Szmiothowa (Szemioth) Anna z Doroszewskich (1897–1979), numizmatyk, kustosz Muzeum Narodowego w Warszawie.
Ur. 12 V w Moskwie, była córką Antoniego Doroszewskiego (zob.) i Marii z Tynowskich (zm. 1954), siostrą Witolda Doroszewskiego (1899–1976), językoznawcy, profesora Uniw. Warsz., i Zofii, zamężnej Ehrenfeucht (zm. 1989), chemika, nauczycielki w Warszawie.
W r. 1915 ukończyła z wyróżnieniem gimnazjum żeńskie w Moskwie. Następnie uczyła się tam rysunku w Wyższej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Budownictwa im. Strogonowa. Po nagłej śmierci ojca (9 X 1917) i przewrocie bolszewickim (listopad t.r.) pozostała w Moskwie i pracowała jako maszynistka w Centralnym Laboratorium Chemicznym. W lutym 1919 przyjechała do Warszawy, gdzie zatrudniła się jako pracownik biurowy, a następnie archiwistka w Min. Przemysłu i Handlu. W l. 1920–3 uczęszczała na wieczorowe kursy rysunkowe do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa. W kwietniu 1921 podjęła pracę biurową w Muz. Narodowym, a od 16 X 1922 była tam rysowniczką i asystentką Władysława Semerau-Siemianowskiego, kierownika Gabinetu Numizmatycznego. Odtąd zajmowała się opracowywaniem katalogu monet greckich, rzymskich i bizantyjskich. Doprowadziła do zakupu w l. 1925–30 kolekcji numizmatycznej Ignacego Terleckiego, zawierającej m.in. monety kolonii greckich nad Morzem Czarnym. Opublikowała artykuł Oktodrachma z napisem DERRONIKON („Zap. Numizm.” R. 2: 1926 nr 3–4). Dn. 15 VI 1927 wyszła za mąż za Wacława Szemiotha, pracownika Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego w Warszawie. W r. 1928 przejęła po Semerau-Siemianowskim kierownictwo Gabinetu Numizmatycznego. Dekretem prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego została mianowana w r. 1937 kustoszem Działu Numizmatyki Starożytnej Muz. Narodowego. Współorganizowała wystawę numizmatyki starożytnej, otwartą w muzeum 18 VI 1938. W r. akad. 1938/9 prowadziła wykłady zlecone z archeologii prehistorycznej na Uniw. Warsz.
Po wybuchu drugiej wojny światowej i wywiezieniu przez Niemców w październiku 1939 numizmatów z Muz. Narodowego została S. przeniesiona do Działu Inwentarzy. Zajmowała się tam dokumentacją pozostałych w muzeum zabytków oraz depozytów osób prywatnych. W tym okresie, m.in. z kustoszem Gabinetu Numizmatycznego Mennicy Państw. Władysławem Terleckim, ukryła w ogrodzie swego domu przy ul. Byczyńskiej 7 na Grochowie część kolekcji Gabinetu. W r. 1942 została zwolniona z Muz. Narodowego i przeniosła się z rodziną do Tarnowa.
Po wyzwoleniu Warszawy spod okupacji niemieckiej zgłosiła S. chęć powrotu do dotychczasowej pracy, ale dyrektor Muz. Narodowego Stanisław Lorentz oddelegował ją 1 III 1945 na stanowisko kustosza w tworzonym Muz. Ziemi Tarnowskiej. W październiku t.r. wróciła do Warszawy na stanowisko kustosza Działu Numizmatyki Starożytnej Muz. Narodowego, równocześnie jednak, do r. 1947, kontynuowała pracę w Tarnowie, dojeżdżając tam co półtora miesiąca na dwa tygodnie. Od r. 1946 mieszkała w Grodzisku Maz. Uczestniczyła w reaktywacji 5 XI 1947 Warszawskiego Tow. Numizmatycznego i do r.n. była jego sekretarzem (ponownie w l. 1950–3), a następnie do r. 1950 członkiem Komisji Rewizyjnej. Ponadto od stycznia 1949 w Muz. Narodowym zajmowała stanowisko kierownika Działu Numizmatyki Obcej. Należała do Związku Zawodowego Pracowników Państw. i w l. 1950–1 pełniła funkcję jego męża zaufania. Była autorką otwartej 13 V 1951 w Muz. Narodowym stałej ekspozycji numizmatyki starożytnej. Prowadziła szkolenie w Biurze Społeczno-Oświatowym Muz. Narodowego, a w r. 1952 wykłady dla Centrali Jubilerskiej. Po włączeniu w czerwcu 1953 Warszawskiego Tow. Numizmatycznego do Polskiego Tow. Archeologicznego weszła do zarządu jego Sekcji Numizmatycznej.
S. publikowała artykuły z zakresu numizmatyki, m.in. Gabinet Numizmatyczny (dział monet starożytnych) („Straty kulturalne Warszawy”, Red. W. Tomkiewicz, W. 1948 I), Monety olbijskie („Biul. Numizm.” 1954 nr 4), Obyczaje i prawo na monetach rzymskich (tamże 1955 nr 1), Historia powstania Działu Numizmatyki Starożytnej Muzeum Narodowego w Warszawie („Roczn. Muz. Narod. w W.” T. 3: 1958), Zbiór pieczęci bizantyjskich Muzeum Narodowego w Warszawie (tamże), Chronologia tytułów cesarskich na monetach rzymskich („Wiad. Numizm.” R. 2: 1958 z. 2–3) oraz Monety Chersonezu Taurydzkiego w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie (tamże R. 3: 1959 z. 3–4). W l. 1951–3 prowadziła na Uniw. Warsz. zajęcia z numizmatyki, a w r. akad. 1958/9 z archeologii śródziemnomorskiej. W l. 1955–6 wygłaszała odczyty z numizmatyki greckiej i rzymskiej w Akad. Sztuk Plastycznych. Współredagowała, wydawany od r. 1957 przez Polskie Tow. Archeologiczne, kwartalnik „Wiadomości Numizmatyczne”. W l. 1960–1 była sekretarzem Koła Numizmatycznego Polskiego Tow. Archeologicznego; w r. 1970 otrzymała członkostwo honorowe Towarzystwa. Dn. 31 VII 1963 przeszła na emeryturę. Zmarła 5 I 1979 w Gostyninie, została pochowana na cmentarzu w Grodzisku Maz. Była odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1962).
W małżeństwie z Wacławem Szemiothem (zm. 1942) miała S. synów: Kazimierza (zob.) i Władysława (ur. 1935).
Gumowski M., Bibliografia numizmatyki polskiej, Tor. 1967; Kuczyński S. K. i in., Materiały do bibliografii numizmatyki, metalografii, sfragistyki i heraldyki polskiej (1966–1970), W. 1973; – By nie odeszły w mrok zapomnienia. Udział kobiet polskich w II wojnie światowej, W. 1976; Czerski M., Piwowarczyk A., Jak ocalono zbiory Mennicy Warszawskiej w 1940 r., „Biul. Numizm.” 1967 nr 20–21 s. 359–61 (fot.); Górski K. R., Ludzie Towarzystwa. Polskie Towarzystwo Numizmatyczne. Oddział im. Karola Beyera w Warszawie, W. 2007; Kasprzycki J., Korzenie miasta, W. 1998 III; Kosanowski P., Ocalone skarby Mennicy, „Focus Hist.” 2009 nr 12 s. 51; – Krzyżanowska A., Moje wspomnienie o Pani Annie Szemiothowej, „Biul. Numizm.” 1979 nr 8–10 s. 144 (fot.); – „Gaz. Stoł.” 1996 nr 127 s. 20; „Wiad. Numizm.” R. 5: 1961 z. 1 s. 65–7 (fot., bibliogr.); – Nekrologi z r. 1979: „Tyg. Powsz.” nr 20, „Życie Warszawy” nr 6, 8, 11, 13; – Arch. Muz. Narod. w W.: Spis zdawczo-odbiorczy 153, poz. 225, sygn. 614, 858.
Diana Błońska