Pierzchliński Andrzej h. Leszczyc (zm. 1624), starosta stawiszyński, podkomorzy poznański, poseł sejmowy. Był synem Łukasza (zm. ok. 1582) i Agnieszki z Sobockich, bratankiem i współ-spadkobiercą Wojciecha (zob.). Dworzanin królewski, otrzymał 27 VIII 1604 starostwo stawiszyńskie. Brał udział w sejmiku nadzwyczajnym w Środzie 3 VI 1606, mającym za zadanie zwalczanie tendencji rokoszowych. Potem na zjeździe w Poznaniu 7 III 1607 podpisał protest przeciwko uchwałom rokoszowego zjazdu kolskiego. Posłował na sejm w lutym 1613. Po odprawionym 1 VII t.r. w Poznaniu zjeździe województw poznańskiego i kaliskiego podpisał uchwałę wyznaczającą delegatów do czuwania nad zaciągami i był jednym z podających tę uchwałę do oblaty. Na sejmiku średzkim 13 I 1615 wystąpił z trzema żądaniami: skasowania dokumentu królewskiego zakazującego nadań na rzecz «narodu polskiego» w Prusach Królewskich, którą to ziemię «przodkowie szablami polskimi zdobyli i krwią swą zasiali», dalej naprawienia złego szafunku poborów i ściągnięcia wieloletnich ogromnych zaległości podatkowych, wreszcie zapobieżenia obiegowi monety «fałszywej i plugawej zarażającej Koronę». Wybrany został wtedy na posła. W czasie obrad sejmowych spotkał się z oskarżeniem o to, iż miał jakoby «populum ad rebellionem koncytować», jak również następować na «iura maiestatis». Należał do liczby tych posłów, za których sprawą sejm ten rozszedł się bez uchwalenia czegokolwiek. We wrześniu t.r. na sejmiku deputackim, uzasadniając w długim i gwałtownym przemówieniu to swoje postępowanie, oświadczył, iż on i inni równie myślący woleli żadnych konstytucji nie przywozić niż «monstra». Ostro krytykował senat za jego ataki na posłów, chwalił zaś króla za obronę wolności głosu na sejmikach. Oświadczył, iż posłem bywać już nie chce, co mu jednak nie przeszkodziło w przyjęciu wyboru na sejm w r. 1616. W r. 1618 chorował i z opóźnieniem przybył na styczniowy sejmik przedsejmowy. Stawał tam wtedy w obronie propozycji królewskich, chwaląc zwłaszcza to, iż król nie rozkazuje, a jedynie prosi o poparcie wyprawy moskiewskiej królewicza Władysława. Gorąco to ze swej strony poparł, bo w utwierdzeniu tego panowania w Moskwie dopatrywał się nie tylko korzyści politycznych, ale i dla szlachty poprzez nadania wspaniałych perspektyw materialnych. Nie posłował wtedy, zapewne z racji słabego zdrowia, widzimy go jednak znowu wśród posłów na sejmie w r. 1619. Został t.r. podkomorzym poznańskim. Z sejmiku średzkiego 13 IX 1621 słany był, wraz z Adamem Olbrachtem Przyjemskim, oboźnym w. kor., do króla celem wytłumaczenia, iż województwa poznańskie i kaliskie żadną miarą nie zdążą na pospolite ruszenie pod Lwów na dzień 4 X. Mieli się też domagać zachowania w mocy konstytucji z r. 1620, ograniczającej i łagodzącej karalność za niestawienie się na pospolite ruszenie.
P. był po stryju Wojciechu dziedzicem Szlachcina w pow. pyzdrskim, a miał też sześć innych wsi w tym powiecie, osiem w kaliskim, jedną w kościańskim, razem ponad 100 łanów osiadłych, fortunę więc wcale piękną. Należały też do niego dwie kamienice w Poznaniu przy ul. Żydowskiej. Zmarł w r. 1624, krótko przed 8 VI, a że był bezdzietny, a zapewne i bezżenny, majątek po nim dostał się siostrze, Elżbiecie, zamężnej 1. v. za Rozdrażewskim, 2.v. za Niemojewskim, i potomstwu drugiej siostry – Jadwigi Brodowskiej.
Niesiecki; Uruski; – Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., I (Łukasz); Ochman S., Sejmy z lat 1615–1616, Wr. 1970; – Akta sejmikowe woj. pozn., I cz. 1–2; Rejestr poborowy woj. kaliskiego 1618–1620, Wyd. A. J. Parczewski, W. 1879; – AGAD: Metryka Kor., t. 148 k. 335, t. 169 k. 470v.; Arch. Państw. w P.: Kalisz Grodz. 9 k. 233, Nakło Grodz. 9 k. 150, Poznań Grodz. 28 k. 407, 603v., 611, 29 k. 611v., 33 k. 206v., 602v., 37 k. 327v., 1026, 1048v., 153 k. 333v.; B. Czart.: rkp. 170 s. 621–627; B. Kórn.: rkp. 342 s. 157–162.
Włodzimierz Dworzaczek