Karnicki Aleksander (1872–1935), lekarz, profesor ginekologii, dyrektor szkoły położnych w Wilnie. Był synem Edwarda, lekarza wojskowego i ziemianina, oraz Eugenii z Micewiczów. Ur. w pow. mołodeczańskim w ziemi wileńskiej. Gimnazjum i studia medyczne ukończył w Petersburgu, w r. 1895 otrzymał stopień lekarza cum eximia laude w Wojskowo-Medycznej Akademii. Tamże w r. 1900 uzyskał stopień doktora medycyny po obronie pracy pt. Lečenie kolumnizacieju chroničeskich zabolevanij prydatkov matki i tazavoj brjušiny. Specjalizował się w zakresie położnictwa i ginekologii w Zakładzie Położniczym Cesarzowej Marii pod kierunkiem wybitnego profesora Polaka, Antoniego Krassowskiego. W r. 1898 został mianowany etatowym asystentem i repetytorem z położnictwa, następnie w r. 1902 starszym asystentem, profesorem ginekologii i ordynatorem oddziału ginekologicznego, wreszcie podczas pierwszej wojny światowej wicedyrektorem zakładu. Od r. 1907 był wykładowcą operacyjnego położnictwa na wyższych kursach dokształcających dla lekarzy. Równocześnie K. pracował jako konsultant w innych zakładach Petersburga, m. in. w lecznicy Maksymilianowskiej i na Kolejach Północno-Zachodnich. Zdobył dużą popularność jako zdolny i sumienny lekarz. Wespół z innymi lekarzami zorganizował tajne Koło Lekarzy Polaków, jako filię Tow. Dobroczynności przy kościele Św. Katarzyny, które przekształciło się później w Tow. Lekarzy i Przyrodników Polskich w Petersburgu (należeli do niego m. in. prof. Marceli Nencki, prof. W. Mierzejewski). K. piastował w Tow. Lekarzy i Przyrodników godność skarbnika.
W r. 1921 wrócił do kraju i osiedlił się na stałe w Wilnie. Dzięki jego staraniom została powołana do życia 1 VII 1921 r. Państwowa Szkoła Położnych, a K. został jej dyrektorem. Brał udział w organizacji szpitala kolejowego na Wilczej Łapie w Wilnie i 1 I 1922 r. został ordynatorem oddziału położniczo-ginekologicznego tego szpitala. Z polecenia Departamentu Sanitarnego Min. Spraw Wojsk, zorganizował oddział ginekologiczny Wojskowego Szpitala na Antokolu i przez pewien czas nim kierował.
K. szczególnie zabiegał o kształcenie położnych w Polsce. Widząc bardzo różny poziom szkól dla położnych, wszczął starania o ujednolicenie programu i wprowadzenie dwuletniego kursu nauczania we wszystkich szkołach położnych. Na zlecenie Departamentu Służby Zdrowia Min. Spraw Wewn. K. opracował przepisy prawne dla tych szkół; ukazały się one w r. 1928 jako Rozporządzenie Min. Spraw Wewn. i w ten sposób wprowadzono w całym kraju jednolity dwuletni typ szkoły położnych. Przekonał także władze służby zdrowia o konieczności okresowego, co kilka lat, doszkalania położnych. K. był jednym z organizatorów i założycieli Wileńskiego Tow. Ginekologicznego, którego został pierwszym prezesem (1925). Ogłosił 25 prac naukowych, z czego część w jęz. rosyjskim. Był z zamiłowania operatorem, publikacje jego tyczą się więc głównie operacyjnego położnictwa i ginekologii operacyjnej. K. zmarł 16 XI 1935 r. w Wilnie.
Achmatowicz L., „Pol. Gaz. Lek.” R. 15: 1936 nr 1 s. 17–8; Waszkiewicz A., „Ginekologia Pol.” T. 15: 1936 z. 11–12 s. 1085–8 (fot.); Żebrowski B., „Lekarz Kolejowy” R. 9: 1936 nr 2 s. 124–6 (fot.); – Informacje rodziny, Wandy Łętowskiej z Warszawy.
Piotr Szarejko