Riaucour (Ryaocur) Andrzej h. własnego (zm 1794), dyplomata saski, kawaler Orderu Orła Białego. Był synem bankiera Piotra (zob.), bratankiem Ludwika Ignacego (zob.).
Ojciec wyjednał mu u Augusta III zatrudnienie w saskiej służbie dyplomatycznej. W r. 1745 był już saskim radcą poselstwa, a dn. 23 VI t. r. otrzymał wraz z ojcem tytuł szlachecki. Od maja 1747 szkolił się w Mannheim pod kierunkiem L. von Hagedorna, a w r. 1748 sam został rezydentem dworu saskiego w Palatynacie. Hagedorn wywarł znaczny wpływ na R-a, m. in. wprowadził go do saskiego obozu reformatorskiego. W kwietniu 1750 R. został akredytowany na dworze elektora Palatynatu w randze ministra, a w r. 1752 awansował na urząd posła nadzwycz. T. r. otrzymał tytuł Tajnego Radcy, dn. 1 X 1754 (dyplom z 7 V 1755) hrabiego Rzeszy. W l. 1756–62 był posłem w Kolonii. W r. 1762 wysłany został w misji specjalnej w celu zjednania poparcia dla królewicza Klemensa, ubiegającego się o biskupstwo. W tej sprawie posłował w kwietniu 1762 do Münster, a następnie w czerwcu do Trewiru. Uczestniczył także w staraniach o kolejne awanse Klemensa, który poprzez biskupstwa w Freisingu i Regensburgu (1763–8), koadiutorię (1764) i arcybiskupstwo (1768) w Augsburgu, osiągnął stolicę elektorską w Trewirze (1768). Po wybraniu królewicza Klemensa na arcybiskupa – elektora Trewiru, R. został posłem nadzwycz. przy jego dworze. W r. 1764 otrzymał wraz z ojcem i stryjem indygenat od Stanisława Augusta. Po śmierci ojca (1768) jako jedyny syn odziedziczył cały jego majątek, który w znacznej części stanowiły nieruchomości w Warszawie. Sprzedał je bardzo szybko; w r. 1770 miał już tylko spichlerz przy ulicy Bugaj nr 2589. Jego interesy w kraju reprezentował stryj Ludwik Ignacy. R. podtrzymywał jednak nadal stosunki z Polską. W lipcu 1777 uzyskał audiencję u Stanisława Augusta; t. r. odznaczony został Orderem Św. Stanisława, a przed r. 1780 (wg Łozy w r. 1782) Orderem Orła Białego. Być może miał w Warszawie bibliotekę; znany jest jego ekslibris.
W r. 1777 R. akredytowany został jako poseł nadzwycz. przy dworze elektora bawarskiego w Monachium i w tym charakterze pozostawał do śmierci, utrzymując do r. 1785 częściowo rezydencję w Mannheim (w Palatynacie). Posłował do Wiednia jako jeden z deputowanych do notyfikacji wyboru cesarza we wrześniu 1790. Od początku r. 1792 był w Warszawie, prawdopodobnie jako nieoficjalny saski wysłannik, współpracując z Augustem Essenem i działając na rzecz saskiej sukcesji. W swoich relacjach podkreślał przywiązanie Polaków do dworu saskiego, starając się przekonać elektora do energiczniejszych zabiegów o tron polski. Optymistyczne raporty R-a odbiegały od relacji Essena. Do kiedy przebywał w Warszawie nie wiadomo; nie ma go wśród współpracowników następnego chargé d’affaires dworu saskiego w Polsce (po zmarłym w listopadzie 1791 Essenie) Jakuba Patza.
Po ojcu odziedziczył dobra Derewna w pow. słonimskim i Gaussig (Huska) na Łużycach. Zlikwidowawszy majątek w Polsce po śmierci ojca zakupił na Łużycach dobra Putzkau, Krosta, Małszecy, Guttau, Binau, Eichelsheim i Sindelsheim. W r. 1770, dn. 29 X, ustanowił majorat (ordynację) dla swych dóbr, zastrzegając z braku męskiego potomka tytuł i herb dla przyszłego męża najstarszej córki, hr. Schall, pod warunkiem przyjęcia nazwiska Riaucour. Zmarł 28 X 1794.
Z małżeństwa z baronówną Flenryką de Wrede R. nie miał synów; majątek i tytuły odziedziczyła najstarsza córka Henrietta, poślubiona 28 VI 1777 Karolowi Teodorowi von Schall-Riaucour.
Boniecki, XV; Gritzner M., Standes-Erhebungen und Gnaden-Acte Deutscher Landesfürsten während der letzten drei Jahrhunderte, Görlitz 1881; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego (zapewne mylnie podaje datę przyznania R-owi orderu na r. 1782, już w r. 1780 R. podpisywał się kawalerem Orderu Orła Białego); tenże, Kawalerowie; Kocój H., O sukcesję saską, W. 1972; tenże, Polska a Saksonia w czasie Sejmu Czteroletniego, Kr. 1967; Raab H., Clemens Wenceslaus von Sachsen und seine Zeit (1739–1812), Freiburg i. Br. 1962; Rawicz E., Indygenat w Polsce za Stanisława Augusta, Przemyśl 1924 poz. 151; Stübel M., Christian Ludwig von Hagedorn. Ein Diplomat und Sammler des 18 Jahrhunderts, Leipzig 1912 s. 107–10; Walter F., Riaucours Gesandschaftsberichte als Quelle zur Geschichte des Kurfürsten Karl Theodor, „Mannheimer Geschichtsblätter” Bd. 8: 1907 s. 214–18; – Kurowski F., Pamiątki miasta Warszawy, W. 1949 II 39; Lippert W., Kaiserin Maria Theresia, und Kurfürstin Maria Antonia von Sachsen. Briefwechsel 1747–1772, Leipzig 1908; Magier, Estetyka Warszawy, s. 279; Repertorium der dyplomatischen Vertreter aller Länder, Bd. II, Zürich 1950, Bd. III, Gratz 1965; Vol. leg., VII 377; Źródła do dziejów Warszawy. Rejestry podatkowe i taryfy nieruchomości 1510–1770, W. 1963 I 465; – „Gaz. Warsz.” 1777 nr 62; – B. Jag.: rkp. 8844; Sächsisches Landeshauptarchiv w Dreźnie: 3693, Polonica VIII, IX i X (zawiera raporty R-a z Warszawy z r. 1792 wykorzystane przez H. Kocója w pracy „O sukcesję saską”); – Uzupełnienia Marii Czeppe z Kr. i Jacka Staszewskiego z Tor.
Małgorzata Karpińska