Ligoń Adolf (1855–1931), działacz społeczny, redaktor, wydawca i pisarz ludowy. Ur. 20 II w Zawadzkiem (pow. Strzelce na Opolszczyźnie), syn Juliusza (zob.) i Teresy z domu Kawka; bratem jego był Jan (zob.). Szkołę ludową – podobnie jak bracia – uzupełniał samouctwem i własną pracą. W zakresie rozwoju intelektualnego i ukształtowania świadomości narodowej L. wiele zawdzięczał F. Chłapowskiemu. Wcześnie zaczął działalność literacką od przeróbek niemieckich komedyjek dla teatru amatorskiego. Tłumaczył także powieści z języka niemieckiego. Pod okiem ojca zaprawiał się do pracy społeczno-narodowej, toteż spotykał się z trudnościami ze strony władz pruskich. Założoną w r. 1883 Księgarnię św. Jacka w Królewskiej Hucie (obecnie Chorzów) musiał po roku zamknąć. Na kilka lat opuścił Śląsk i wraz z braćmi osiadł w Małopolsce. Trudno ustalić ich kolejne zajęcia i miejsce zatrudnienia, m. in. w Muszynie i w Truskawcu.
Jeszcze w r. 1889 L. przebywał w Krynicy w służbie sądowej. Z czasem powrócił na Śląsk, osiadł w Królewskiej Hucie i prowadził znów żywą działalność społeczną, wygłaszając prelekcje, zajmując się działalnością wydawniczą i pisarską. Pisywał dydaktyczne obrazki obyczajowe, które ukazywały się w ówczesnych pisemkach śląskich i w dodatkach do nich. Wielokrotnie podejmował redakcję różnych efemerycznych pisemek klerykalnych. Przez pewien okres redagował m. in. centrową „Gazetę Katolicką”, później był redaktorem tygodnika „Rodzina Chrześcijańska” (dodatku do „Górnoślązaka”) oraz „Straż z nad Odry”. Wydawał też m. in. „Dzwonek Marii”, a później tygodnik „Opiekun Katolicki”. Jako sekretarz Związku Wzajemnej Pomocy Chrześcijańskich Robotników Górnośląskich był jednocześnie sekretarzem redakcji jego organów „Praca”, a następnie „Wzajemna Pomoc”. W styczniu 1920 r. rozpoczął wydawanie ilustrowanego miesięcznika pod nazwą „Ognisko Domowe”, który istniał bardzo krótko. Wydał też specjalny numer „Ogniska Domowego”, z nadpisem „Zeszyt okazowy poświęcony pamięci Juliusza Ligonia” (Kat. 1919). Wydawał serię pocztówek z podobiznami wybitnych Polaków. Był autorem obszernego życiorysu swego ojca Juliusza. W 30. rocznicę jego śmierci wydał z napisanym przez siebie wstępem śpiewnik z nutami, zawierający piosenki ułożone przez ojca pt. „Iskra miłości z Górnego Śląska, czyli odłamek śpiewu historyczno-narodowego” (Kat. 1919).
W ciągu swego życia L. pełnił szereg funkcji w różnych organizacjach polskich, w kółkach towarzyskich, w organizacjach „Sokoła”, w robotniczych organizacjach samopomocowych, w czytelniach ludowych. Był generalnym skarbnikiem Związku Wzajemnej Pomocy Chrześcijańskich Robotników Górnośląskich, sekretarzem Zjednoczenia Zawodowego Polskiego (1910), sekretarzem Banku Ludowego (1911). Przez wiele lat był członkiem Polskiego Komitetu Wyborczego i brał udział w organizowaniu wieców przedwyborczych na Górnym Śląsku. W okresie plebiscytu czynnie włączył się w działalność polityczną, uczestniczył w pracach Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Bytomiu. Zmarł w Katowicach 2 IX 1931. Żonaty był z Wiktorią Kawecką i miał dwu synów: Kazimierza i Zygmunta.
Florian W., Czasopiśmiennictwo polskie na ziemiach śląskich w okresie walki o narodowość (1845–1921), w: Oblicze ziem odzyskanych, Wr. 1948 II 672, 696; – [Kudera J.] Ksiądz, Dziennikarstwo polskie na Śląsku, Bytom 1912 s. 44–5, 48; Kucianka J., Scena amatorska w Królewskiej Hucie 1870–1884, „Zaranie Śląskie” 1967 nr 3 s. 548–63; Ligoń K., Poeci Górnego Śląska. Krótki zarys historii literatury ludowej na Górnym Śląsku, Z przedmową J. Kasprowicza, Lw. 1920 s. 20, 53–4; Ogrodziński W., Dzieje piśmiennictwa śląskiego, Kat. 1965; – Śląsk. Inst. Nauk. w Kat.: Mater. Śląskiego Słow. Biogr. (A. L. Oprac. W. Koraszewska; A. L., Oprac. J. Kucianka).
Adam Jarosz