Szeptycki Andrzej, w zakonie Atanazy, h. własnego (1723–1779), archimandryta kaniowski, unicki biskup przemyski.
Ur. 26 XI w okolicach Sambora, był synem Stefana i (wg T. Żychlińskiego) Zofii z Korybutów Daszkiewiczów. Miał dwóch braci: Łukasza, tytułowanego podstolim smoleńskim, żonatego z Teresą z Szeptyckich, córką Konstantego, i Bazylego (1735–1800), star. tyszowieckiego, żonatego z Rozalią z Szeptyckich, córką Jerzego, star. obuchowskiego, bratanicą bp. płockiego Hieronima Szeptyckiego (zob.). Kuzynem S-ego był bp lwowski i metropolita kijowski Ludwik Szeptycki, w zakonie Leon (zob.), a dalekim krewnym bp lwowski i metropolita kijowski Antoni Szeptycki, w zakonie Ata nazy (zob.).
W r. 1740 rozpoczął S. nowicjat w ławrze Wniebowzięcia (Uspenija) NMP bazylianów w Uniowie. Z rąk metropolity Atanazego Antoniego Szeptyckiego otrzymał 4 III 1744 święcenia diakońskie. Jako «młodzieniec wielkich talentów» został przyjęty 16 XI 1745 na studia teologiczne w Collegium Urbanum Kongregacji Propagandy Wiary w Rzymie; studiował trzy lata, jednak pełnego kursu nie zaliczył. Dn. 17 III 1748 arcybp Durazzo (Durrës) G. Schirò wyświęcił go na kapłana w rzymskiej cerkwi św. św. Sergiusza i Bachusa (Madonna del Pascolo). Zaopatrzony w listy polecające do nuncjusza A. Archinto i do protoarchimandryty bazylianów (zapewne Hipacego Bilińskiego), wrócił S. latem t.r. przez Ankonę, częściowo morzem, do kraju. Zaliczony do prow. lit. bazylianów (Świętej Trójcy), przeszedł wkrótce do ich prow. ruskiej Opieki NMP (Pokrowy). W r. 1749 i na początku r. 1750 pełnił obowiązki kapłana-kaznodziei przy cerkwi stauropigialnej Wniebowzięcia NMP we Lwowie, a także brał udział w misjach bazyliańskich na pograniczu wołoskim. Wg informacji z 24 XII 1751 został audytorem lwowskiego konsystorza generalnego i w ten sposób znalazł się w bliskim otoczeniu bp. lwowskiego Leona Szeptyckiego.
Na przełomie l. 1751 i 1752 nowy protoarchimandryta bazylianów Herakliusz Lisański, za zgodą Stolicy Apostolskiej, zaproponował powierzenie S-emu monasteru w Kaniowie (woj. kijowskie); za aprobatą Kurii rzymskiej S. otrzymał tę archimandrię w r. 1753 z rąk generalnego oficjała metropolii kijowskiej, bp. chełmskiego Felicjana Wołodkowicza. Na kapitule w Brześciu Lit. w r. 1759 obrano S-ego prowincjałem prow. ruskiej, obejmującej monastery w Koronie. S. podjął działania dla poprawy dyscypliny wśród mnichów i uregulował status prawny wielu monasterów swej prowincji. W porozumieniu z woj. wileńskim i hetmanem w. lit. Michałem Kazimierzem Radziwiłłem przyłączył w r. 1760 do archimandrii żółkiewskiej monaster w Biesiadach. Prowincjałem był do końca r. 1761. Wraz z innymi przedstawicielami wyższego duchowieństwa unickiego podpisał 5 IV 1762 petycję do Kurii rzymskiej, prosząc o uchwalenie zakazu przechodzenia z obrządku ruskiego na łaciński.
Po śmierci unickiego bp. przemyskiego Onufrego Szumlańskiego król August III za protekcją metropolity Wołodkowicza mianował S-ego 8 V 1762 biskupem (władyką) przemyskim; diecezja (eparchia) nazywana też była przemysko-samborsko-sanocką. Konsekracji S-ego dokonał 8 IX t.r. metropolita Wołodkowicz. S. o swym wstąpieniu na stolicę biskupią powiadomił duchowieństwo i wiernych diecezji listem pasterskim z 6 XI (6 XII wg S. Nabywańca). T.r. zwołał w Przemyślu zjazd dziekanów (synod, sobór eparchialny). Uroczysty ingres do katedry Narodzenia św. Jana Chrzciciela w Przemyślu odbył na przełomie l. 1762 i 1763. Z tej okazji jezuici z przemyskiego konwentu i kolegium urządzili publiczną dysputę teologiczną, a jej tezy zadedykowane S-emu ogłosili w r. 1763 pt. „Illustrissimo [...] Ep[isco]po Premysliensi [...] solemnis Applausus...”. Również bazylianie z klasztoru w Szarogrodzie wydali „Via per omnem Campum Honorum [...] protrita [...] vigilantissimis Pastoribus Szeptycianis ampliata [...] Panegyri aperta” (Poczajoviae 1763). S. przesłał 27 I 1763 list dziękczynny do Kurii rzymskiej, prosząc papieża Klemensa XIII o błogosławieństwo; 30 IV t.r. otrzymał gratulacje od Kongregacji Propagandy Wiary. W r. 1764 zrezygnował z archimandrii kaniowskiej.
S. był w XVIII w. jedynym władyką przemyskim, który pobierał nauki w Rzymie i posiadał regularne wykształcenie teologiczne. Kontynuując działania poprzedników, dbał o wzmocnienie struktur diecezji, zdyscyplinowanie parafialnego kleru oraz jego prawną obronę, a także podtrzymanie stałych kontaktów ze Stolicą Apostolską, metropolitą kijowskim i innymi hierarchami ruskiej Cerkwi katolickiej. Dn. 2 IV 1763 oraz we wrześniu 1764 zwracał się do Kurii rzymskiej o dyspensę w jego eparchii od tzw. bigamii (jak określano zawieranie ponownych małżeństw przez owdowiałych kapłanów). Dn. 1 VIII 1764 wziął udział w zjeździe (konferencji) episkopatu unickiego we Włodzimierzu Wołyńskim, podczas którego uchwalono prośbę do sejmu Rzpltej o unieważnienie przyjętej właśnie konstytucji sejmu konwokacyjnego „O popowiczach”, włączającą synów księży, którzy nie wybrali stanu kapłańskiego ani nie podjęli nauki rzemiosła, do stanu chłopskiego. Z upoważnienia metropolity Wołodkowicza reprezentował unicką metropolię kijowską 25 XI t.r. w Warszawie na koronacji Stanisława Augusta Poniatowskiego. T.r. zwołał drugi Sobór eparchialny w Walawie, który podjął decyzje w sprawie katechizacji dzieci, wprowadzenia dekanalnych instruktorów dla kleru, unifikacji praktyk liturgicznych i matrymonialnych, budowy szkół parafialnych oraz należytego przygotowania nauczycieli. Konstytucja kolejnego, zwołanego przez S-ego w r. 1765 soboru, kładła nacisk na dyscyplinowanie duszpasterzy oraz kontrolę nad wykorzystywaniem gruntów cerkiewnych i wychowaniem synów księży jako potencjalnych kandydatów do stanu kapłańskiego. S. wprowadził coroczne kongregacje dekanalne, o czym listem z 28 II 1766 poinformował duchowieństwo. W l. 1764–5, 1769 i 1771 przeprowadził kolejne wizytacje generalne: z jego upoważnienia odbyły się też wizytacje kanoniczne żeńskich monasterów w Smolnicy (1764) i Rozhurczu (1769). Z okazji wizytacji świątyni katedralnej św. Jana Chrzciciela w r. 1767 podarował jej S. liczne relikwie, m.in. cząstkę z drzewa Krzyża Świętego. Uregulował status prawny bractw i stowarzyszeń religijnych w Wiązownicy (1763), Radawie (1768) i Przedborzu (1772). Był obecny na spotkaniach władyków: w r. 1767 w Krystynopolu, gdzie omawiano wysiłki na rzecz obrony unii kościelnej, oraz 16 VIII 1769 we Lwowie, gdzie potępiono konfederację barską i hajdamacczyznę. Po zajęciu w r. 1768 przez wojska austriackie miast spiskich, tamtejsze parafie unickie podległe Przemyślowi włączono do diec. mukaczowskiej. Znakiem jedności ze Stolicą Apostolską było ogłoszenie przez S-ego w r. 1770 jubileuszu w eparchii przemyskiej.
Wg relacji złożonej 23 XI 1772 w Warszawie nuncjuszowi G. Garampiemu miał S. pod swą jurysdykcją 535 tys. wiernych, 1252 (wg innych danych 1253 lub 1258) parafii, 21 cerkwi filialnych, 2 kaplice oraz 9 męskich i 3 żeńskie monastery; 32 (wg innych danych: 31) dekanaty eparchii znajdowały się w ziemiach: przemyskiej, sanockiej i częściowo lwowskiej woj. ruskiego, powiatach: lubaczowskim ziemi bełskiej, sandomierskim (woj. sandomierskie) oraz bieckim i sądeckim woj. krakowskiego. Po pierwszym rozbiorze Rzpltej (1772) całość eparchii znalazła się pod panowaniem Austrii; przyłączono przy tym 17 dekanatów z 374 cerkwiami z diec. chełmsko-bełskiej. W raporcie z r. 1773 austriacki gubernator J. Pergen relacjonował, że na S-ego duchowieństwo się nie skarżyło, choć pobierał katedratyk; jego dochody oszacowano na 9578 złp. (2394 fl.). Jednak w r. 1775 przedstawiciele duchowieństwa eparchii przemyskiej przesłali do Kurii rzymskiej obszerną protestację, obwiniając S-ego m.in. o kupno za fundusze cerkiewne posiadłości ziemskich (zwłaszcza w Bruchnalu), udział w lichwiarskich operacjach finansowych, zawyżanie katedratyku i innych corocznych podatków, roztrwonienie spadku po bp. Szumlańskim, przeznaczonego na otwarcie seminarium diecezjalnego, oraz symonię (egzekwowanie pieniędzy od nowo wyświęcanych kapłanów). Pod panowaniem austriackim zwołał S. w l. 1773, 1774 i 1777 następne sobory, a w l. 1773, 1774–5, 1776–7 przeprowadzał kolejne wizytacje generalne. W lutym 1773, marcu 1774 i wrześniu 1776 ponownie prosił papieża Piusa V o prawo udzielania dyspensy od tzw. bigamii. Zaaprobował działalność konfraterni w Brzegach (1773) i Komarnie (1775) oraz zatwierdził statuty bractw w Majdanie Sieniawskim (1773), Drohomyślu, Lisznej, Ostrowie i Przekopanej (wszystkie 1775). W lutym 1774 lwowski urząd gubernialny zabronił S-emu kontaktów z nuncjaturą warszawską, nakazując zwracanie się do nuncjatury w Wiedniu, a w r.n. zakazał zakładania religijnych stowarzyszeń świeckich. W r. 1776 zalecono S-emu, by dla dozwolonych prawem apelacji do Stolicy Apostolskiej uzyskiwał zgodę rządu, a na początku r. 1778 pozbawiono go możliwości bezpośredniego porozumiewania się z Kurią rzymską; mógł to zrobić jedynie za pośrednictwem poselstwa cesarskiego w Rzymie. W rezultacie głównym celem S-ego stało się po r. 1772 adaptowanie eparchii do nowych realiów politycznych. Gubernium lwowskie wkrótce po rozbiorze zarzucało mu, że duchowieństwo z jego eparchii odmawia płacenia kontrybucji na wojsko austriackie; po utworzeniu w r. 1775 w Wiedniu seminarium dla kandydatów na duchownych unickich («Barbareum») nałożono obciążenia finansowe na utrzymanie sześciu alumnów z diec. przemyskiej; upomnienia świadczą, że S. nie wywiązywał się z tych powinności. Na żądanie władz austriackich konsystorz przemyski zebrał do r. 1777 dane potrzebne do rozgraniczenia eparchii z sąsiednimi biskupstwami oraz reorganizacji cerkiewnego ustroju administracyjno-terytorialnego. W związku z wymaganymi przez władze austriackie wykazami i ankietami oraz wydanym w r. 1777 aktem „Normale für Pfarregulierung” S. wystosował t.r. kurendę do dziekanów, by spisali dokładne wykazy placówek duszpasterskich wraz z ich dochodami i rozmiarami.
Za rządów S-ego następowało stopniowe przekształcenie kryłosu w diec. przemyskiej w kapitułę; już w r. 1762 było ośmiu księży diecezjalnych przy katedrze. Wprawdzie do r. 1772 nie doszło do zatwierdzenia kapituły przez władze Rzpltej, ani później, pod panowaniem austriackim, jednak nieformalnie ona istniała i występowała w aktach procesowych, a jej członkowie nosili tytuły (np. prepozyta czy kustosza); nad ewentualnym zatwierdzeniem kapituły pracowała od r. 1778 mieszana komisja cerkiewno-rządowa. S. zaaprobował w r. 1763 fundację kolatorki Zofii Rzymowskiej (10 tys. złp.) na utrzymanie przy greckokatolickiej cerkwi w Chłopicach trzech księży dla posługi pielgrzymom odwiedzającym sanktuarium, a w r. 1776 błogosławił nowo utworzonej przez woj. ruskiego Augusta Czartoryskiego kolegiacie z sześcioma kapłanami w Jarosławiu. Próbował założyć seminarium diecezjalne, wykorzystując sumę 62 tys. złp. przeznaczoną przez mieszczanina Ilię Wapińskiego na utrzymanie sześciu kleryków w Jarosławiu. Rozbudował w r. 1769 dom drewniany przy katedrze w Przemyślu, gdzie mieściła się prowizoryczna siedziba władyki. Sam najchętniej przebywał w Samborze. W celu budowy nowej katedry w Przemyślu zwrócił się do duchowieństwa parafialnego o zbiórkę funduszy; w l. 1776–7 zebrano 70 tys. złp. oraz zgromadzono materiały budowlane. Do r. 1777 wzniesiono obok katedry przy ul. Władycze kamienną dzwonnicę (za 62 tys. złp.). W związku z przygotowaniami do rozbiórki starej świątyni, S. nakazał przemalować portrety przemyskich biskupów z okresu od XV do XVIII w., które Mikołaj Tereiński z Przekopanej ozdobił ok. l. 1776–8 epitafiami w języku polskim. Iwan Chlibkiewicz z Przemyśla zadedykował S-emu przedmowę do swego „Positiones ex universa Jurisprudentia ecclesiastica” (Lw. 1776). Wg Romana Aftanazego S. nabył od Ignacego Humieckiego Przyłbice w ziemi przemyskiej, które z czasem stały się siedzibą rodową Szeptyckich. S. zmarł 9 VI 1779 w swej rezydencji w Straszewiczach, został pochowany w grobowcu pod głównym ołtarzem konkatedry Narodzenia Bogurodzicy w Samborze. W testamencie zapisał 7554 fl. na remont budynków w majątkach stołowych eparchii.
Po śmieci S-ego sporządzono w l. 1779–80 dokładny rejestr (Massa Szeptyckiana) jego majątku, na który składały się m.in. szaty liturgiczne, rzeczy osobiste, odzież, prywatna biblioteka, sprawozdania finansowe itd. W zbiorach muzealnych greckokatolickiej eparchii przemysko-warszawskiej przechowywanych jest osiem antyminsów S-ego odbitych z dwóch różnych płyt miedziorytniczych. Kilka jego antyminsów typu zachodnioeuropejskiego znajduje się w zbiorach lwowskich. W tamtejszym Muz. Narodowym im. Andrzeja Szeptyckiego odkryto niedawno archijerejski sakkos (szatę liturgiczną) S-ego z r. 1763.
Portret w Muz. Ziemi Przemyskiej; Trzy portrety przez o. Panasińskiego z Chełma, w okresie międzywojennym w świętojerskiej sali metropolitalnej we Lw. i salach biskupich w Przemyślu z napisem «Athanasius Szeptycki. Stem. Szept. 1762–1779», oraz portret znajdujący się do r. 1939 w dworze w Przyłbicach, najprawdopodobniej nie zachowały się; – Enc. of Ukraine, IV; Estreicher; Kosiński A., Przewodnik heraldyczny, Kr. 1877 I 605–25; Krochmal A., Akta wyznaniowe w zasobie Archiwum Państwowego w Przemyślu, Przemyśl 1993 s. 39, 45–7, 59; Nabywaniec S., Uniccy biskupi przemyscy w latach 1610–1991, Rzeszów 1995 s. 44–6; Niesiecki, VIII, X; Rąkowski G., Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Ziemia lwowska, Pruszków 2007 cz. 3; Zapasko J., Isajevyč J., Pam’jatky knyžkovoho mystectva: Kataloh starodrukiv, vydanych na Ukraïni, L’viv 1984 II cz. 1 s. 126 nr 2318, cz. 2 s. 35 nr 2845; Żychliński, I 301–6, V (tablice geneal. Szeptyckich); – Aftanazy R., Materiały do dziejów rezydencji, W. 1991 VIII; Bieńkowski L., Organizacja Kościoła wschodniego w Polsce, w: Kościół w Pol., II; Blažejovskyj D., Byzantine Kyivan Rite Students in Pontifical Colleges, and in Seminaries, Universities and Institutes of Central and Western Europe (1576–1983), Romae 1984 s. 122; tenże, Ijerarchija Kyïvs’koï Cerkvy (861–1996), L’viv 1996 s. 274; tenże, Ukrainian and Bielorussian Students in the Pontificio Collegio Urbano de Propaganda Fide (1627–1846), „Analecta Ordinis Sancti Basilii Magni” (Romae) T. 9: 1974 nr 1–4 s. 202–22; Bodzioch-Kaznowska B., Cerkwie w Drohobyczu w latach 60-tych XVIII wieku, „Drohobyc’kyj krajeznavčyj zbirnyk” 2000 nr 4 s. 413–18; taż, Parafie unickie w miastach dekanatu Mościckiego w latach 1769–1783, tamże 2005 nr 9 s. 531–47; taż, Unickie parafie patronatu królewskiego w dekanacie gródeckim w świetle wizytacji z lat 1764–1765, „Nasza Przeszłość” T. 93: 2000 s. 49, 70; Brama svjatoho Ivana: peremys’ka barokova epitafija, Oprac. V. i D. Pylypovyčiv, Peremyšl’ 2005 s. 7–8; Budzy ński Z., Ludność pogranicza polsko-ruskiego w drugiej połowie XVIII wieku: Stan. Rozmieszczenie. Struktura wyznaniowa i etniczna. Dokumentacja statystyczna i kartograficzna, Przemyśl–Rzeszów 1993 II; Chotkowski W., Historia polityczna Kościoła w Galicji za rządów Marii Teresy, Kr. 1909 I, II; Dobrjanskij A., Istorija episkopov trech soedinennych eparchij, Peremyšl’skoj, Samborskoj i Sanockoj, ot najdavnejšich vremen do 1794 g., L’vov 1893 cz. 3 s. 40–54; Gelytovyč M., Davn’oukraïns’ke mystectvo, w: „Artklas” 2005 nr 4, s. 90–3; Giemza J., Antyminsy władyków przemyskich w Muzeum greckokatolickiej archieparchii przemysko-warszawskiej, „Biuleten’ L’vivs’koho filialu Nacional’noho naukovo-doslidnoho restavracijnoho centru Ukraïny” 2007 nr 9 s. 81–2; Kaznowski M., Beneficja unickiego dekanatu dukielskiego oraz ich użytkownicy w latach 1761–1780, „Nasza Przeszłość” T. 100: 2003 s. 262–310; tenże, Beneficja ziemskie parochii unickiego dekanatu wysoczańskiego w latach 1743–1777, „Drohobyc’kyj krajeznavčyj zbirnyk” 2000 nr 4 s. 389–97; tenże, Wybrane problemy obsady unickich beneficjów parochialnych w XVIII wieku na przykładzie duchowieństwa dekanatu bieckiego eparchii przemyskiej, w: Studia z dziejów i tradycji metropolii kijowskiej XII–XIX wieku, Red. A. Gil, L. 2009 s. 81–103; Kołbuk W., Granice i sieć parafialna greckokatolickiej diecezji przemyskiej na przełomie XVIII i XIX w., w: Polska–Ukraina 1000 lat sąsiedztwa, Przemyśl 1996 III 101–14; tenże, Kościoły Wschodnie w Rzeczypospolitej około 1772 roku: Struktury administracyjne, L. 1998 s. 18–19, 240–71; Lakota G., Try synody peremys’ki j jeparchijal’ni postanovy valjavs’ki v 17–19 st., Peremyšl’ 1939 s. 57–78; tenże, Zibrani istoryčni praci, Oprac. V. Pylypovyč, Peremyšl’ 2003 s. 35, 38; Lencyk V., Rid Šeptyc’kych v Ukraïns’kij Cerkvi, „Bohoslovija” T. 52: 1988 s. 108–24; Lorens B., Bractwa cerkiewne w eparchii przemyskiej w XVII i XVIII wieku, Rzeszów 2005 s. 66, 71, 77, 110–11, 113, 116; Nabywaniec S., Diecezja przemyska greckokatolicka w latach 1772–1795, „Premislia Christiana” T. 5: 1992–3; tenże, Kształcenie і formacja alumnów-unitów archidiecezji kijowskiej i diecezji przemyskiej w XVIII w., „Nasza Przeszłość” T. 93: 2000 s. 101, 103; tenże, Recepcja reform kościelnych cesarza Józefa II w greckokatolickiej diecezji przemyskiej, w: Polska–Ukraina 1000 lat sąsiedztwa, Przemyśl 1996 III 115–25; Pelesz J., Geschichte der Union der ruthenischen Kirche mit Rom von den ältesten Zeiten bis auf die Gegenwart, Wien 1880 II 639–94; Pylypovyč V., Kul’turna terytorija: Statti i materijaly do intelektual’noï istoriï Nadsjannja, Peremyšl’ 2011 s. 117; Rudovič I., Еpiskopy Šepticki, „Bogoslovskij vestnik” T. 2: 1901 nr 1 s. 24–35, nr 2 s. 102–34; Smutok I., Rodovid Šeptyc’kych za materialamy peremyšl’s’kych grods’kych i zems’kych aktiv XVI – peršoï polovyny XVIII stolittja, w: Actes Testantibus. Juvilejnyj zbirnyk na pošanu Leontija Vojtovyča, L’viv 2011 s. 592–602; Śliwa T., Przemyska diecezja greckokatolicka w XVIII w. (do 1772 r.), w: Polska–Ukraina 1000 lat sąsiedztwa, Przemyśl 1996 III 79–90; Špytkovs’kyj I., Rid i herb Šeptyc’kych, „Bohoslovija” T. 13: 1935 nr 1–4 s. 134–60; Velykyj A. H., Z litopysu chrystyjans’koï Ukraïny: Cerkovno-istoryčni radiolekciï z Vatykanu, Rym 1975 VII 24–7; – Acta Sacrae Congregationis de Propaganda Fide Ecclesiam catholicam Ucrainae et Bielorusjae spectantia, Ed. A. G. Velykyj, Romae 1955 IV 43, 54–6, 163–4, 170–4, V 10; Audientiae Sanctissimi de rebus Ucrainae et Bielarusjae (1650–1850), Ed. tenże, Romae 1963 I; Epistolae Feliciani Philippi Volodkovyč, metropolitae kioviensis catholici (1762–1778), Ed. A. G. Velykyj, Romae 1967 cz. 1; Наrasiewicz M., Annales Ecclesiae Ruthenae, gratiam et communionem cum s. Sede Romana habentis, ritumque Graeco-Slavicum observantis, cum singulari respectu ad dioeceses ruthenas Leopoliensem, Premisliensem et Chelmensem, Leopoli 1862 s. 435–7, 498–9, 552; Litterae basilianorum in terris Ucrainae et Bielarusjae, Ed. tenże, Romae 1979 II 111–12, 206–12, 317–18, 335–43; Litterae Sacrae Congregationis de Propaganda Fide Ecclesiam Catholicam Ucrainae et Bielarusjae spectantes, Ed. tenże, Romae 1957 IV 207, V 68, 107, VI 19; Monumenta Ucrainae historica, Ed. A. Šeptyc’kyj, Romae 1968 VI 203, 208, 240, 264, 293, 1969 VII 87–90, 184; Supplicationes Ecclesiae Unitae Ucrainae et Bielorusjae, Ed. A. G. Velykyj, Romae 1965 III; Tymošenko L., Vizytacijni opysy drohobyc’kych cerkov 1764 roku, „Drohobyc’kyj krajeznavčyj zbirnyk” 2000 nr 4 s. 398–412; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V nr 15746; AP w Przemyślu: Arch. biskupstwa greckokatol. w Przemyślu, supl. 23; B. Czart.: rkp. 778 s. 10; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 1242 k. 16–16v (biskupi przemyscy i samborscy); Central’nyj deržavnyj istoryčnyj archiv Ukraïny we Lw.: F. 159 op. 9 spr. 1784 k. 7–7v; L’vivs’ka naukova biblioteka im. V. Stefanyka we Lw.: Viddil ridkisnoï knyhy, sygn. St-31280, St-82116, St-95271; Nacional’nyj muzej im. Mytropolyta Andreja Šeptyc’koho we Lw.: Viddil rukopysnoï ta starodrukovanoï knyhy, F. «Rukopysy latyns’ki», Rkl-79.
Ihor Skoczylas