Bieliński Aleksander (1818–1877), sybirak. Ur. się w Lublinie 4 X z ojca Adama i Barbary z domu Kornówny, za pierwszym mężem Preszlowej. Po ukończeniu szkół w Lublinie r. 1838 Aleksander wyjechał na dalsze nauki do Warszawy, w marcu 1838 został aplikantem trybunału mazowieckiego w Warszawie. Wstąpił niebawem do stowarzyszenia Ludu Polskiego w grupie tzw. Świętokrzyżców. Aresztowany z wielu innymi w maju 1838 i skazany przez sąd wojenny 11 IV 1839 na Sybir, wywieziony został z cytadeli warszawskiej 6 VI 1839. Osadzony w Kurganie, zwanym pospolicie »Włochami Syberji«, po niespełna dwóch latach wrócił do Lublina 11 XI 1841 r. Ojciec kupił mu Jabłonnę, matka szukała mu synowej, a ziemiaństwo okoliczne wybrało go radcą Dyrekcji Szczegółowej Tow. Kred. Ziemskiego w Lublinie. Tymczasem nastąpiła nowa katastrofa. Aresztowany powtórnie za udział w sprzysiężeniu ks. Piotra Ściegiennego, znalazł się w cytadeli w sierpniu 1843 r. Po 15 miesiącach pobytu w cytadeli jako recydywista skazany w listopadzie 1844 na konfiskatę majątku i ciężkie roboty na Syberji; przebywał naprzód w Nerczyńsku, gdzie nabawił się szkorbutu, którego skutki odczuwał całe życie. Zwolniony z katorgi, zamieszkał we własnym domu w Głównym Zawodzie r. 1846, następnie osiadł w Irkucku, zwiedził Kiachtę, latem 1853 przeniósł się do Usolja. Po 14 latach wygnania pozwolono mu wrócić do kraju. We wrześniu 1859 wrócił do domu ojcowskiego w Turce. Rodzice już nie żyli. Wnet poślubił Marję Piotrowską, córkę Walerego i Petroneli Kosińskiej, z którą miał troje dzieci: Adama, Antoniego i Jadwigę. W kraju oddawał się ruchliwej pracy organizatorskiej i dzięki temu zajął znaczące stanowisko w ziemi lubelskiej. Zniósł pańszczyznę włościanom swoim w Turce. Pod koniec życia piastował godność prezesa Dyrekcji Szczegółowej Tow. Kred. Ziem. w Lublinie. Zmarł 28 XII 1877 w Lublinie. Żona jego zmarła tamże 25 XI 1890 r. Grób obydwojga znajduje się na cmentarzu rzymskokatolickim przy ul. Lipowej w Lublinie (sektor 10).

Lata jego młodzieńcze i wygnańcze nakreśliła Bielińska M. w dwóch opowieściach: Dwa pokolenia (Kr. 1909), Dwaj przyjaciele (wyd. II W. 1920); Piotrowski R., Pamiętniki, P. 1860, III 7; Kraushar, Świętokrzyżcy, W. 1916, 8, 36, 65–6; Arch. Akt Dawn. w W.: Akta Komisji śledczej, 170, 186, 328; Arch. Kanc. Nam., 10950. Uzupełnienie Zbigniewa R. Muszyńskiego z L.

Michał Janik