Anna, księżniczka głogowska, córka Henryka V Żelaznego, księcia głogowsko-żegańskiego, wydana została zamąż po 20 I 1361 za Jana I, księcia raciborskiego. Małżeństwo to, podobnie jak i inne małżeństwa książąt śląskich, zapewnić miało współdziałanie wymienionych książąt. Wnioskować to możemy z dokumentu Jana I z 20 I 1361, w którym powiada, że za radą cesarza i przyjaciół zawarł wieczną przyjaźń z Henrykiem V, a zarazem zobowiązał się do zaślubienia jego córki Anny, pod warunkiem, że otrzyma ona od papieża dyspensę, ojciec zaś wypłaci w posagu 2.000 grzywien groszy praskich. Kiedy ostatecznie małżeństwo zawarto, niepodobna dokładnie określić, lecz z całą pewnością jeśli nie w r. 1361 to niedługo później, gdyż już 16 VI 1375 wystąpił razem z rodzicami najstarszy syn, jako współwystawca dokumentu. Jedynemi objawami publicznej działalności A. za życia męża są dokumenty, które wystawiała razem z mężem a od r. 1375 i Janem II, najstarszym synem. W dokumentach tych fundują księstwo: w r. 1369 nową kanonję przy kaplicy zamkowej w Raciborzu; 16 VI 1375 ołtarz w kościele dominikanek pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela w Raciborzu, któremu zapewnili odpowiednie wyposażenie z dochodów książęcych z Raciborza. Po śmierci Jana I (1380–1382) występowała A. jako współregentka, obok najstarszego syna Jana II. Ślady jej działalności spotykamy w dokumentach, wystawionych razem z najstarszym synem. Dnia 9 XI 1382 zatwierdzili A. i Jan II na prośby rycerza »Pesconis de Wyssla« darowiznę tegoż rycerza na rzecz zakonu dominikanów w Raciborzu; dnia 2 II 1384 fundację nowego ołtarza w kaplicy zamkowej w Raciborzu. Z czasów późniejszych nie zachowały się do naszych dni materjały, któreby rzuciły światło na działalność A. Występuje ona dopiero 30 IX 1404 na zjeździe Przemyślidów opawsko-raciborskich (brali w nim udział Przemko opawsko-głupczycki, Jan i Mikołaj, książęta raciborscy) w Chrzanowicach (Kranowitz), gdzie za zgodą A. zawarli książęta układ sukcesyjny. Ostatni raz spotykamy się z A. 14 VII 1405 przy sposobności załagodzenia sporu między plebanem kościoła parafjalnego w Raciborzu a panem z Grzegorzowic. Wynika z tego, że księżna, mimo osiągnięcia przez synów wieku sprawnego, rządziła z nimi wspólnie do końca swego życia. Śmierć jej nastąpić musiała wkrótce po 14 VII 1405 r., może przed 1 X, gdyż podział miasta Bruntalu (Freudenthal) między Janem a Mikołajem wskazywałby, że świeżo go odziedziczyli. Miasto to, leżące w granicach księstwa raciborskiego, stanowić musiało wdowie zaopatrzenie A-y i dlatego dopiero po jej śmierci spadło drogą dziedzictwa na synów.
Na podstawie dochowanych materjałów zaliczyć należy A. do wybitniejszych postaci kobiecych na Śląsku; pomijając jej dewocyjną działalność, tak charakterystyczną dla epoki, podkreślić musimy jej przemożny wpływ na rządy księstwa raciborskiego; autorytetowi jej poddał się nawet Przemko opawski, zawierając ze stryjecznymi braćmi układ sukcesyjny 30 IX 1404 r.
Heyne J., Dokumentierte Gesch. d. Bist. Breslau, Breslau 1864, t. II; Kopetzky Fr., Zur Gesch. u. Genealogie d. Premyslidischen Herzoge von Troppau (Archiv, f. oesterr. Gesch. 1869, t. 41, s. 35, 69); Weitzel A., Gesch. d. Stadt Ratibor, Ratibor 1882; Cod. dipl. Silesiae, Breslau 1859, t. II; Grünhagen C. u. Margraf H., Lehns u. Besitzurkunden Schlesiens, Leipzig 1883, t. II; Wuttke K., Stamm u. Übersichtstafeln der schles. Piasten, Breslau 1911, tabl. IV i VIII.
Karol Piotrowicz