Schwarz (Szwarc) Adam (1878–1934), leśnik, profesor SGWW w Warszawie. Ur. 7 XII w Krakowie, był synem Henryka (zob.), i Teresy z Seifertów.
Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie, S. studiował w l. 1896–9 leśnictwo w Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu i uzyskał tu dyplom inżyniera leśnika. Po odbyciu praktyki zawodowej został urzędnikiem Dyrekcji Lasów we Lwowie, a następnie, w r. 1906, zarządcą państwowego nadleśnictwa w Suchodole (pow. doliński). W r. 1914 zmobilizowany do armii austro-węgierskiej, pracował S. w administracji leśnej kolejno jako kierownik obwodów w Dąbrowie Górniczej i Kielcach, a od r. 1916 dyrektor lasów w austriackim Generalnym Gubernatorstwie w Lublinie. Przyczynił się wówczas do ochrony podległej mu Puszczy Jodłowej i drzewostanu modrzewiowego Gór Świętokrzyskich przed wyrębem i dewastacją. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości dyrektor Dep. Leśnictwa Min. Rolnictwa i Dóbr Państwowych Jan Miklaszewski powołał go na naczelnika Wydz. Administracji. Wspólnie stworzyli oni podstawy administracji Lasów Państwowych.
W r. 1920 S. przeszedł do szkolnictwa wyższego i jako zastępca profesora objął kierownictwo Zakładu Użytkowania Lasu i Mechanicznej Technologii Drewna na Wydz. Leśnym SGGW w Warszawie. Zorganizował Zakład od podstaw, początkowo w oficynie przy ul. Hożej 74; w r. 1926 przeniósł go i rozbudował przy ul. Miodowej 23 oraz doprowadził do przekształcenia w katedrę w r. 1929. Stała się ona głównym polskim ośrodkiem badań nad drewnem i jego technologią. W r. 1923 S. został profesorem nadzwycz., w l. 1925–7 był dziekanem Wydz. Leśnego SGGW. Wykładał ponadto encyklopedię leśnictwa na Wydz. Geodezji Politechn. Warsz., leśnictwo w Państwowej Szkole Mierniczej w Warszawie, a także dojeżdżał do Lwowa w l. 1928–9, wykładając tam na wakującej katedrze Politechn. Lwow. użytkowanie lasu.
Badania naukowe rozpoczął S. w r. 1922, kiedy został kierownikiem naukowym Lasów Doświadczalnych SGGW w Rogowie. Badał tam zawartość wody w drewnie i zamrozi w budulcu, ale przede wszystkim zajął się żywicowaniem sosny pospolitej, a zwłaszcza jego wpływem na kształtowanie się i przebieg przyrostu oraz wpływem różnych czynników na wydajność żywicy żywicowanych drzew. Wyniki prac publikował na łamach „Lasu Polskiego” (1930 nr 5, 7, 1933 nr 3). Był w Polsce inicjatorem nowego kierunku naukowo-gospodarczego związanego z żywicowaniem.
S. był także autorem pierwszych polskich podręczników dotyczących użytkowania lasu i wiedzy o drewnie, wydawanych w Warszawie w l. 1922–5 jako poszczególne tomiki „Praktycznej Encyklopedii Gospodarstwa Wiejskiego”: Techniczne własności drewna (t. 17–18), Cięcie lasu i wyróbka drewna (t. 19), Sortowanie drewna dla celów rolnych, przemysłowych i handlowych (t. 21), Transport drewna (t. 25–6), Chemiczna przeróbka drewna (t. 41–2), Mechaniczna przeróbka i konserwowanie drewna (t. 48–50), Poboczne użytki leśne. Kora, żywica, pasza i ściółka leśna (t. 64) i Użyteczność drzew leśnych (t. 82). Ponadto we współpracy z Andrzejem Dąbrowskim i Władysławem Albrechtem opracował instrukcje oraz normy badań fizycznych i mechanicznych własności drewna, które do r. 1939 wyznaczały metodykę prac w tym zakresie. Obok profesorów Cyryla Kochanowskiego ze Lwowa i Juliana Rafalskiego z Poznania był S. twórcą nauki drzewnictwa w Polsce; jego uczniami w tej dziedzinie byli m.in.: Andrzej Dąbrowski, Edward Kamiński i Mieczysław Pachelski.
S. działał społecznie w Związku Zawodowym Leśników jako wiceprezes i prezes (1927–31). Redagował też organ związku, miesięcznik „Las Polski” w l. 1924–31 oraz wydawany w r. 1926 jego dodatek „Życie Leśnika”. Współpracował z Instytutem Badawczym Lasów Państwowych oraz Instytutem Badań Inżynierii Wojskowej przy organizacji ośrodków naukowych dla badań drewna. W r. 1926 na Międzynarodowym Kongresie Leśnym w Rzymie (1926), wygłosił referat o potrzebie unifikacji wymiarów i sortymentów drewna w handlu międzynarodowym. Utrzymywał liczne kontakty z uczonymi zagranicznymi. Zmarł 1 VI 1934 Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony fińskim Krzyżem Komandorskim i fińskim Orderem «Białej Róży».
W małżeństwie z Marią z Krajewskich miał S. troje dzieci: zmarłych w dzieciństwie Henryka i Marię oraz Adama, dziennikarza, który zmienił nazwisko na Czarnowski.
Mała encyklopedia leśna, W. 1991 (fot.); Słownik biograficzny techników polskich, W. 1989 Z. 1; – Krzysik F., Prof. Adam Schwarz. Jego działalność i osiągnięcia, „Sylwan” 1959 z. 6/7 s. 9–14 (fot.); tenże, Prof. Adam Schwarz, jego wpływ na rozwój leśnictwa i drzewnictwa polskiego, „Przemysł Drzewny” 1959 nr 7 s. 36–7; tenże, Prof. Adam Schwarz (w dwudziestą piątą rocznicę śmierci), „Las Pol.” 1959 nr 12 s. 22–3 (fot.); Księga pamiątkowa SGGW (1937), (fot.); Księga pamiątkowa SGGW (1958), I; Leśnictwo polskie w okresie drugiej wojny światowej, W. 1967; Nauki leśne w Polsce 1920–1970, Wr. 1977; Twórcy i organizatorzy leśnictwa polskiego na tle jego rozwoju, W. 1974; Zarys dziejów nauk przyrodniczych w Polsce, W. 1983; – Wspomnienia pośmiertne z r. 1934: „Ilustr. Kur. Codz.” nr 153, „Las Pol.” nr 6–8 s. 155–61 (R. Zieliński, fot.), „Sylwan” s. 225 (błędny r. ur.).
Stanisław Sroka