Schuch (Szuch) Adolf Grzegorz Franciszek (1792–1880), architekt. Ur. 16 VI w Warszawie, był synem Jana Chrystiana (zob.) i Ludwiki z Wolskich.
Edukację rozpoczął S. w szkole elementarnej warszawskiego zboru ewangelicko-augsburskiego. Ukończywszy następnie Elementarną Szkołę Inżynierii i Artylerii, pracował pod kierunkiem gen. Jana Ch. Malleta przy budowie fortyfikacji Modlina. W r. 1817 udał się do Paryżu na studia w École des Beaux Arts. Po uzyskaniu dyplomu doskonalił swe umiejętności w Rzymie, gdzie zdobył wielki złoty medal za swe projekty architektoniczne. Przebywał później w Mediolanie i Florencji. Zwiedził pieszo większą część Europy.
W r. 1824 S. powrócił do kraju. Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych mianowała go budowniczym m. Warszawy, a wkrótce awansowała na radcę budowniczego. Dn. 3 I 1830 Królewskie Tow. Przyjaciół Nauk w Warszawie wybrało go na członka przybranego, w t.r. był nadto członkiem Urzędu Municypalnego i Rady Obywatelskiej. Podczas powstania listopadowego służył w Gwardii Narodowej w stopniu porucznika baterii artylerii; powierzono mu m.in. nadzór nad policją. Dn. 16 I 1831 wybrany został na wiceprezydenta Warszawy. Za udział w powstaniu władze rosyjskie ukarały go konfiskatą folwarku (położonego za rogatką mokotowską). Od r. 1836 pełnił z wyboru funkcję starszego Wydz. Budowlanego Kolegium Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, zajmując się utrzymaniem i remontami budowli parafialnych.
W l. 1825–33 S. pracował przy wznoszeniu Teatru Wielkiego (wg projektu A. Corazziego). Sam zaprojektował młyn parowy na Solcu (zrealizowany przez A. Gołońskiego w l. 1826–7, nie zachowany). W r. 1829 wedle projektu S-a przebudowano pałac Mniszchów na Resursę Kupiecką (po powojennej odbudowie mieści się tam ambasada Królestwa Belgii). S. projektował Hotel Krakowski przy ul. Bielańskiej 7 liczący 60 pokoi, restaurację i łaźnię (zburzony w czasie drugiej wojny światowej), a także domy mieszkalne, np. rodziny Wernerów przy ul. Długiej 16 (ofiarowany Tow. Farmaceutycznemu), dom przy ul. Wierzbowej 2 (darowany zborowi ewangelicko-augsburskiemu) (oba zniszczone w czasie drugiej wojny światowej), a także dom dra Wilhelma Malcza na Krakowskim Przedmieściu (zburzony w r. 1865, pod założony w tym miejscu skwer). W r. 1842 zaprojektował dworek przy późniejszej al. Szucha 64 (nie istniejący). S. wykonywał też projekty i prace architektoniczne dla zboru ewangelicko-augsburskiego w Warszawie: w r. 1830 sporządził plan i kosztorys kaplicy przedpogrzebowej na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim (fundacji A. Döpplera, nie zrealizowany), w r. 1832 zaprojektował budynek męskiej szkoły zborowej przy ul. Królewskiej (zburzony). W l. 1833–4 została wybudowana wg jego projektu kaplica przedpogrzebowa im. Halpertów na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim. W l. 1835–7 S. zaprojektował przebudowę i powiększenie Szpitala Ewangelickiego u zbiegu ul. Karmelickiej i Mylnej (całkowicie zniszczony podczas drugiej wojny światowej) oraz nadbudowę piętra w parterowym budynku administracji (wzniesionym w XVIII w. przez S. B. Zuga) przy cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim (nadbudowa zburzona). Od r. 1860 wchodził S. w skład komitetu do odnowienia zboru ewangelicko-augsburskiego w Warszawie. Poza Warszawą S. projektował niewiele; w r. 1830 rozpoczął na zlecenie Klementyny z Sanguszków Małachowskiej przebudowę pałacu w Lubartowie (przerwaną przez wybuch powstania listopadowego), dokonał przebudowy dworu w Mniszewie nad Wisłą (w Radomskiem), w r. 1863 prowadził restaurację dworu w Staninie pod Łukowem. Jego dzieła utrzymane w stylu klasycystycznym charakteryzowała symetria i umiar w operowaniu elementami zdobniczymi zarówno w elewacji, jak i wnętrzu. Wykształcił wielu przyszłych budowniczych.
S. należał do masonerii, był członkiem kapituły loży «Rycerze Gwiazdy» działającej w l. 1819–21. Mając 73 lata, w r. 1865 odbył podróż do Egiptu w celu zaznajomienia się z organizacją robót przy budowie Kanału Sueskiego. Zmarł 1 XII 1880 w Warszawie, pochowany został na miejscowym cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim (al. 7, nr 15).
Żoną S-a (ślub 26 V 1824 w katedrze św. Jana) była Wiktoria Elżbieta z Fukierów (1806–1861). Ich synowie – Florian Adolf Dionizy (1828–1860) i Władysław Teofil Grzegorz (1835–1908), otrzymali wykształcenie techniczne.
Fot. medalu (nie istnieje) z wizerunkiem S-a w: IS PAN (sygn. T.O.N.Z. 8–3599); – Pol. Bibliogr. Sztuki; Łoza, Architekci; tenże, Rodziny pol., Cz. 1–3; tenże, Słown. architektów; Słown. Geogr. (Lubartów); Szulc E., Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, W. 1989; Atlas architektury Warszawy, Oprac. J. A. Chrościcki i A. Rottermund, W. 1977; Katalog zabytków sztuki w Pol., VIII z. 11; Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich, (pod Szuch); – Broniewski T., Historia architektury dla wszystkich, Wr. 1980; Gajewski M., Urządzenia komunalne Warszawy, W. 1979; Hist. sztuki pol.; Jenike L., Kronika zboru ewangelicko-augsburskiego w Warszawie, 1782 do 1890, W. 1891; Kraushar, Tow. Warsz. Przyj. Nauk, VII 239 (portret), 245–46, 277, VIII 332; Łoza S., Szkice warszawskie, W. 1958; Miłobędzki A., Zarys dziejów architektury w Polsce, W. 1963 III; Sztuka Warszawy, Pod red. M. Karpowicza i in., W. 1986; Świątek T., Zapomniany architekt, „Słowo i Myśl” 1992 nr 8 s. 10; – Wspomnienie o A. Schuchu, „Tyg. Ilustr.” 1881 nr 301 s. 223; – AGAD: Arch. Paraf. Ewangelicko-Augsburskiej w W., Dz. V. A. 99. Księga kasowa 1814–38.
Tadeusz Władysław Świątek