1930 opublikował książkę Wojna polska 1918–1921 (W. 1930), w której przedstawił także przebieg powstań śląskich, a wspomniał tylko o zbrojnym konflikcie polsko-czeskim o Śląsk Cieszyński. Tej sprawie poświęcił osobną pracę pt. Walka o Śląsk Cieszyński w styczniu 1919 roku („Bellona” T. 40: 1932 i w formie książki W. 1932). Z dn. 1 I 1935 P. został mianowany attaché wojskowym przy Ambasadzie RP w Tokio. Ze stanowiska tego odwołano go z dn. 31 X 1938. Po powrocie z Japonii do Polski awansował w marcu 1939 do stopnia podpułkownika.
W sierpniu 1939 P. był dowódcą batalionu w 6 p. piechoty legionowej w Wilnie. W tymże miesiącu został odwołany do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych (przekształconego następnie w Sztab Naczelnego Wodza ). W czasie kampanii wrześniowej był oficerem sytuacyjnym i oficerem do zleceń w Sztabie NW. Po przekroczeniu ze Sztabem NW granicy z 17 na 18 IX 1939 został w Rumunii internowany. Potem dotarł do Francji, w marcu 1940 przebywał w obozie wyszkolenia oficerów w Vichy. Jesienią t. r. był w Sztabie 8 Brygady Kadrowej Strzelców w Anglii. W r. 1944 był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Peebles w Szkocji. Wg T. Kryska-Karskiego P. miał od co najmniej r. 1944 stopień pułkownika, lecz w nekrologu wymieniony jest w stopniu podpułkownika. P. zmarł 5 I 1945 w Peebles, pochowany został w Edynburgu na cmentarzu Corstophine (grób nr B. 1438/1). był odznaczony m. in. Krzyżem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie).
Brak informacji o stosunkach rodzinnych P-ego.
Enc. Wojsk., VII; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Dziennik Personalny Min. Spraw Wojskowych, W. 1934 s. 258; Lista oficerów dyplomowanych, W. 1930 s. 20; toż, W. 1931 s. 13; Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty…, W. 1921; toż, W. 1933 s. 33; toż, W. 1935 s. 31; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Rocznik Służby Zagranicznej RP, W. 1935 s. 74, 1936 s. 74, 1937 s. 83, 1938 s. 91; Spis oficerów służących czynnie w dniu 1. 6. 21 r., W. 1921 s. 42; Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946, Londyn 1952 s. 31; – Kryska-Karski T., Materiały do historii Wojska Polskiego, Londyn 1984 Z. 10, s. 53; Skarbek E., Zarys historii wojennej 6-go pułku piechoty Legionów, W. 1929 s. 3, 41; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Zebrał i oprac. W. Chocianowicz, Londyn 1969; – Dziennik Urzędowy MSZ RP, W. 1935 s. 26, 1939 s. 12; Jędrzejewicz W., P.O.W. i Batalion Warszawski. Moja służba 1914–1915, W. 1939; Pol. Siły Zbrojne, I cz. 2 s. 354, 638, 813, cz. 3 s. 608; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1945 nr 10 s. 4; „Przegl. Hist.-Wojsk.” 1932; – Kościół paraf. Św. Jana Chrzciciela w Janowie Lubelskim: Odpis świadectwa chrztu P-ego; – Informacje Tadeusza Kryski-Karskiego i Mieczysława Paszkiewicza z Londynu.
Marek Getter i Alina Szklarska-Lohmannowa