Kühn Alfons Walenty, pseud. Sierakowski, Wiesław (1879–1944), inżynier elektryk, pedagog, minister komunikacji. Ur. 14 II w Przejmach w pow. przasnyskim, syn Edmunda i Zofii Erlickiej. Ukończył w r. 1896 szkołę realną w Warszawie, gdzie należał do szkolnych organizacji niepodległościowych, a w r. 1903 studia elektrotechniczne na politechnice w Darmsztadzie, gdzie działał w stowarzyszeniu »Polska Czytelnia Akademicka«. Był także członkiem i prezesem sekcji darmsztadzkiej Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich (pseud. Sierakowski), członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (pseud. Wiesław), członkiem Stronnictwa Demokratycznego i Radykałów Narodowych. W r. 1903 rozpoczął pracę w magistracie warszawskim jako inżynier budowlany i uzyskał z czasem stanowisko naczelnika Wydziału Budownictwa. Nadto w r. 1915 był komisarzem Straży Obywatelskiej. W r. 1918 został dyrektorem tramwajów miejskich. Podczas wojny 1920 r. działał jako komisarz transportowy Rady Obrony Stolicy. Od 27 VI 1928 do 5 IX 1932 r. był ministrem komunikacji, piastując równocześnie w okresie od 20 III do 1 VII 1932 r. tekę ministra robót publicznych; dymisja K-a ze stanowiska ministra komunikacji została spowodowana głównie trudnościami, z jakimi spotkała się dalsza budowa linii Górny Śląsk – Gdynia. W jesieni 1932 r. objął z powrotem funkcję dyrektora tramwajów miejskich. Jako dyrektor tramwajów położył duże zasługi dla rozbudowy warszawskiej komunikacji tramwajowej; pozostał na tym stanowisku do r. 1933. W kadencji 1930–4 r. był posłem do Sejmu z listy państwowej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. W grudniu 1934 r., w związku z procesem między zarządem miejskim a Towarzystwem Elektryczności, został ustanowiony zarządcą sądowym Elektrowni Warszawskiej, a po przejęciu elektrowni przez gminę m. Warszawy, w r. 1936 jej dyrektorem naczelnym; pełnił tę funkcję do r. 1942, gdy musiał ustąpić na żądanie okupanta. K. był również w l. 1917–25 wykładowcą w Wyższej Szkole Handlowej (potem Szkoła Główna Handlowa) przedmiotu: przedsiębiorstwa komunalne, a w 1927–39 przedmiotu: przedsiębiorstwa użyteczności publicznej.

Na wszystkich odcinkach K. rozwinął szeroką działalność. W r. 1907 był członkiem pierwszego zarządu Koła Elektrotechników przy Stowarzyszeniu Techników w Warszawie, w 1912 należał do prezydium Zjazdu Elektrotechników Polskich w Krakowie (odbytego w ramach VI Zjazdu Techników Polskich), w 1915 wchodził w skład grupy mechaniczno-elektrotechnicznej Komisji Politechnicznej Towarzystwa Kursów Naukowych, która przygotowała utworzenie Politechniki Warszawskiej. W r. 1917 był jednym z inicjatorów i przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Nadzwycz. VII Zjazdu Techników Polskich w Warszawie, na którym wygłosił referat Współczesne metody elektryfikacji krajów, a w 1919 uczestniczył (jako delegat magistratu m. Warszawy) w I Zjeździe Elektrotechników Polskich, na którym powołano do życia Stowarzyszenie Elektryków Polskich (SEP). Był jednym z najczynniejszych działaczy SEP, m. in. był członkiem komisji rewizyjnej, wchodził w skład pierwszego komitetu redakcyjnego organu SEP „Przegląd Elektrotechniczny” od chwili jego utworzenia w r. 1919. W l. 1933–4 i 1935–6 był prezesem SEP, a w l. 1934–5 wiceprezesem. Jako prezes przyczynił się do powołania w r. 1933 przy SEP Biura Znaku Przepisowego, pierwszego w kraju organu kontroli jakości wyrobów elektrotechnicznych. W l. 1925–6 był K. z ramienia Ministerstwa Robót Publicznych członkiem Państwowej Rady Elektrycznej, utworzonej w r. 1922 jako ciało opiniodawcze w sprawach elektryfikacji kraju i gospodarki elektrycznej. Oprócz tego K. był prezesem zarządu Związku Przedsiębiorstw Tramwajowych i Kolei Dojazdowych w Polsce (od 1927 Związek Przedsiębiorstw Komunikacyjnych w Polsce), w ramach którego już w r. 1925 rozważano sprawę budowy metra w Warszawie. Był też członkiem zarządu Międzynarodowego Związku Tramwajów i Kolei Dojazdowych (Union Internationale de Tramvays, de Chemins de Fer d’Intérêt Local et de Transports Publics Automobiles) w Brukseli, z którego ramienia wydał sprawozdania z XX i XXIV międzynarodowego kongresu w sprawach tramwajów, kolei dojazdowych i komunikacji autobusowej (1926, 1934). Był prezesem Związku Polskich Zrzeszeń Technicznych, rady głównej Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, zarządu głównego Polskiego Czerwonego Krzyża. Należał do Koła Darmsztadczyków przy Stowarzyszeniu Techników Polskich w Warszawie (założonego w r. 1924).

K. ogłosił liczne artykuły na łamach „Przeglądu Technicznego” (w dodatku „Elektrotechnika” po r. 1911), w „Przeglądzie Elektrotechnicznym” (m. in. o zdobyczach polskiego przemysłu elektrotechnicznego, o dziejach elektrowni warszawskiej i in.), w czasopismach „Światło i Siła” i „Samorząd Miejski” oraz w książce „Technika w gospodarce miejskiej” (1918). Kilka prac wydał w postaci odrębnych broszur, np. O indukcyjnych miernikach elektryczności (wspólnie z L. Fatersonem, W. 1905), Przemysł elektrotechniczny i elektryfikacja ziem polskich (W. 1915) oraz Elektrownie publiczne i oświetlenie ulic (W. 1916). Ponadto opublikował pracę Rola przedsiębiorstw w samorządzie Warszawy (W. 1934), umieścił wspomnienie w księdze pamiątkowej poświęconej jego koledze ze studiów politechnicznych w Darmsztadzie, prof. Stanisławowi Odrowążowi Wysockiemu (1932) i był redaktorem i współautorem pracy zbiorowej pt. „W sprawie elektryfikacji Polski” (W. 1919). K. miał liczne odznaczenia, ordery polskie i zagraniczne, m. in.: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległości, Order Korony Włoskiej I kl., Korony Belgijskiej I kl., Trzech Gwiazd Łotewskich I kl. i Order Oficerski francuskiej Legii Honorowej II kl. Ożenił się 8 XII 1922 r. z Julią Sommer. Małżeństwo było bezdzietne. Zmarł K. 27 I 1944 r. w Warszawie i został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim. Żona jego zginęła w rok później, w obozie w Ravensbrück.

Bibliografia polskich wydawnictw technicznych za pierwsze dziesięciolecie niepodległości 1918–1928, W. 1929 s. 86, 186; W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Album sterników nawy państwa polskiego, W. 1929 s. 106–7 (fot.); European who’s who. Vol. 2: Europe, London b. r. (po 1935); Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Publicystyczne powszechne archiwum biograficzne, W. 1937 s. 80; Who’s who in Central and East-Europe, Zurich 1935–7; – Dwudziestolecie komunikacji w Polsce Odrodzonej, W. 1939 s. 138 (fot.); Dziesięciolecie Polski Odrodzonej. Księga pamiątkowa 1918–1928; Grzymała-Grabowiecki J., Tablice synchronistyczne rozwoju Polski współczesnej, 1918–1933, W. 1934; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959 s. 18, 33, 46, (fot.), 278, 375, 386–8, 390; Informator o władzach i organach SEP, W. 1939 s. 9, 10, 31, 78, 146; Kalabiński B., Zjazdy Techników Polskich w latach 1882–1917, „Studia i Materiały z Dziejów Nauki Polskiej”, S. D. Historia Techniki i Nauk Technicznych, W. 1963 z. 4 s. 13, 45; Kalendarz informacyjno-encyklopedyczny, W. 1915; Klarner T., Elektrownia Warszawska, W. 1936 s. 40, 93, 96; Klimek K., Powązki, W. 1948 s. 62; Kucharzewski F., Piśmiennictwo techniczne polskie, W. 1921 II 488, 492; Pamiętnik dwudziestolecia Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie 1906–1926, W. 1927 s. 57; Pamiętnik VI zjazdu techników polskich od 11 do 15 września 1912 w Krakowie, Kr. 1914–7 s. 213, 341; Pamiętnik VII Nadzwyczajnego Zjazdu Techników Polskich w Warszawie w roku 1917, W. 1917; Pamiętnik trzydziestolecia Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie 1906–1936, W. 1936 s. 293; Politechnika Warszawska 1915–1925, W. 1925 s. 7; Przyrembel Z., Stowarzyszenie Techników Polskich w Warszawie 1898–1938, W. 1938 s. 57, 60; Warszawa, W. 1929 s. 305 (wyd. magistratu); – Cywilna obrona Warszawy we wrześniu 1939, W. 1964; Ivánka A., Wspomnienia skarbowca, W. 1964; Kulski J., Zarząd Miejski Warszawy 1939–1944, W. 1964; Sprawozdanie z Kongresu Międzynarodowego, poświęconego sprawom tramwajownictwa, kolejnictwa dojazdowego i ruchu autobusowego, odbytego w Warszawie 30. 6 – 7. 7. 1930 r., W. 1930 s. 9 (fot.), 35, 47, 96; Sprawozdanie z Ogólnokrajowego Zjazdu w sprawach komunikacji miejscowej, W. 1932; – „Gospodarka elektryczna w Polsce” (W.) 1930 s. 209, 232, 1013, 1080–1, 1935 s. 55, 186; „Monitor Pol.” 1928 nr 146, 1931 nr 120, 121, 1932 nr 66, 148, 204; „Przegl. Elektrotechn.” 1925 nr 9 s. 144, nr 21 s. 380, 1934 nr 13 s. 430 (fot.), 1939 nr 12 s. 624 (fot.), 625–6, 1969 s. 547 (fot.); „Światło i Siła” 1931 nr 4–5 s. 8 (fot.); – Materiały Red. PSB.

Jerzy Kubiatowski