Mierzyński Andrzej (ok. 1750–1811), aktor, dyrektor teatru. Ur. w woj. płockim, miał brata Józefa, również aktora. Wg W. Bogusławskiego «przed wejściem swoim do teatru w dworskiej służbie dni swoje przepędzał». W r. 1778 był już w zespole teatru warszawskiego, gdzie należał do aktorów pobierających najniższe gaże. Za dyrekcji Michała Bizestiego (1779–81) grywał «drugich amantów». W okresie Zrzeszenia Aktorów Narodowych w l. 1781–3 M., w związku z nieobecnością w Warszawie Kazimierza Owsińskiego, występował w rolach pierwszych amantów, np. jako hrabia Almaviva w „Cyruliku sewilskim” P. Beaumarchais. W r. 1781 był już dosyć cenionym aktorem, gdyż został wyróżniony prezentem od króla – pierścieniem z brylantem wartości 60 dukatów. Nie miał jednak dobrych warunków na amanta i dlatego szybko przerzucił się na role charakterystyczne. Jak wspomina Bogusławski: «Mimika w rolach charakterystycznych naturalna i dobitna, w rolach kochanków mniej przyjemną wystawiała twarz jego: ta bowiem już w samej młodości tak pomarszczoną wydawała się na scenie, jak gdyby starości ręką cieniowaną była. Oczy bladoniebieskie i włosy w żółtawy blond wpadające, ujmowały mu świeżości; a powolne poruszenia ciała dowodziły duszy mało czułej na zapały miłosne. Głos nieco chrapliwy, niejakie czasem zacinanie się w słowach, szkodziły wymowie jego, lubo w ogólności była wyraźną, dobitną i wszelkie przepisy gramatyki zachowującą».
Po likwidacji Teatru Narodowego w r. 1784 M. opuścił Warszawę i do r. 1787 prowadził teatr w Lublinie, gdzie działał jednocześnie jako tłumacz sztuk i librett operowych. W tym okresie wyjeżdżał ze swoim zespołem na gościnne występy do Lwowa (1784, 1786, 1787) i Dubna (1786, 1787). W r. 1786 zademonstrował we Lwowie komedie i opery w wykonaniu dzieci. W r. 1787 antrepryza lubelska przestała egzystować i M. dołączył się w r. n. do wileńskiej grupy Bogusławskiego, w której był cenionym aktorem. Razem z Bogusławskim przyjechał w r. 1790 do Warszawy i występował w Teatrze Narodowym do r. 1793. Miał w tym okresie szereg dobrze wykonanych ról w repertuarze poważnym (Euryklesa w „Meropie” Voltaire’a, Bramina w „Lanassie” A. M. Lemierre’a, Marinellego w „Emilii Galotti” G. E. Lessinga) i komediowym (Regent w „Szkole obmowy” R.B. Sheridana). Od r. 1794 do 1797 występował we Lwowie. Grywał wówczas pierwsze role ojców, szlachetnych starych, charaktery stateczne, chłopów i intrygantów. Następnie pracował w teatrze wileńskim prowadzonym przez Dominika Morawskiego, a później w l. 1801–5 przez jego żonę. Był w tym okresie nie tylko aktorem, lecz również reżyserem zespołu. Okres ten nazywa Bogusławski «nieledwie najświetniejszą epoką wileńskiego teatru». M. pozostał w teatrze wileńskim jeszcze po przejęciu antrepryzy przez Macieja Każyńskiego, ale jego kariera już się wówczas kończyła, do czego niemało przyczynił się zapewne nałóg pijaństwa. Benefis M-ego odbył się 22 I 1810 w sztuce „Oswobodzenie hugonotów”, nie była to jednak impreza udana. W t. r. M. opuścił Wilno i 4 IX wystąpił gościnnie w Warszawie, po czym przeniósł się do Płocka, gdzie do r. 1811 prowadził własny niewielki zespół. Zmarł w Płocku 17 II 1811. Z małżeństwa z Teresą z Chilińskich miał córkę Julię, tancerkę (zob.).
Słownik Teatru Pol., (podob., bibliogr.); – Raszewski Z., W. Bogusławski, W. 1972 I–II; Riabinin J., Teatr i zabawy w Lublinie za Stanisława Augusta, L. 1932; – Teatr Narodowy 1765–1794, Pod red. J. Kotta, W. 1967.
Karyna Wierzbicka-Michalska