Scheller (Szeller) Aleksander (1847–1896), dentysta, autor prac stomatologicznych. Ur. 25 VIII w Warszawie, był synem Wilhelma, znanego tu dentysty, przybyłego w r. 1844 z Brunszwiku, i Anieli z Rochlitzów.
S. po wstępnych naukach w Warszawie studiował za granicą chemię (nie wiadomo, gdzie i kiedy), poświęcił się jednak dentystyce. Wiedzę tę zdobywał u ojca, później za granicą. Prawdopodobnie ukończył Wydz. Lekarski w Szkole Głównej Warszawskiej (nie były to jednak studia stomatologiczne, których Szkoła Główna nie prowadziła) i rozpoczął praktykę, początkowo pod kierunkiem ojca, a od r. 1870 samodzielnie, najpierw przy ul. Wiejskiej 10, do poł. l. siedemdziesiątych w lokalu przy ul. Tłomackie 9, gdzie jego ojciec pracował do r. 1871. Następnie S. przeniósł gabinet do własnego domu przy ul. Tłomackie 5. W pracy zawodowej dał się poznać jako biegły specjalista i zdobył sobie szeroką praktykę w Warszawie.
Wcześnie zaczął S. publikować prace popularnonaukowe z zakresu stomatologii. Przetłumaczył i uzupełnił dziełko W. Suersena „Poradnik pielęgnowania zębów i ust” (W. 1868), później wydał już własnego autorstwa broszurę pt. Jakie są powody szerzących się coraz bardziej cierpień zębów oraz jakim sposobem możemy wpłynąć na poprawę ich (W. 1869). W książeczce pt. Zęby i sposób unikania i leczenia ich cierpień (W. 1877) pisał m. in. o korzystnym wpływie dymu tytoniowego na uzębienie, jako środka dezynfekującego. Wydał też broszurę pt. Die Diätetik der Zähne und der Einfluss der Nährung auf die Erhaltung derselben (Braunschweig 1870).
S. wypróbował zastosowanie nowych środków znieczulających w dentystyce, jak tlenek azotu (Znieczulenie (anaesthesia) za pomocą tlenku azotu, „Gaz. Lek.” 1869 nr 45 i odb. W. 1869) i kokaina (Zastosowanie kokainy w dentystyce, tamże 1885 nr 12). Zapoczątkował i zalecał stosowanie chlorku etylu (Chlorek etylu, nowy środek do znieczuleń miejscowych, tamże 1891 nr 14). Pierwszy zastosował nowo wprowadzony w r. 1884 w Paryżu siarczek węgla do wypełniania kanałów zębowych i jego roztwór wodny do dezynfekcji narzędzi (Siarek węgla. Nowy środek przeciwgnilny i jego zastosowanie w praktyce, tamże 1885 nr 14). Był także autorem streszczeń prac z dziedziny dentystyki w „Przeglądzie postępu nauki lekarskiej” za l. 1870 i 1871. Zmarł 26 V 1896 w Gleichenbergu w Styrii; pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie (kwatera 52 grób 64).
W małżeństwie z Marią z Muszyńskich miał S. syna Zygmunta (1881–1944), używającego nazwiska Szeller, inżyniera chemika, nauczyciela gimnazjalnego i autora podręczników, którego projekt herbu Warszawy na konkurs w r. 1915 został zakupiony i wykorzystywany na pieczęciach miejskich do r. 1926, i córkę Zofię (1880–1968), Rondthalerową, żonę pastora.
Młodszy brat S-a Leon (1851–1932) był również dentystą, autorem wielu udoskonaleń w dziedzinie stomatologii zachowawczej (dotyczyły uzupełnień w złocie, metalu i porcelanie oraz zapełnienia przewodów korzeniowych za pomocą ćwieczków metalowych); był w r. 1908 prezesem Warszawskiego Tow. Odontologicznego, poza tym członkiem założycielem, a następnie honorowym Kasy Wzajemnej Pomocy Odontologów Polskich i Tow. Lekarzy Dentystów Chrześcijan, a także członkiem założycielem Warszawskiego Tow. Wioślarskiego.
Konopka, Pol. bibliogr. lek. XIX w.: Kośmiński, Słown. lekarzów; Szulc E., Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, W. 1989 (mylna data i miejsce zgonu); – Jesionowski M., Historia stomatologii polskiej, W. 1971; Kuczyński S. K., Herb Warszawy, W. 1977 (dotyczy syna, Zygmunta); Szulc E., Cmentarze ewangelickie w Warszawie, W. 1989; – Dzierżanowski W., Przewodnik warszawski na rok 1870, s. 328; J. Ungra Kalendarz Ilustrowany za r. 1872 s. 169; toż za l. 1873–96; „Kron. Dentystyczna” 1933 nr 2 s. 53 (nekrolog brata, Leona); – Nekrologi z r. 1896: „Ateneum” t. 2 s. 596, „Kur. Warsz.” nr 145, 149, 151.
Jan W. Chojna