Kolczyński Antoni, przydomek Kolka (1917–1964), pięściarz, wielokrotny reprezentant Polski, mistrz Europy (1939) w kategorii półśredniej. Ur. 25 VIII w Zdunowie w pow. płońskim. Ojciec jego był woźnicą. Po ukończeniu nauki w zakresie szkoły powszechnej resztę dzieciństwa spędził w Warszawie, wychowując się na ulicach Starówki. Trudne warunki materialne zmusiły go już jako kilkunastoletniego chłopca do zarobkowania. Pracował jako gazeciarz rozwożący prasę po ulicach stolicy. Podczas służby wojskowej zdobył kwalifikacje kierowcy, w zawodzie tym następnie pracował. Ze sportem zetknął się wcześnie w warszawskiej Young Men’s Christian Association (YMCA), gdzie należał do klubu zorganizowanego dla ubogiej młodzieży. Uprawiał z zapałem lekką atletykę (biegi długie) i kolarstwo. Tam zaopiekował się nim trener bokserski P. Monasterski, który też skłonił go do udziału w zawodach zwanych «Pierwszym krokiem bokserskim». W zawodach tych K. pokonał w swej wadze wszystkich rywali i zdobył pierwsze miejsce (październik 1934). W l. 1935–6 nie osiągnął wielkich sukcesów; pracował wszakże dużo nad opanowaniem sztuki pięściarskiej. Szczególnie owocny był okres treningu (1936) pod kierunkiem F. Sztama. R. 1937 był początkiem wielkiej kariery pięściarskiej K-ego. Obok zdobycia tytułu wicemistrza Polski zadebiutował w reprezentacji narodowej w spotkaniu z Norwegią i odniósł zwycięstwo przez techniczny nokaut (t. k. o.) nad najlepszym zawodnikiem zespołu norweskiego (Andreassen). Od tego momentu trwało nieprzerwane pasmo zwycięstw K-ego nad najlepszymi amatorskimi pięściarzami wagi półśredniej Europy i Stanów Zjedn. A. P. Wyjątkowe predyspozycje psychiczne i fizyczne, a szczególnie nadzwyczajna siła ciosu, utorowały mu drogę nie tylko do reprezentacji Europy na spotkanie ze Stanami Zjedn. (maj 1938) i do tytułu mistrza Europy (kwiecień 1939 w Dublinie), lecz również dały moralne prawo do tytułu nieoficjalnego mistrza świata w kategorii półśredniej w pięściarstwie amatorskim (przyznawanego mu po zwycięstwie nad O’Malleyem w meczu Stany Zjedn. – Europa).
W czasie wojny K. brał udział w walce z okupantem. Po upadku powstania warszawskiego został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Niemczech. Po zakończeniu wojny wrócił do Warszawy i 4 II 1946 r. ponownie wystąpił na ringu. Jednakże trudne lata okupacji i nie zawsze właściwy tryb życia po wojnie w poważnym stopniu obniżyły walory zawodnicze K-ego. Mimo to w l. 1946–52 odniósł jeszcze wiele sukcesów. Reprezentował barwy narodowe m. in. na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie (1948), na Mistrzostwach Europy w Dublinie (1947) i Mediolanie (1951) oraz w licznych spotkaniach międzypaństwowych. Ponadto w l. 1946–7 i 1950–1 zdobył tytuł mistrza Polski. Karierę pięściarską zakończył w r. 1951. Stoczył 377 walk, z czego wygrał 349, przegrał 26 i nie rozstrzygnął 2. Był członkiem następujących warszawskich klubów sportowych: KS Fort Bema (1937), KS Syrena (1939), KS Grochów (1946) i ZS Gwardia. Do r. 1939 walczył w kategorii półśredniej reprezentując Polskę 13 razy, zaś od r. 1946 w kategorii średniej. Ostatnie lata życia K-ego to okres ciężkiej choroby. Zmarł w Warszawie 19 VI 1964 r.
Gołębiowski W., Zwycięski marsz przez ringi Europy, W. 1955 s. 24; – Gryżewski K., Pamiętnik Sztama, W. 1955 I 189, 210–1, 214, 224–6, 250–1, II 31, 46, 59, 61, 87–8, 123, 143; – „Boks” 1964 nr 8 (Antoni Kolczyński – Wspomnienie); „Ilustr. Kur. Pol.” 1964 nr 145, 147; „Przegl. Sportowy” 1937 nr 96, 1939 nr 34, 1964 nr 81, 82; „Raz Dwa Trzy” 1939 nr 18 (podob.); „Sport” 1964 nr 79; „Sportowiec” 1964 nr 26; „Tempo” 1964 nr 27.
Kazimierz Toporowicz