Steinert Adolf Konrad (1834–1916), przemysłowiec łódzki. Ur. 26 II w Łodzi, był najstarszym synem Karola Bogumiła (Carla Gottlieba) (zob.) i Pauliny z Billerów.
Po ukończeniu Niemiecko-Rosyjskiej Szkoły Realnej w Łodzi studiował S. włókiennictwo w Wyższej Szkole Technicznej w Chemnitz. Po studiach wrócił do Łodzi i podjął pracę w fabryce ojca. Po jego śmierci, w r. 1865, ze względu na wstrzymanie produkcji spowodowane «głodem bawełnianym» (brak dostaw bawełny z ogarniętych wojną secesyjną USA) nie dokonano podziału spadku, a S. prowadził fabrykę pod nominalnym zarządem matki. Po zakończeniu kryzysu wznowił działalność organizując rzemieślniczą produkcję nakładczą tkanin bawełnianych w Konstantynowie (pow. łódzki) i Zelowie (pow. łaski). W l. 1869–80 przerabiano głównie perkal z zakładów Karola Scheiblera, a na początku l. osiemdziesiątych rozpoczęto wyrób drapanych tkanin bawełnianych, m.in. flaneli. Zakład był w tym czasie trzecią co do wielkości produkcji drukarnią tkanin bawełnianych w Łodzi, ale pod względem zaawansowania technicznego znacznie ustępował fabrykom Ludwika Geyera i Roberta Biedermanna. W r. 1886 przeprowadzono podział spadku (jego wartość oszacowano na 80 tys. rb.) i S. przejął fabrykę na wyłączną własność. Powołał nowy zarząd, do którego wprowadził synów, Karola i Ryszarda, wybudował tkalnię wyposażoną w sto mechanicznych krosien i maszyny pomocnicze, zainstalował dwa nowe kotły i maszynę parową o większej mocy, zmodernizował drukarnię i wykończalnię. W r. 1888 uruchomił prawdopodobnie pierwszą w Łodzi fabryczną elektrownię. Liczba zatrudnionych robotników wzrosła w tym okresie do 124, a roczny obrót przekroczył 200 tys. rb. W r. 1891 wzniósł S. neorenesansowy pałacyk przy ul. Piotrkowskiej 272, zaprojektowany przez Franciszka Chełmińskiego. W l. dziewięćdziesiątych powiększył drukarnię, a także wybudował drugą tkalnię, nową drapalnię oraz trzypiętrową przędzalnię z 5 tys. wrzecion bawełnianych, własną kotłownię i maszynownię. W r. 1901 zakład wyposażony był w 11 600 wrzecion, 242 krosna mechaniczne oraz komplet maszyn pomocniczych; zatrudnienie wzrosło do 1 100 osób, a obroty roczne przekraczały 1 850 tys. rb.
Dn. 26 V 1903 wycofał się S. z kierowania przedsiębiorstwem, przekazując je synom: Karolowi, Ryszardowi, Robertowi i Emilowi. Pozostawił sobie pensję w wysokości 10 tys. rb.; jego majątek oceniano wtedy na 1 mln rb., w tym 400 tys. rb. w nieruchomościach. Pod kierownictwem synów S-a fabryka stała się jedną ze znaczniejszych w łódzkim przemyśle bawełnianym; funkcjonowały w niej kasy chorych i zapomogowo-pożyczkowa, a w r. 1907 powstała przyfabryczna szkoła elementarna dla ok. 200 dzieci. W l. 1909–11 Karol i Emil Steinertowie wznieśli obok rezydencji ojca okazały pałac w stylu niemieckiego renesansu, zaprojektowany przez Alfreda Balckego. W r. 1912 firma miała 20 tys. wrzecion cienkoprzędnych i odpadkowych, 500 krosien mechanicznych, drukarnię, farbiarnię, bielarnię, wykończalnię, oddział merceryzacji i warsztat mechaniczny, napędzane przez trzy maszyny parowe o łącznej mocy 975 KM; zatrudnienie przekraczało 1 500 robotników i urzędników, obrót roczny sięgał 3 mln rb.; produkowane tkaniny sprzedawano w Rosji (80 %), Król. Pol. i na Bałkanach. Wyroby firmy uzyskały złote medale na wystawach przemysłowych w Antwerpii i Marsylii (1905) oraz Rostowie nad Donem (1908), a także Grand Prix w Marsylii (1908). W r. 1914 przedsiębiorstwo przekształcono w Tow. Akcyjne «Karol Steinert» z kapitałem zakładowym 3 mln rb., pozostawiając 99,5 % akcji w rękach dotychczasowych właścicieli; S. został wybrany na honorowego prezesa zarządu. Zmarł 23 XI 1916 w Charlottenburgu pod Berlinem, został pochowany na starym cmentarzu ewangelickim w Łodzi.
W okresie międzywojennym przedsiębiorstwo pozostało w rękach Steinertów. Podczas drugiej wojny światowej podpisali oni tzw. volkslistę II kategorii, a zakłady pracowały na rzecz Wehrmachtu. W styczniu 1945 Steinertowie opuścili Łódź i wyjechali do Niemiec, a fabryka została znacjonalizowana, działając odtąd jako Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. Róży Luksemburg.
Z małżeństwa z Teresą Lahmert miał S. pięciu synów: Karola Bernhardta (1862–1923), żonatego z Marią Steinecker, Ryszarda Karola (ur. 1864), żonatego z Eleonorą Müller, Oskara Karola (1869–1895), Roberta (1879–1917), żonatego z Almą Keller, oraz Emila Adolfa (ur. 1880), żonatego z Joanną Mentey.
Stefański K., Stary cmentarz ewangelicko-augsburski w Łodzi, Ł. 1992 s. 111; – Bartuzel I., Działalność gospodarcza rodziny Steinertów w l. 1914–1939 (mszp. pracy magisterskiej w Inst. Hist. Uniw. Łódz.); Bojanowski T., Przemysł włókienniczy Łodzi w latach okupacji hitlerowskiej (1939–1945), „Roczn. Łódz.” 1976 s. 9, 11, 13, 23, 26, 31; Heike O., Aufbau und Entwicklung der Lodzer Textilindustrie, Mönchengladbach 1971; Ihnatowicz I., Przemysł łódzki w l. 1860–1900, Wr. 1965 s. 197; Missalowa G., Studia nad powstaniem łódzkiego okręgu przemysłowego 1815–1870, Ł. 1964 I; Orlov P. A., Ukazatiel fabrik i zavodov evropiejskoj Rossii, Pet. 1881 s. 598; tenże, Ukazatiel fabrik i zavodov evropiejskoj Rossii i Carstva Polskogo, Pet. 1887 s. 659; Pytlas S., Łódzka burżuazja przemysłowa w l. 1864–1914, Ł. 1994 s. 225; Rachalewski S., Zastygły nurt życia. Łódź która odeszła, Ł. 1938 s. 131 (fot.), s. 132; Skrzydło L., Rody fabrykanckie, Ł. 2000 II 30 (fot.); Stefański K., Atlas architektury dawnej Łodzi do 1939, Ł. 2003 s. 97; tenże, Jak zbudowano przemysłową Łódź, Ł. 2001; – Otczet N. P. Illina i N. P. Langovogo po izsliedovaniu fabričnoj promyšlennosti w Carstvie Polskom, Pet. 1888 s. 17; – „Jubiläumsschr. der Lodzer Zeitung” (Ł.) 1913 s. 208–9; „Kur. Łódz.” 1934 nr 331; „Neue Lodzer Zeitung” 1916 nr 50 (fot.); – AP w Ł.: Przem. Włókienniczy K. Steinert, sygn. 3, 85, 1168, 1515a, Rząd Gubernialny Piotrkowski – Wydz. Budowlany, sygn. 1013, 2244, 3710, 4407, Akta notariuszy: K. Płachecki 1886 r., nr rep. 1333, F. Szlimm 1865 r., nr rep. 985/188, 1031/234, E. Trojanowski 1914 r., nr rep. 5326.
Piotr Jaworski