Sławoczyński Adam (1860–1925), generał dywizji WP. Był synem Jana i Wandy z Koplewskich.
Po ukończeniu gimnazjum w Witebsku i czterech semestrów w Inst. Technologicznym w Petersburgu S. jako uczestnik rewolucyjnych wystąpień studenckich w r. 1881 został powołany karnie do służby wojskowej w armii rosyjskiej i wcielony do IV Turkiestańskiego Batalionu Strzelców. Po trzyletniej służbie jako szeregowiec wykorzystał w r. 1884 prawo osób z cenzusem do wykształcenia oficerskiego, złożył egzamin wstępny w Konstantynowskiej Szkole Piechoty w Petersburgu i ok. r. 1887 uzyskał stopień podporucznika. Po ukończeniu nauki pełnił służbę wojskową w 156. Jelizawietpolskim P. Strzelców na Kaukazie i awansował tu prawdopodobnie w r. 1891 na porucznika. Przez sześć lat poprzedzających wybuch wojny rosyjsko-japońskiej sprawował obowiązki naczelnika zarządu w Batumskim Okręgu Wojskowym.
Po wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej 1904 r. S. otrzymał dowództwo jednego z pułków piechoty, a potem dowodził 85. Wyborgskim P. Piechoty. W r. 1908 miał już rangę generała podporucznika i został mianowany gubernatorem gub. Kutaisii na Kaukazie. Po wybuchu pierwszej wojny światowej przeniósł się na własną prośbę do służby liniowej i objął dowództwo brygady w 45. Dyw. Piechoty (DP). W dn. 7 IV 1916 został dowódcą ochotniczej formacji wojskowej powołanej u boku armii rosyjskiej p. n. Brygady Strzelców Polskich (BSP) i kwaterował w tzw. Lesie Moskiewskim koło stacji Pogorzelce na wschód od Baranowicz, a potem dowodził Brygadą nad górną Szczarą i górną Serweczą (na północny wschód od Baranowicz). Po ustąpieniu ze stanowiska dowódcy BSP z końcem września 1916 został najpierw dowódcą rosyjskiej 5. DP, a potem IX Korpusu. W trakcie działań wojennych S. był pięciokrotnie ranny.
W r. 1918 S. podał się do dymisji. Wkrótce aresztowany przez władze sowieckie, przez 11 miesięcy przebywał w więzieniu, najpierw w Piotrogrodzie, a potem w moskiewskich Butyrkach. W r. 1921 nawiązał kontakt z polską delegacją państwową w Piotrogrodzie i przekazał przechowywany w ukryciu sztandar ofiarowany BSP w r. 1916 przez obywateli Mińska i Bobrujska. W wyniku starań tej delegacji, uzyskał 10 VIII 1921 zgodę na wyjazd do kraju jako jeniec cywilny. Dn. 5 XII t.r. został przyjęty do WP, z jednoczesnym przeniesieniem w stan spoczynku, z prawem noszenia munduru. W dn. 11 IX 1922 uznano go za inwalidę. Po przejściu w stan spoczynku mieszkał w Warszawie przy ul. Twardej 15 m. 54. Zmarł 18 X 1925 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Wojskowym Powązki w Warszawie (kw. A 16, rząd 1, grób 4). Był odznaczony orderami rosyjskimi: Orła Białego z mieczami, św. Włodzimierza II, III i IV kl. – wszystkie z Mieczami, św. Anny I i III kl. z Mieczami oraz II kl. bez mieczów, św. Stanisława I i II kl. z Mieczami oraz Złotym Orężem za Waleczność, Orderem Korony Rumuńskiej I st. z mieczami, francuskim Krzyżem Komandorskim Legii Honorowej, niemieckim Orderem Orła Czerwonego z mieczami na czarnej wstędze, perskim Orderem Lwa i Słońca z Gwiazdą, tureckim Medżidije III kl.
S. był żonaty, ale przybył do kraju już jako wdowiec.
Kryska-Karski–Zurakowski, Generałowie [Wyd. 2], W. 1991; Stawecki P., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, W. 1994; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie, 1914–1920, W. 1921 s. 48, 52; Lipiński W., Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918, W. 1990 (wspólna fot.); Wrzosek M., Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914–1918, W. 1990; – Dowbór-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 1935; – CAW: Akta personalne, S–16555.
Mieczysław Wrzosek