Szembek Aleksander h. własnego (ok. 1739–1806), łowczy ostrzeszowski, szambelan, konfederat barski.
Ur. w Siemianicach (pow. ostrzeszowski), był drugim synem Józefa (zm. w grudniu 1764 lub styczniu 1765), od r. 1736 miecznika ostrzeszowskiego, i Marianny ze Szwarcenberg-Czernych h. Nowina (zm. 1764), córki kaszt. oświęcimskiego i wojnickiego Franciszka oraz Salomei z Nielepców. Starszy brat S-a, Kazimierz, miecznik zatorski i oświęcimski (1765–79), od r. 1767 gen.-adiutant królewski, żonaty z Karoliną Tomicką h. Drya, zmarł bezpotomnie 18 II 1808 w swych dobrach w Rokitnie (informacja o zamordowaniu go przez bandytów w r. 1794 jest nieprawdziwa). Młodszym bratem S-a był Ignacy (zob.), a siostrami Salomea Marianna (zm. 24 III 1766), od r. 1760 żona Łukasza Moszyńskiego (zm. 1796), łowczego, cześnika, a ostatecznie podstolego radomskiego, oraz Krystyna (zm. 1766), zakonnica w klasztorze tercjarek franciszkańskich (koletek) w Krakowie.
Na temat wykształcenia S-a brak wiadomości; informacja Szymona Kossakowskiego o nauce zagranicą dotyczy najpewniej Aleksandra Józefa Szembeka (zob.), wojewodzica inflanckiego, z którym S. jest często w literaturze mylony. W r. 1762 starał się S. za pośrednictwem Jerzego Mniszcha o stopień oficerski. Jako poseł księstw oświęcimskiego i zatorskiego wziął udział 6 i 7 IX 1764 w elekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego. Po ojcu objął 20 I 1765 miecznikostwo ostrzeszowskie; t.r. zapewne został szambelanem. Dn. 10 IX obrano go deputatem z woj. krakowskiego na Tryb. Kor. Wbrew twierdzeniu Władysława Konopczyńskiego, S. nie przystąpił do konfederacji radomskiej. Wziął natomiast udział w konfederacji barskiej i ok. 12 VII 1768, wraz z bratem Kazimierzem, próbował zorganizować ruch konfederacki w Zatorze, po czym przyjechał do rodowych Siemianic w celu podniesienia konfederacji pod swoim imieniem. W Siemianicach podobno przymusił Jana Brzostowskiego, kasztelanica połockiego, «tamtędy spacjerem przejeżdżającego» (B. Czart., rkp. 942 s. 147) do złożenia przysięgi na konfederację i wraz z nim mobilizował ludzi w okolicy. Obaj wybrali 2 tys. zł z kasy miasta w Wieruszowie, a w Krzepicach zagarnęli stukonną chorągiew i skierowali się w stronę Krakowa. S. lub jego brat Kazimierz samowolnie ogłosił się marszałkiem konfederacji wieluńskiej, co król skwitował w liście do Franciszka Ksawerego Branickiego słowami: «żal słusznego człeka, fortunę stracił, dlatego teraz hazarduje śmiało» („Konfederacja barska. Korespondencja między Stanisławem Augustem a Ksawerym Branickim”..., s. 42). Już wcześniej znaczna partia z ziemi wieluńskiej przybyła (26 VI 1768) do Krakowa, skąd zebrani konfederaci ruszyli pod Częstochowę. Tam dotarła do S-a informacja o zawiązaniu 14 VII t.r. konfederacji wieluńskiej pod dowództwem Stanisława Morzkowskiego oraz powierzeniu przez niego S-owi i jego bratu Kazimierzowi, funkcji konsyliarzy. Wg listu króla do Branickiego, urażony S. «od swoich własnych partyzantów był płazowany, gdy się niekontentym okazał o to, że sędziego wieluńskiego Morzkowskiego marszałkiem ta partia zrobiła, nie jego»; kompromitacja S-a odbiła się głośnym echem, pojawiły się nawet pogłoski o jego śmierci. Podczas gdy brat Kazimierz oddał się pod rozkazy nowego marszałka, S. na granicy pruskiej z grupką zwolenników «dziwy wyrabiali»; spowodowało to reakcję króla pruskiego Fryderyka II i nakaz aresztowania burzycieli. S. próbował jeszcze dojść do porozumienia ze Stanisławem Augustem, ale w r. 1769 związał się z partią podskarbiego w. kor. Teodora Wessla, gorącego zwolennika detronizacji. Towarzyszył S. zwykle konsyliarzowi sieradzkiemu Michałowi Walewskiemu i marsz. łomżyńskiemu Kazimierzowi Pułaskiemu. W Białej złożył 13 XI t.r. przysięgę Generalności i na jej sesji jako jedyny (już bez brata, Kazimierza) konsyliarz ziemi wieluńskiej. Dn. 22 III 1770 wszedł wraz z Walewskim, Andrzejem Zawadzkim, Kazimierzem Cieńskim i Józefem Chomentowskim do powołanej przez Generalność Komisji Skarbowej, przeznaczonej dla wieluńskiej prowincji celnej; przed 22 III 1772 zapewne zrezygnował z udziału w jej pracach. Razem z innymi marszałkami i konsyliarzami wmieszał się wczesną wiosną 1770 w spisek marsz. sieradzkiego Józefa Bierzyńskiego, zmierzający do obalenia Generalności i mianowania własnych marszałków (miał zostać marszałkiem księstw oświęcimskiego i zatorskiego). Jednak sytuacja zmieniła się, gdy w marcu t.r. Walewski wykrył konszachty Bierzyńskiego z Moskwą. Dn. 8 IV Walewski zwołał tajną naradę w Białej z udziałem Michała Dzierżanowskiego, Franciszka Trzebińskiego, rtm. Błeszyńskiego i S-a, po której jeszcze tego samego dnia przybył z S-iem i Dzierżanowskim do Bielska. Tam, pod pozorem spaceru, w parku Sułkowskich Walewski z Dzierżanowskim powalili Bierzyńskiego na ziemię, a S. mu «gębę zatkał, żeby nie wrzeszczał» (B. Czart., rkp. 948 s. 357–8), po czym osobiście powiadomił o tym Wessla. Pod koniec t.r. działał S. pod Częstochową, gdzie Pułaski i Walewski rozpoczęli umacnianie twierdzy. Od 31 XII 1770 do 15 I 1771 uczestniczył S. w obronie Częstochowy, skąd relacjonował przebieg walk m.in. Franciszkowi Kossowskiemu. W maju 1771 znalazł się ponownie w Białej, wraz z Walewskim, Jędrzejem Zielińskim, Kossowskim i marsz. czernihowskim Tadeuszem Przyłuskim; zwrócił się stamtąd do Józefa Zaremby z prośbą o posiłki dla sił konfederackich w Małopolsce. Wspólnie z Pułaskim, Kossowskim, Przyłuskim i Walewskim, a bez uzgodnienia z Generalnością, podpisał pod Lanckoroną 10 VI t.r. uniwersał nakładający na woj. krakowskie podatek 2 czerwonych zł od łana; Generalność wkrótce potem anulowała ten uniwersał. Na zjeździe szlachty woj. krakowskiego na zamku w Będzinie podpisał 14 XII wybór Walewskiego na marszałka konfederacji krakowskiej; nowy marszałek usiłował w czerwcu 1772 przekazać S-owi komendę nad oblężoną twierdzą tyniecką. Po upadku konfederacji, został S. wraz z grupą marszałków i konsyliarzy pod koniec września t.r. schwytany przez Austriaków i razem z Cieńskim przetransportowany do Wieliczki, gdzie po kilkudniowych naciskach podpisał reces od konfederacji i został zwolniony. Udział w konfederacji kosztował go, wg pisma Generalności do Joachima Potockiego, przynajmniej kilkadziesiąt tys. złp. W tym czasie S. dwukrotnie awansował w hierarchii urzędniczej: 11 VII 1769 na urząd wojskiego większego ostrzeszowskiego, a 31 VII 1772 łowczego ostrzeszowskiego (na tym urzędzie zastąpił go między 26 VI 1776 a 23 VI 1777 brat Ignacy). Od r. 1773 był gen.-adiutantem królewskim; z tytułem generalskim legitymował się w r. 1782 ze szlachectwa w sądzie grodzkim oświęcimskim.
W l. sześćdziesiątych S. z braćmi i rodzicami mieszkał w dobrach porębskich pod Krakowem. Po śmierci ojca odziedziczył z braćmi rozległe, ale mocno zadłużone: Siemianice, Łyskornię (ziemia wieluńska), Rokitno z młynami Kądziela, Piła i Rokicki oraz karczmą Mitręga, Kuźnicę i Chutki (pow. lelowski), a także Alwernię i Porębę Żegoty (z trzema młynami), Kościelec (zwany Śląskim, obecnie część Chrzanowa), Pogorzyce, Płazę, Nieporaz i Bolęcin (pow. krakowski); w dobrach tych gospodarował z bratem Kazimierzem. Bracia przez kolejne kilkadziesiąt lat musieli spłacać prowizje od kwot zaciągniętych przez ojca na dobrach Rokitno (Kazimierzowi Odrowążowi Pieniążkowi) oraz Siemianice z Rakowem i Lipiem, a także zobowiązania zaciągnięte na dobrach Czernych (klasztorowi karmelitów w Czernej), które z wianem ich matki przeszły na Szembeków. S. nabył w październiku 1765 od Romualda Walewskiego za 12 tys. zł prawa do sukcesji po Herburtach, ale (zapewne w l. osiemdziesiątych) odstąpił je bratu Romualda, Michałowi Walewskiemu, wówczas już woj. sieradzkiemu. W r. 1773 doszło do podziału ojcowizny. S. zatrzymał Porębę Żegoty z przyległościami oraz Łyskornię, Alwernię i Kościelec, Kazimierz dostał Rokitno, a Ignacy Siemianice z Rakowem i Lipnem oraz część praw do klucza porębskiego. Ponadto Szembekowie posiadali w Krakowie kamienicę «Pod krukami» (obecnie Rynek Główny 25), którą pod koniec XVIII w. przebudowali na barokową rezydencję oraz teren z dworkiem na Podzamczu (obecnie rejon ul. Koletek). Spalony podczas konfederacji barskiej dworek odbudowali na początku l. dziewięćdziesiątych. Dla kościoła św. św. Marcina i Małgorzaty w Porębie Żegoty ufundował S. w r. 1776 dzwon i zapewne przeprowadził przebudowę, po której w r. 1782 kościół konsekrowano. Na prośbę S-a Stanisław August nadał Alwerni 23 XI 1778 prawo comiesięcznego targu. Gdy w dobrach Kościelec odkryto złoża galmanu, S. na własny koszt postawił tam szyby kopalniane, ale nie chcąc samemu zajmować się górnictwem, starał się je sprzedać; kilkakrotnie proponował zakup złóż królowi, zapewniając w r. 1782 na podstawie ustaleń Filipa Carosiego, że są wydajniejsze od «płuczki olkuskiej»; jednak w liście z 28 I 1784 monarcha odmówił, tłumacząc się inwestycjami w innych kopalniach i szczupłością skarbu. W r. 1782 został S. odznaczony przez króla Orderem św. Stanisława, który odebrał w marcu w Krakowie, z rąk Walewskiego, wówczas podkomorzego krakowskiego. T.r. legitymował się S. ze szlachectwa w Galicji w sądzie grodzkim oświęcimskim. W r. 1782 z pomocą brata, Ignacego, sprzedał Łyskornię Karśnickim, a w sierpniu 1793 sfinalizował sprzedaż Kościelca, Piły, Pogorzyc i Bolęcina Wincentemu Borzęckiemu. Winien był spłatę m.in. bratu Ignacemu, ponadto z S-iem i braćmi o zaległy posag ich siostry Salomei Marianny procesowali się Łukasz oraz jego syn Ignacy Moszyńscy; wobec konsekwentnego uchylania się, tryb. lubelski nakazał 26 V 1792 Szembekom spłacić należności i kary.
S. posyłał królowi rozmaite projekty, m.in. w kilkakrotnie przedstawianym w l. osiemdziesiątych memoriale O dobrach opackich i zakonnych proponował rozwiązanie dotyczące, m.in. majątków klasztorów żeńskich i opactw komendatoryjnych. Bez powodzenia zabiegał o poselstwo na sejm 1786 r., szukał też możliwości zdobycia godności senatorskiej; 8 XII 1783 prosił króla o «krzesło po wojewodzie inowrocławskim, już prawie od doktorów odstąpionym», a 7 IX 1787 zabiegał o kaszt. elbląską. W lipcu t.r. przyjął w Alwerni wracającego z Kaniowa Stanisława Augusta, urządzając «ucztę w namiotach, w egzotycznym gaju, urozmaiconą muzyką wieśniaczą» (J. Szwedowska). Koszty z tym związane zmusiły go do zastawienia części dóbr, w tym wydzierżawionej Trzebini (dług spłacił dopiero w r. 1801). S. próbował pozyskać względy króla, informując go w lipcu 1789 o pobycie w Krzeszowicach i Tenczynku opozycyjnego wobec władcy posła inflanckiego Stanisława Kublickiego i rozsyłanych przez niego listach do szlachty siewierskiej; we wrześniu t.r. dopominał się o kaszt. bracławską. Na sejmiku deputackim woj. krakowskiego 14 II 1792 zaprzysiągł Ustawę Rządową 3 Maja; został wówczas obrany komisarzem granicznym woj. krakowskiego i z tym tytułem otrzymał 5 VII t.r. Order Orła Białego. W czasie insurekcji, rozkazem Naczelnika Tadeusza Kościuszki z 8 V 1794, dostał się S. na krótko w miejsce Stanisława Mieroszewskiego w skład Sądu Kryminalnego w Krakowie. Na potrzeby powstania darował dwa konie z zaprzęgiem do armat. Po wkroczeniu wojsk pruskich do Krakowa i zasekwestrowaniu jego dóbr wycofał się z życia publicznego, a po uwolnieniu dóbr od sekwestru oddał się gospodarowaniu. Wg Kazimierza Girtlera «Szembekowie siedząc w Porębie dwór mieli po staremu liczny, był tu laufer, który […] do Krakowa po listy i gazety biegał, […] prawdziwy szybkobieg […] Pani rozmiłowana była w ogrodzie, […] była pomarańczarnia […], rosły w gruncie figowe drzewa, bobkowe laury i granaty». Od r. 1774, zapewne bezpodstawnie, używał S. tytułu hrabiowskiego. Zmarł 23 III 1806 w Porębie Żegoty, został pochowany obok żony w klasztorze Bernardynów w Alwerni; zachował się tam klasycystyczny nagrobek z czarnego marmuru.
Poślubiona w r. 1774 Urszula z Wielopolskich (ok. 1745 – 1803), córka Karola, koniuszego kor., i Elżbiety z Mniszchów, wnuczka Józefa Wandalina Mniszcha (zob.) i siostrzenica Jerzego Augusta Wandalina Mniszcha (zob.), wniosła S-owi (intercyza z 25 IV 1774 w Krakowie) 100 tys. złp., powiększone przez jej braci (transakcja zawarta 3 VII 1774 na zamku Mirowskim Wielopolskich w Książu Wielkim) o kolejne 30 tys., zabezpieczone m.in. na Jeleśni w Żywieckiem. Całość kwoty odebrał S. dopiero w kwietniu 1776 w Żywcu. W małżeństwie tym miał trzech synów: Wincentego (ur. 1778, ochrzczonego 11 VI t.r. w kościele Mariackim w Krakowie jako Barnaba Wincenty Józef Ignacy), dziedzica dóbr Płazy i Obłaszki, radcę pow. krzeszowickiego w r. 1812, żonatego wg Girtlera «z dziewką od trzody», którą najpierw wydali za szewca, oraz Józefa Karola (zob.) i Franciszka (1783–1855), żonatego z Katarzyną z Borzęckich (zm. po 1850). Synowie S-a bezskutecznie zabiegali o dobra Rokitno po stryju Kazimierzu, przejęte następnie przez stryja Ignacego; zdaniem Girtlera «pożeniwszy się koślawo […] majątki własne […] żyjąc z pańska – przetrawili i przemarnili […] dęli się tylko i przepadli». Bratankiem S-a był Piotr Szembek (1788–1866, zob.).
Portret olej. na blasze S-a i żony na nagrobku w klasztorze Bernardynów w Alwerni; – Borkowski, Genealogie, s. 582–3; Borowski E., Genealogie niektórych polskich rodzin utytułowanych, S. III, V, w: Mater. do biogr., geneal. i herald. pol., V, VII/VIII; Elektorów poczet; Kossakowski, Monografie, III 278–80; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego; Łoza, Kawalerowie, s. 96; Oficerowie Rzpltej 1777–1794, I cz. 1, 3 (częściowo pomylony z Aleksandrem Szembekiem, wojewodzicem inflanckim); Słown. Geogr. (Alwernia, Kościelec, Poręba Żegota); Urzędnicy, II/1, IV, X; Żychliński, I 302–3, V 328, IX 197–8; – Chrzanowski T., Kornecki M., Sztuka ziemi krakowskiej, Kr. 1982; Chrzanów. Studia z dziejów miasta, Chrzanów 1999 II 340; Ciura F., Klucz lipowiecki, Kr. 2009; Kalinka W., Sejm czteroletni, W. 1991 II; Kanior M., Konfederaci barscy w Tyńcu, Kr. 2009 s. 50–1, 93–4; Katalog zabytków sztuki w Pol., I; Komorowski W., Sudacka A., Rynek Główny w Krakowie, Wr. 2008; Konopczyński W., Kazimierz Pułaski. Życiorys, W. 1931; tenże, Konfederacja barska, W. 1991 (pomylony z Aleksandrem Szembekiem, star. szczerczowskim); tenże, Krwawe dni nad górną Wartą, Ł. 1930 s. 5, 7, 21 (częściowo pomylony z Aleksandrem Szembekiem, wojewodzicem inflanckim); Korzon, Wewnętrzne dzieje, III 470; Krasicka J., Kraków i ziemia krakowska wobec konfederacji barskiej, Kr. 1929; Krzyżanowski T., Wspomnienia mieszczanina krakowskiego z lat 1768–1807, Kr. 1900 s. 18; Kupczyński T., Kraków w powstaniu kościuszkowskim, Kr. 1912 s. 175; Kwasieborski S., Częstochowa za konfederacji barskiej, W. 1917 s. 49; Leitgeber S., Potuliccy, Londyn 1990 s. 96; Lenczewski T., Weidemann A., Szylchra Trzebińscy z Trzebini herbu Abdank odmienny. Szkic genealogii rodu, W. 2007; Michalski J., Schyłek konfederacji barskiej, Wr. 1970; Pułaski K., Szkice i poszukiwania historyczne, S. IV, Lw. 1909; Szczygielski W., Dzieje ziemi wieluńskiej, Ł. 1969; Trzebinia. Zarys dziejów miasta i regionu, Red. F. Kiryk, Kr. 1994; Trzebiński W., Działalność urbanistyczna magnatów i szlachty w Polsce XVIII w., W. 1962; Wierzbicka E., Działalność oświeceniowa Urszuli z Potockich Wielopolskiej w latach 1779–1806, w: Dwory magnackie w XVIII wieku. Rola i znaczenie kulturowe, Red. T. Kostkiewiczowa, A. Roćko, W. 2005; Wiśniewski J., Diecezja częstochowska. Opis historyczny kościołów i zabytków w dekanacie będzińskim, dąbrowskim, sączowskim, zawierckim i żareckim, Marjówka Opoczyńska 1936 s. 63, 401; Wyczawski H. E., Alwernia. Dzieje klasztoru oo. Bernardynów, Kr. 1957; Zielińska T., Poczet polskich rodów arystokratycznych, W. 1997; – Girtler K., Opowiadania, Oprac. Z. Jabłoński, J. Staszel, Kr. 1971; Konfederacja barska. Korespondencja między Stanisławem Augustem a Ksawerym Branickim, Wyd. L. Gumplowicz, Kr. 1872 s. 42, 56–7; Konfederacja barska. Wybór tekstów, Oprac. W. Konopczyński, Kr. 1928; Listy Wojciecha Jakubowskiego do Jana Klemensa Branickiego, W. 1882 s. 109; Materiały do konfederacji barskiej r. 1767 i 1768, Wyd. S. Morawski, Lw. 1851 s. 156–7, 162, 195, 236; Muzyka w czasopismach polskich XVIII w., Oprac. J. Szwedowska, Kr. 1984; Pamiętniki krakowskiej rodziny Louisów (1831–1869), Oprac. J. Zathey, W. 1962; Plan miasta Krakowa Ignacego Enderle z lat (1802–1805) 1807–1808 tak zwany Senacki wraz z wykazem realności miasta z początku XIX wieku, Wyd. H. Münch, Kr. 1959; ,,Regestr diecezjów” Franciszka Czaykowskiego czyli właściciele ziemscy w Koronie 1783–1784, Oprac. K. Chłapowski, S. Górzyński, W. 2009; Sozański, Imienne spisy osób, s. 18 nr 493, s. 19 nr 585; Vol. leg., VII 228, IX 49; – AP w Kr., Oddz. na Wawelu: sygn. 51 s. 201, 203, 215, 233, sygn. 155, Terr. Crac. Nova, t. 7 s. 1251, 1366, 1630, 1632, 2003, 2125, 2438, t. 9 s. 948, t. 10 s. 6, 9, 162, 405, t. 11 s. 33, 638, t. 12 s. 64, 111, 744, 813, 820, 875, t. 13 s. 211, 413, 722, t. 14 s. 155, 163, 175, 239, 250, 282, 325, 523, 766, 961, t. 15 s. 7, 244, 282, 391, 550, 930, 1086, 1174, 1309, 1402, t. 16 s. 159, t. 18 s. 23, 44, 49, t. 20 s. 154, 430, 1441, 1509, t. 21 s. 31, 77, 100, 197, 572, 1147, t. 22 s. 75, 103, 122, 621, 763, 789, 983, 1294, t. 23 s. 114, 156, 199, 237, 1089, t. 24 s. 279, 371, 407, 603, 699, 785, t. 25 s. 162, 355, 1247, t. 26 s. 81, 565, 1129, 1165, t. 27 s. 130, 657, 971, t. 28 s. 713, 1031, 1171, 1809, t. 30 s. 839, 875, 1401, t. 31 s. 805, t. 32 s. 269, 715, t. 33 s. 531, t. 34 s. 185, 214, 298, 347, 745, 965, 1371, t. 35 s. 387, 865, 1650, 1695, t. 36 s. 951, t. 37 s. 874, 963, 1505, 2265, t. 38 s. 919, 1285, 2015, 2505, t. 55 s. 103, 579, t. 57 s. 12, 230–2, 274, 396, 606, 688, t. 58 s. 181, t. 59 s. 11, 281–2, 311, 1151, 1164, 1330, 1773, 2093, t. 61 s. 1389, 1465, t. 65 s. 166, 197, 324, 723, 945, t. 72 s. 561, 602, t. 74 s. 683, t. 75 s. 254, t. 76 s. 660, t. 77 s. 654, t. 78 s. 28, 96, 100, 227, 523, 625, 1254, t. 79 s. 378, 566, t. 80 s. 146, 268, 612, t. 82 s. 684, t. 83 s. 282, t. 84 s. 68, 353, t. 85 s. 131, t. 88 s. 74, 390, t. 91 s. 694; B. Czart.: rkp. 688 s. 841, 849, 859, 861–2, rkp. 698 s. 1095, rkp. 700 s. 931, 933, rkp. 736 s. 787, 789, 791, 923, rkp. 836 s. 23, 105, rkp. 837 s. 154, rkp. 942 s. 147, 169, rkp. 946 s. 11, rkp. 948 s. 357, rkp. 3221 s. 51, 465, 521, 524, rkp. 3222, 3224 s. 25, 27, 35, 43, 47, 51, 55, 63, 69, 85, 111, 167, 175, 215, 219, 221, 223, 228, 245, 265, 281, 285, 291, 299, 321, 325, 333, 349, 351, 353, 359, 361, 363, 371, rkp. 3849 s. 363, rkp. 3868 s. 613; B. Jag.: rkp. 101 VIII k. 18, 41; B. Kórn.: rkp. 2049, 2084 k. 2, 13, 17, 60, rkp. 2096 k. 116, rkp. 2097, 2116–2118, 2122, 2125, 11479, 11510–11512; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 1102, 1145 (bez paginacji); – Informacje: Elżbiety Wierzbickiej z L. na podstawie kwerendy w paraf. rzymskokatol. p. wezw. NMP w Kr. (księga ur. za l. 1773–83) i AGAD (Arch. Potulickich, sygn. 263, listy Urszuli Szembekowej do Urszuli z Potockich Wielopolskiej) oraz Joanny Dziewulskiej z Kr. i Andrzeja Haratyma z W.
Michał Dziewulski