Gorzeński Aleksander h. Nałęcz (ok. 1671–1754), podczaszy kaliski, potem oficjał gnieźnieński. Syn Andrzeja i Franciszki Suchorzewskiej. Kształcił się w szkołach kaliskich i poznańskich. W r. 1701 był dworzaninem królewskim. Marszałkował 24 IX 1706 r. na zwołanym przez Leszczyńskiego sejmiku średzkim, który uchwalił podwójny pobór i pogłówne na wojsko oraz nakazał deputatom trybunalskim zaprzysiężenie konfederacji warszawskiej. Z sejmiku 1713 r. delegowany był wraz z Mikołajem Swinarskim do rozpatrzenia pewnych pretensji mieszczan wschowskich. W r. 1715 został na dwa lata wybrany komisarzem skarbowym województw wielkopolskich. T. r. został miecznikiem kaliskim. 15 III 1717 r. marszałkował ponownie sejmikowi średzkiemu, który obarczył go misją ratowania niszczejącego sklepu, gdzie przechowywano akta sądowe. Podczaszym kaliskim był już w r. 1724. Do komisji skarbowej na r. 1727 wszedł ponownie z sejmiku sierpniowego 1726 r. W r. 1727 pełnił obowiązki deputata na trybunał koronny i został jego wicemarszałkiem.

Po śmierci żony przywdział suknię duchowną. Zrazu pleban w dziedzicznej Dobrzycy, potem archidiakon, oficjał kaliski i kanonik krakowski, został w r. 1729 kanonikiem gnieźnieńskim fundi Bużenin. Delegat kapituły gnieźnieńskiej na trybunał koronny w r. 1732, był w tej kadencji jego wiceprezydentem. Otrzymał w r. 1733 prezentę królewską na kantorię gnieźnieńską. Archidiakonii gnieźnieńskiej, na którą obrała go kapituła, zrzekł się na rzecz drugiego, podanego przez prymasa, kandydata, ks. Mostowskiego. Wraz z nim był w r. 1733 delegatem kapituły na sejmiku średzkim, a t. r. z kanonikiem Józefem Bratkowskim jeździł w takim samym charakterze na sejm warszawski. Prymas Potocki mianował go wikariuszem generalnym i oficjałem gnieźnieńskim, które to obowiązki pełnił i za prymasostwa Szembeka i Komorowskiego. Przybrał sobie za koadiutora z prawem następstwa kanonika poznańskiego Piotra Rokossowskiego. Umarł w Gnieźnie 9 V 1754 r., mając 83 lata, i został pochowany w tamtejszej katedrze.

Był dziedzicem miasteczka Dobrzycy z przyległymi wsiami; dobra te nabył w r. 1717 za 106 500 zł. od Dobrzyckich. Ożenił się w 1704 r. ok. 12 V z Anną Koźmińską, córką Adama, późniejszego kasztelana rogozińskiego, zmarłą po r. 1726. Miał 4 córki i 4 synów. Z tych Dymitr został jezuitą, Józef był kanonikiem krakowskim i poznańskim, Franciszek pułkownikiem wojsk kor., Antoni chorążym poznańskim.

Boniecki; Uruski; Korytkowski J., Prałaci gnieźn., II; – Jarochowski K., Z czasów saskich spraw wewnętrznych, polityki, wojny, P. 1886 s. 24; – B. Raczyńskich: Lauda sejmikowe, rkp. 224 k. 107, 136, 140, 153; Arch. Państw. w P.: Inskr. Grodz. Pozn., nr 1140 I k. 188, nr 1148 II k. 179, nr 1149 II k. 129, nr 1210 V k. 178v., nr 1240 k. 201v., nr 1267 k. 52v., Inskr. Grodz. Kal., nr 157 s. 45.

Włodzimierz Dworzaczek