Szamotulski Andrzej h. Nałęcz (ok. 1452 – 1511), wojewoda poznański.
Przybliżona data ur. S-ego wynika z napisu na płycie nagrobnej, informującego, że żył 59 lat. Był synem Piotra (zob.) i Wiktorii (?), bratankiem Jana (zm. 1449, zob.). Jego siostrami były: Anna, żona Ottona Pileckiego, i Barbara, wydana za mąż najpierw za Mikołaja Bnińskiego, a później za Mikołaja Kościeleckiego. Bratem stryjecznym S-ego był m.in. Jan Starszy (zob.).
Od r. 1462 występował S. przed sądami w sprawach majątkowych. Odebrał staranne wykształcenie, być może uczył się w szkole katedralnej w Poznaniu, brak jednak świadectw, że studiował na którymkolwiek uniwersytecie. Miał niższe święcenia, bowiem 16 XII 1465 został przyjęty w skład poznańskiej kapit. katedralnej; z kanonii zrezygnował po zaledwie kilkunastu dniach (28 XII) na rzecz prof. Uniw. Krak. i lekarza królewskiego Wojciecha z Opatowa. Zapewne chodziło tylko o zabieg formalny, mający ułatwić objęcie prebendy Wojciechowi (mieszczaninowi z urodzenia, odrzuconemu już wcześniej przez kapitułę), być może preceptorowi S-ego. W r. 1466 zawarł S. swą pierwszą samodzielną transakcję (sprzedaż czynszu dla altarii w Szamotułach). W prowadzeniu spraw majątkowych zastępował niekiedy ojca. Jeszcze za jego życia i dzięki jego wpływom otrzymał urząd kaszt. międzyrzeckiego (po raz pierwszy z tytułem wymieniony 23 XII 1472); Międzyrzecz znajdował się wówczas w dzierżawie Szamotulskich.
Po śmierci ojca w r. 1473 objął S. cały jego majątek. Podczas wojny z królem węgierskim Maciejem Korwinem w r. 1474 Międzyrzecz został zajęty przez wojska śląskie, a S. oskarżony o niewłaściwą pieczę nad zamkiem, za co groziło mu odebranie tenuty. Zdołał jednak przekupić niektórych doradców króla Kazimierza Jagiellończyka i na sejmie piotrkowskim latem t.r. ponownie uzyskał nadanie Międzyrzecza. Aby pokryć poniesione wydatki, sprzedał w l. 1474–5 kilka wsi oraz zaciągnął długi. Jako star. międzyrzecki korespondował w l. 1475–6 z elektorem saskim Ernestem w sprawie rozbojów drogowych. W r. 1476 otrzymał kolejne zapisy na Międzyrzeczu w nagrodę za zasługi oddane w Malborku (najpewniej chodziło o wsparcie finansowe przygotowań do «wojny popiej» z bp. warmińskim Mikołajem Tungenem). W l. 1478 i 1485 S. i jego stryjeczny brat Jan Starszy określani byli jako dzierżawcy cła poznańskiego. Może właśnie z tego tytułu rada Wrocławia pisała do S-ego (17 I 1478) w sprawie utrudnień, na jakie napotykali kupcy wrocławscy w Polsce. Król Kazimierz Jagiellończyk zapisał S-emu w r. 1482 kolejne sumy na dochodach z poradlnego z Wielkopolski oraz ziem lubelskiej i chełmskiej, a w r. 1485 przekazał mu stacje z dóbr klasztoru cystersów w Wągrowcu. S. stale pożyczał więc pieniądze władcy. Na sejmie w Lublinie w lutym 1484 uzyskał awans na kaszt. gnieźnieńską. W marcu i kwietniu 1485 towarzyszył królowi na zjeździe stanów pruskich w Toruniu; uczestniczył tam w rozmowach z wielkim mistrzem krzyżackim Marcinem Truchsessem von Wetzhausen i został 15 IV t.r. powołany w skład sądu polubownego, który miał rozstrzygnąć spory Gdańska i Elbląga z Krzyżakami o Mierzeję Wiślaną. Między 15 a 23 I 1487 awansował na kaszt. kaliską. W lipcu 1488 brał udział w prywatnej wyprawie abp. gnieźnieńskiego Zbigniewa Oleśnickiego (stryja swej żony) na Koźmin, zajęty przez Wawrzyńca Kośmidra Gruszczyńskiego. Przy królu S. pojawiał się dość często, ale przeważnie z okazji zjazdów i sejmów, z czego wynika, że raczej nie należał do zaufanych doradców Kazimierza Jagiellończyka.
Latem 1492 w Piotrkowie uczestniczył S. w elekcji Jana Olbrachta. Wymieniony przez posłów gdańskich wśród najważniejszych obecnych tam panów polskich, na pewno wchodził w skład ścisłego grona elektorów. Szybko stał się jednym z bliskich doradców i współpracowników nowego króla. Pojawiał się u jego boku w r. 1493, podczas długiego pobytu władcy w Poznaniu (marzec–grudzień t.r.). Należał do delegacji panów polskich, witających przybywającego tam 21 V wielkiego mistrza krzyżackiego Jana von Tieffena. Nawiązał w tym czasie bliższe kontakty z królewiczem Zygmuntem; wraz z kuzynem Janem zgodził się odstąpić mu swe prawa do ceł poznańskich, za co Jan Olbracht dokonał na rzecz S-ego nowych zapisów na cłach w Kaliszu i Koninie (przeprowadzenie tej transakcji trwało aż do r. 1495). Pod koniec królewskiego pobytu w Poznaniu, w związku ze spłaceniem przez władcę wszystkich zapisanych wcześniej sum, S. zwrócił mu Międzyrzecz i Skwierzynę; na dokumencie w tej sprawie z 10 XII 1493 widnieje jego własnoręczny podpis. Na przełomie l. 1495 i 1496 przebywał S. przy królu w Sandomierzu, gdzie prowadzono rozmowy z poselstwem ks. pomorskiego Bogusława X. Wiosną 1496 Jan Olbracht wystawił S-emu list żelazny na przyjazd do Piotrkowa z orszakiem 30 koni; tło tej sprawy pozostaje niejasne (być może groził mu sąd sejmowy). W r. 1497 uczestniczył S. w nieudanej wyprawie bukowińskiej. W maju t.r. przebywał z królem we Lwowie, gdzie zbierało się pospolite ruszenie, choć Wielkopolanie jeszcze nie nadciągnęli. W trakcie wojny nie dokonał żadnych godnych pamięci czynów. Podczas powrotu jesienią należał do grona obdarowywanych przez króla prawami do dóbr tych osób, które zaniedbały obowiązku udziału w wojnie. Klęska przyniosła jednak głównie straty i S. musiał 7 XII t.r. zastawiać tenutę jaworowską. Pod koniec r. 1499 był posłem do króla niemieckiego Maksymiliana i rozmawiał z nim o sprawach pruskich. W marcu 1500 był już w Krakowie przy królu, podczas rozmów z poselstwem tureckim. Relacjonujący to wydarzenie wysłannik wrocławian wymienił S-ego wśród głównych panów rady królewskiej, zaznaczając, że «znaczy on teraz u króla tyle, co niegdyś Kallimach». Mając opinię najbliższego zausznika Jana Olbrachta, S. pozostawał jednak w złych stosunkach z innym jego zaufanym, Ambrożym Pampowskim, od r. 1498 star. wielkopolskim. Zbliżył się natomiast w tym czasie do królewskiego brata, kard. Fryderyka Jagiellończyka, działającego na rzecz sojuszu monarchii z magnaterią. W grudniu 1500 Fryderyk w imieniu króla mianował S-ego na opróżnione woj. kaliskie, zalecając go bratu jako «męża roztropnego i wielce zasłużonego» oraz «przydatnego na przyszłość». Awans ten wpisywał się w szerszy kontekst polityki monarszej, zmierzającej do przekształcenia senatu w «organ oligarchii» (J. Wiesiołowski). Nominację zatwierdzono w r. 1501 na sejmie w Piotrkowie (luty–marzec), na którym S. uczestniczył w naradach nad sprawami krzyżackimi. Na początku t.r. rozmawiał w Międzyrzeczu z wjeżdżającymi do Polski posłami zakonnymi, a w maju był przy królu w Toruniu podczas negocjacji z nimi.
Po nagłej śmierci Jana Olbrachta (17 VI 1501) kontynuował S. wraz z bp. warmińskim Łukaszem Watzenrodem rozmowy (25 VI t.r.) z posłami wielkiego mistrza Fryderyka Wettyna. Następnie wraz z kard. Fryderykiem i stryjecznym bratankiem Wincentym (zob.) udał się do Malborka. Stamtąd został 9 VII wysłany do Królewca z poselstwem do wielkiego mistrza, od którego zażądał wstrzymania wszelkich wrogich działań do momentu wyboru nowego króla. Mimo że w rozmowach czynił aluzje do spodziewanego wyboru na króla czeskiego i węgierskiego Władysława Jagiellończyka, faktycznie wraz z kard. Fryderykiem popierał kandydaturę w. ks. lit. Aleksandra. Z Prus pojechał do niego z poufną misją od kardynała, przekazując m.in. wieści o powszechnym dla niego poparciu w Wielkopolsce. Uczestniczył w elekcji Aleksandra w Piotrkowie i 3 X sygnował jej dekret. Opieczętował też uchwalony tam akt nowej unii z Litwą, który miano przedłożyć kandydatowi. Na tym sejmie został najpewniej wybrany na zwolniony właśnie urząd woj. poznańskiego (z nowym tytułem wystąpił już 2 X). Był w delegacji, posłanej na Litwę dla powiadomienia Aleksandra o wyborze, i w Mielniku wygłosił do elekta kunsztowną mowę po łacinie. Uczestniczył tam również w kluczowych rozmowach, w wyniku których król przyjął projekt unii, a 25 X zaakceptował przedstawione mu «artykuły mielnickie», ograniczające rolę władcy i wzmacniające senat; jeden z punktów przewidywał zaliczenie wojewody poznańskiego do grona stróżów klejnotów koronnych. S. był zapewne jednym z architektów narzuconej królowi reformy ustrojowej w duchu oligarchicznym i należał do grona jej realizatorów. Na sejmie koronacyjnym w lutym 1502 zlecono S-emu i woj. krakowskiemu Piotrowi Kmicie kontrolę nad mennicą królewską. Zacieśnił wtedy kontakty z królewiczem Zygmuntem, ks. głogowskim, z którym zawarł nowy układ, odstępując mu cła kaliskie i konińskie, w zamian za tenutę Gniezna i poł. cła kościańskiego. Posłował następnie na zjazd stanów pruskich (6 V t.r.), a w lipcu był najpewniej na sejmiku wielkopolskim w Kole, gdzie sprzeciwiono się królewskiej polityce ściągania podatków na pokrycie kosztów wojny z Moskwą. Uczestniczył w r. 1503 w obradującym pod nieobecność króla i zdominowanym przez oligarchów sejmie w Piotrkowie (marzec–kwiecień t.r.); miał tam gwałtowną scysję z kaszt. krakowskim Spytkiem Jarosławskim. Uciążliwym kłopotem stał się w tym samym czasie długoletni konflikt z Szymonem Materną (bratem gdańskiego rozbójnika i banity Grzegorza, który w nieznanych bliżej okolicznościach został z rozkazu S-ego pojmany i ścięty); w następstwie konfliktu Materna doprowadził do zasekwestrowania dóbr S-ego w Brandenburgii. W Wielkopolsce rosło tymczasem niezadowolenie szlachty z «magnackich rządów», które zwracało się głównie przeciw S-emu, nadal skonfliktowanemu ze star. Pampowskim. Latem 1503 specjalne poselstwo ziemian wielkopolskich zaprotestowało wobec króla przeciw naruszaniu zasad ustrojowych i oskarżyło S-ego o samowolę i lekceważenie wyroków sądowych; sugerowano nawet wysłanie przeciw niemu pospolitego ruszenia (którego jednak nie można było zwołać bez udziału wojewody). Mimo tych nacisków król, zmuszony właśnie zaciągnąć u S-ego i jego zięcia Łukasza Górki znaczną pożyczkę srebra dla podtrzymania produkcji monety, nie podjął żadnych kroków. Dn. 2 XII t.r., najpewniej w związku z ową pożyczką, S. otrzymał od króla zapis 2 tys. fl. na poradlnym z Wielkopolski. W zamian za kolejną pożyczkę, udzieloną królowi w r. 1504 przez S-ego i jego zięcia (po 600 fl.), uzyskał on od Aleksandra 1 V t.r. unieważnienie wyroków i kar sądowych, a pod koniec września odwołanie Pampowskiego ze starostwa. S. został też poborcą poradlnego w Wielkopolsce. W r. 1505 dostawał kolejne zapisy, a przy okazji jednego z nich król wspominał jego szczególne przysługi oddane w lesie «Midlniciszcza» (zapewne podczas łowów w puszczach litewskich). Na manifestację niezadowolenia wygląda wszakże nieobecność S-ego na sejmach w Piotrkowie (1504) i Radomiu (1505), gdzie król wraz z posłami szlacheckimi demontował przewagę senatu. W lutym 1506 pojawił się jednak S. na sejmie w Lublinie. W maju t.r. gdańszczanie proponowali królowi jego kandydaturę na posła do ks. Bogusława X; musiał więc nadal cieszyć się opinią dobrego dyplomaty.
Po śmierci Aleksandra (19 VIII 1506) S. popierał kandydaturę jego brata Zygmunta (podobno S. już za życia poprzedniego króla był wtajemniczony w projekt kniazia lit. Michała Glińskiego oddania królewiczowi rządów na Litwie). Na elekcji w Piotrkowie w listopadzie t.r. przemawiał za Zygmuntem, a wg relacji posłów gdańskich był wręcz głównym sprawcą jego wyboru; 2 XII sygnował dekret elekcyjny. Znalazł się następnie w składzie delegacji, która udała się na Litwę z oficjalnym zawiadomieniem elekta o wyborze. Dn. 24 I 1507 uczestniczył w Krakowie w koronacji Zygmunta I; na jego prośbę król obniżył w tym czasie podatki poznańskim Żydom. Przy nowym władcy S. brał udział w naradach nad polityką wobec Moskwy i opowiadał się za zacieśnieniem stosunków z Tatarami. Dn. 29 IX t.r. gościł w Szamotułach Glińskiego, a w lutym 1508 wyznaczono go do grona komisarzy na rozmowy z Asmusem Schönebeckiem, łupiącym od lat północne kresy Wielkopolski. Od udziału w wyprawie na Mołdawię w r. 1509 wymówił się chorobą. W lipcu 1510 wszedł w skład poselstwa na wielki zjazd w Poznaniu z przedstawicielami Krzyżaków, cesarza, Rzeszy i Węgier. U boku Zygmunta I nie uzyskał już pozycji, jaką miał przy jego braciach; zaszkodziły mu zwłaszcza długotrwałe kontakty z Glińskim, który znalazł się wówczas w opozycji wobec władcy, a w r. 1508 podniósł otwarty bunt i uszedł do Moskwy.
Kontynuując ojcowską fundację kaplicy śpiewaków przy kościele paraf. w Szamotułach, S. wykończył ją, a w r. 1476 uzyskał dla niej zatwierdzenie papieskie. Przy kościele planował w r. 1486 osadzenie kanoników regularnych z opactwa na wrocławskim Piasku; sprawa upadła z powodu sprzeciwu Jana Starszego, współdziedzica Szamotuł. S. utrzymywał w Szamotułach dwór, gromadzący klientów, duchownych (Jan Piecz, pleban w Przyprostyni, nazwał go w testamencie swym panem i preceptorem), a także muzykantów; trębacz S-ego, Rożek, otrzymał w r. 1478 gratyfikację od Kazimierza Jagiellończyka (widocznie koncertował także na dworze monarszym).
S. posiadał rozległe dobra. Po śmierci ojca przeprowadził zapewne działy z bratem stryjecznym Janem Starszym. Wziął wtedy poł. klucza szamotulskiego, poł. Turobina (w ziemi chełmskiej) i Białej (w ziemi lubelskiej), a do tego całe Wronki z Wieleniem (królewszczyzny w dziedzicznym zastawie), przejmując większą i lepszą część dziedzictwa. Do tego dochodziły dziedziczone po ojcu dobra ruskie (Tyśmienica), a także dzierżawa królewskich miast Międzyrzecza i Skwierzyny w Wielkopolsce oraz Jaworowa i Obroszyna na Rusi. S. kupował i sprzedawał liczne wsie, lecz transakcje te były bardziej operacjami kapitałowymi niż instrumentem rozbudowy posiadłości ziemskich. W r. 1493 nabył od spółki Żydów z Brześcia Lit. prawa do klucza kazimierskiego (pow. koniński), które sprzedał w l. 1494–1500. W r. 1494 wziął w zastaw Krosno i Sulechów (wówczas w granicach Brandenburgii) i dzierżył je co najmniej do r. 1502. W r. 1508 wykupił dzierżawę królewskich miast Piotrkowa i Tuszyna. Jak się zdaje, mniej dbał o dobra na wschodzie i pod koniec życia zaczął je tracić. Tyśmienicę w r. 1508 zamienił na Bielikowice (pow. żydaczowski), a w r. 1511 sprzedał; Turobin stracił w r. 1511 po długich procesach z Tarnowskimi, swymi dalszymi krewnymi, a Białą musiał t.r. zastawić. Posiadał też domy w Poznaniu (oprócz kilku kamienic, złączonych po jego śmierci w Pałac Górków, także dwór na przedmieściu Rybaki), we Lwowie i Piotrkowie. W Szamotułach zbudował nową, przestronną rezydencję (późniejszy Zamek Górków), bowiem stary zamek przypadł w działach rodzinnych Janowi Starszemu. S. uchodził za niezwykle bogatego, udzielał pożyczek królom, a także mieszczanom poznańskim. Umiejętnie obracał pieniędzmi, należącymi do pozostających pod jego opieką braci Tomickich. Nie gardził też zyskiem nieuczciwym (podobno utrzymywał w Szamotułach Żyda zajmującego się produkcją fałszywych złotych monet). S. zmarł 23 V 1511, został pochowany w kościele paraf. w Szamotułach. Na jego grobie położono brązową płytę, wykonaną w norymberskim warsztacie Vischerów (ufundowaną zapewne przez córkę); napis w języku łacińskim sławi «uczoność, wymowę i roztropność» S-ego, którymi błyszczał nawet «między obcymi narodami niczym wyrocznia delficka». Wierszowane epitafium poświęcił S-emu także Andrzej Krzycki. S. był wybitnym politykiem i dyplomatą, jednym z przywódców obozu magnackiego. Natomiast brak jego doświadczeń militarnych stał się w Wielkopolsce przedmiotem kpin; współczesny S-emu wierszopisarz Mikołaj Kotwic z Kotwicz wywiódł jego nazwisko od «sam tuł», czyli pusty kołczan.
Żoną S-ego była Katarzyna z Oleśnickich, córka tenutariusza lubowelskiego i dworzanina królewskiego Jana, oraz Katarzyny ze Zbąskich z Kurowa, siostra woj. lubelskiego Jana Oleśnickiego. S. zapisał jej najpierw po 500 (1482), a następnie po 1 tys. grzywien posagu i wiana (1484, 1493) na dobrach turobińskich. Z małżeństwa tego pochodziła córka Katarzyna, której już w r. 1496 zabezpieczył S. zapis przyszłego posagu w wysokości 2 tys. grzywien. W r. 1501 została ona żoną Łukasza Górki (zob.); celem tego mariażu było niewątpliwie połączenie największych fortun wielkopolskich i w tym celu ominięto nawet przeszkodę kanoniczną (wspólny pradziad, Dobrogost Szamotulski). Po śmierci ojca Katarzyna wniosła mężowi poł. Szamotuł i resztę dóbr. S. wychowywał też stryjecznego siostrzeńca Piotra Tomickiego; dbał o jego edukację i pokierował początkami kariery, doradzając mu wybór uniwersytetu.
Wizerunek na nagrobku w kolegiacie w Szamotułach oraz pochodzącym zapewne z ok. r. 1520 obrazie św. Anny Samotrzeć z tegoż kościoła w Muz. Archidiec. w P.; Fot. wizerunków w: Gąsiorowski, Urzędnicy wpol., (ryc. 10–11); – Gąsiorowski A., Starostowie wielkopolskich miast królewskich w dobie jagiellońskiej, W.–P. 1981; Słown. Hist.-Geogr. Ziem Pol., VIII (Szamotuły); Urzędnicy I/1, I/2; Wpol. Słown. Biogr.; – Biskup M., Polska a Zakon Krzyżacki w Prusach w początkach XVI wieku, Olsztyn 1983; Dworzaczek W., Hetman Jan Tarnowski, W. 1985; tenże, Leliwici Tarnowscy, W. 1971; Fałkowski W., Elita władzy w Polsce za panowania Kazimierza Jagiellończyka (1447–1492), W. 1992 s. 162, 182, 184; Finkel L., Elekcja Zygmunta I, Kr. 1910; Gąsiorowski, Urzędnicy zarządu lokalnego; Gąsiorowski A., Krąg fundatorów wielkopolskich płyt brązowych schyłku wieków średnich, „Kron. M. Poznania” 1991 nr 3–4 s. 18–21; Górczak Z., Rozwój majątków możnowładztwa wielkopolskiego w drugiej połowie XV i początkach XVI wieku, P. 2007 s. 411–23; Jakimowicz T., Wyniki wstępnych prac badawczych na zamku w Szamotułach, „Kwart. Architektury i Urban.” T. 18: 1973 z. 2 s. 167–76; Jarzewicz J. i in., Gotyckie spiżowe płyty nagrobne w Polsce, P. 1997 s. 116–18 (ilustr. XXXVII); Jurek T., Średniowieczne Szamotuły i ich dziedzice, w: Szamotuły. Karty z dziejów miasta, Red. A. Gąsiorowski, Szamotuły 2006 s. 32–5, 38, 40–1, 46; Maisel W., Poznańskie prawo karne do końca XVI wieku, P. 1963 s. 286; Mrozowski P., Polskie nagrobki gotyckie, W. 1994 s. 229–30 (ilustr. 115); Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II 616, 767; Odrzywolska-Kidawa A., Biskup Piotr Tomicki (1464–1535). Kariera polityczna i kościelna, W. 2004; Papée F., Aleksander Jagiellończyk, Kr. 1949; tenże, Jan Olbracht, Kr. 1936; Trawka R., Kmitowie, Kr. 2005; Wiesiołowski J., Ambroży Pampowski – starosta Jagiellonów, Wr. 1976; tenże, Marcin Poniecki – awanturnik i poeta późnośredniowieczny, „Roczn. Leszczyński” T. 6: 1982 s. 84–5; Zyglewski Z., Polityczna i aktotwórcza działalność kanclerza Krzesława z Kurozwęk i podkanclerzego Grzegorza z Lubrańca w latach 1484–1495, Bydgoszcz 2007; – Acta Tomiciana, I 14, 54; Acten d. Ständetage Preussens, 1886 V 460; Akta Aleksandra; Akta grodz. i ziem., II, VI, VII, IX, X, XV; Akta radzieckie poznańskie, Wyd. K. Kaczmarczyk, P. 1925–48 I nr 75, II nr 1487–1490, 1723, III nr 2089, 2095, 2097, 2168; Akta Stanów Prus Król., I, III cz. 1–2, IV cz. 1–2, V cz. 2; Akta Unii; Andreae Cricii Carmina, Wyd. K. Morawski, Kr. 1888 s. 173–4; Cod. Brand., B V 499–500, B VI 127–9; Cod. epist. saec. XV, III; Cod. Pol., I, II cz. 2, III, IV; Cod. Univ. Crac., III; Długosz, Annales, XII; Inventarium omnium et singulorum privilegiorum [...] quaecunque in Archivo Regni in Arce Cracoviensi continentur, Ed. E. Rykaczewski, Lutetiae Parisiorum 1862 s. 289–91; Kod. m. Kr., I; Księga Metryki Koronnej podkanclerzego Andrzeja Oporowskiego z lat 1479–1483, Wyd. G. Rutkowska, W. 2005; Materiały do dziejów dyplomacji polskiej z lat 1486–1516 (kodeks zagrzebski), Wyd. J. Garbacik, Wr. 1966 nr 35, 37; Matricularum summ., I–IV; Mon. Pol. Hist., X cz. 2 (Katalogi biskupów krak.); Przywileje miasta Poznania XIII–XVIII wieku, Wyd. W. Maisel, P. 1994; Rachunki królewskie z lat 1471–2 i 1476–8, s. 253–4; Script. Rer. Sil., XIII 259 (Politische Correspondenz Breslau im Zeitalter des Königs Matthias Corvinus); Teki Dworzaczka. CD-ROM, Kórnik–P. 1997; Teki Pawińskiego, I–II; Vet. Mon. Pol., II; Volumina constitutionum, Wyd. S. Grodziski i in., W. 1996–2000 I cz. 1–2; – AGAD: dok. perg. nr 948; Arch. Archidiec. w P.: Księga CP 30 k. 60v, 61; – Informacje Pawła Dembińskiego z P.
Tomasz Jurek