Stypiński Andrzej Józef (1907–1975), architekt wnętrz.
Ur. 18 II w Warszawie, był synem Józefa (1880–1943, zob.) i Stanisławy Marianny z Wachowskich. Miał starsze siostry, Romanę i Sabinę.
Egzamin maturalny złożył S. w Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie w r. 1926 i t.r. podjął studia na Wydz. Architektury Politechn. Warsz. Już jako student wziął udział w konkursie na plakat reklamowy, ogłoszonym przez Polską Linię Lotniczą «Aerolot» i w październiku 1927 (razem ze Stefanem Bąkiem i Władysławem Radlińskim) zdobył I nagrodę. Również I nagrodę otrzymał w r. 1928 za plakat „Cukier krzepi”, a w r. 1929 w konkursie na plakat przedsiębiorstwa «Polmin» I i II nagrodę z Jerzym Hryniewieckim. Z tym samym współpracownikiem uzyskał I nagrodę za plakat X Jubileuszowych Targów Wschodnich we Lwowie w r. 1930. II nagrodę zdobył za plakat Fédération Internationale de Ski (FIS) w Zakopanem (w r. 1929); II nagrodę otrzymał również konkursowy projekt plakatu dla S.A. «Włóczki-Wełny-Trójkąt w kole» w Bielsku w r. 1933 (z Jerzym Skolimowskim). Eksponował swe prace w dziale polskim na Międzynarodowej Wystawie Plakatów w Monachium (1929). W r. 1932 uczestniczył w międzynarodowej wystawie sztuki o tematyce sportowej, zorganizowanej w związku z X Olimpiadą w Los Angeles. T.r. wziął również udział w zorganizowanym w Warszawie Ogólnopolskim Konkursie na fasadę sklepową, a jego projekt został zakupiony. Na przełomie l. 1933/4, jeszcze jako studenta, zaproszono go do Koła Artystów Grafików Reklamowych (KAGR). Jego prace wzbudziły zainteresowanie krytyki w marcu 1934 podczas zorganizowanej w TZSP w Warszawie wystawy plakatów Związku Słuchaczów Architektury Politechn. Warsz. Razem z kilkunastoma członkami KAGR eksponował t.r. plakaty na Wystawie Polskiej Grafiki Użytkowej zorganizowanej przez Muz. Uměleckoprůmyslové w Pradze. Wspólnie ze Skolimowskim i Eugeniuszem Szparkowskim zaprojektował dekoracje ścienne w jadalni na pokładzie A statku oceanicznego m/s «Piłsudski» (zwodowany 19 XII) i wnętrza m/s «Batory» (zwodowany 3 VII 1935). Za plakaty pokazane w Paryżu na „Wystawie Międzynarodowej: Sztuka i Technika 1937” wyróżniono go dyplomem honorowym. W maju 1938 w konkursie na projekt wnętrza Pawilonu Polskiego na Wystawę Światową w Nowym Jorku, otrzymał z Hryniewieckim i Aliną Hryniewiecką I nagrodę za projekt Sali Przemysłu Artystycznego.
Od r. 1929 do wybuchu drugiej wojny światowej odbył kilkanaście podróży studyjnych, m.in. do Algierii, Belgii, Czechosłowacji, Francji, Hiszpanii, Jugosławii, Niemiec, Portugalii, Włoch i Szwajcarii. Podczas okupacji niemieckiej należał do AK, a przez kilka miesięcy w r. 1944 walczył w partyzantce w okolicach Warszawy. W l. 1945–7 pracował jako kierownik Pracowni Graficznej Biura Odbudowy Stolicy. Był autorem oprawy graficznej, pokazywanej w r. 1946, objazdowej wystawy „Warszawa oskarża” (edycje w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku). Obok plakatu projektował S. m.in. etykietki wyrobów firmy «Wedel» oraz ekskluzywną odzież na indywidualne zamówienia. Jego plakaty i etykiety charakteryzowały się czytelną kompozycją, czystą kolorystyką oraz syntetycznymi, kubizującymi formami ukazywanych postaci i przedmiotów.
W l. 1948–50 zaprojektował S. pawilony polskie na Wystawę Rolniczą w Pradze, Międzynarodowe Targi w Płowdiw i Międzynarodową Wystawę Konserw i Opakowań w Parmie. Należał do Stow. Architektów Polskich (od r. 1948) oraz ZPAP. Od r. 1950 wykładał w Katedrze Malarstwa, Rysunku i Rzeźby na Wydz. Architektury Politechn. Warsz. W l. 1951–6 był równocześnie kierownikiem Pracowni Wystawiennictwa przedsiębiorstwa Pracownie Sztuk Plastycznych, a w l. 1956–62 członkiem Komisji Rzeczoznawców firmy. W l. 1958–9 przewodniczył Sekcji Architektury Wnętrz przy Zarządzie Głównym ZPAP. W r. 1965 został członkiem Komisji Ocen Min. Kultury i Sztuki; od r. 1966 był również członkiem Komisji Problemowej Projektowania Wnętrz przy Ministrze Kultury i Sztuki. Równocześnie przez cały okres powojenny zajmował się projektowaniem i rozbudową wnętrz różnych gmachów publicznych w Warszawie, m.in. w r. 1945 Teatru Powszechnego, ok. r. 1963 Domu Studenckiego «Riwiera» (sale klubowa i teatralna oraz jadalnia), a w r. 1965, razem z S. Lubczyńskim Muz. Narodowego. W r. 1969 odszedł z Politechn. Warsz. i odtąd wykonywał prace zlecone. Zmarł 11 III 1975 w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w grobie rodzinnym.
S. był trzykrotnie żonaty: z Anielą z Malinowskich, absolwentką SGGW (rozwiedziony przed wybuchem drugiej wojny światowej), Kaliną Rauszerówną, studentką Wydz. Architektury Politechn. Warsz. (zginęła w r. 1944), i od r. 1946 z Jadwigą z Wegenków (ur. 1924). Z ostatniego małżeństwa pozostawił syna Filipa (ur. 1955).
Plakaty projektowane przez S-ego pokazano w l. 2002 i 2005 na wystawach „Polski plakat sportowy” i „Architektura plakatu – graficy architekci z kręgu Politechniki Warszawskiej 1915–1939” w Muz. Plakatu w Wilanowie, które posiada w zbiorach plakaty S-ego.
Architektura plakatu. Graficy architekci z kręgu Politechniki Warszawskiej w latach 1915–1939, W. 2005; Indeks artystów plastyków ZPAP, W. 1997; Polski plakat sportowy, W. 2002; – Pol. życie artyst. w l. 1915–39; – „Głos plastyków” R. 6: 1939 nr 1 s. 128; – Informacje żony, Jadwigi Stypińskiej z W.
Joanna Daranowska-Łukaszewska