Lachnicki Antoni h. własnego (1756–1819), członek Rady Narodowej W. Ks. Lit. w r. 1794, prezydent m. Wilna. Ur. w pow. wiłkomierskim, syn Józefa, stolnika wiłkomierskiego, i Róży z Bohuszów, brat Ignacego (zob.). Za młodu rozpoczął służbę wojskową w brygadzie petyhorskiej. W r. 1774 był chorążym (wiłkomierskim?), w 1778 lustratorem miast w pow. trockim, kowieńskim i grodzieńskim w związku z uchwałą sejmową o zniesieniu prawa magdeburskiego w małych miastach W. Ks. Lit. W r. 1784 był deputowanym z pow. wiłkomierskiego na trybunał kadencji grodzieńskiej, następnie pisarzem koła duchownego trybunału kadencji wileńskiej, w 1786 szambelanem dworu królewskiego, w 1788 oboźnym wiłkomierskim; w r. 1789 i 1790 został wybrany dwukrotnie komisarzem cywilno-wojskowym pow. wiłkomierskiego; w 1791 został pisarzem grodzkim wileńskim, później (dokładnie nie wiadomo kiedy) wiceprezydentem miasta Wilna. Zapewne na początku 1794 r. deputowany z pow. wileńskiego do trybunału lit. Aktem powstania wileńskiego z 24 IV 1794 r. powołany został na członka Rady Narodowej W. Ks. Lit. Dn. 27 t. m. złożył ofiarę 2000 zł na skarb narodowy. Po rozwiązaniu Rady Narodowej został zastępcą członka Deputacji Centralnej W. Ks. Lit. i funkcję tę sprawował jeszcze w październiku t. r.
W r. 1797 był L. chorążym pow. wileńskiego, w 1802 prezydentem Sądu Głównego I Departamentu gub. wileńskiej, w 1805 marszałkiem pow. wileńskiego (wszystkie funkcje z wyboru). W r. 1808 został mianowany przez Aleksandra I członkiem Komisji Sądowo-Edukacyjnej, której zadaniem było uporządkowanie funduszów edukacyjnych w Okręgu Naukowym Wileńskim (prezesem Komisji był Tomasz Wawrzecki). W r. 1810 dostał tytuł radcy stanu. W r. 1811 L. został wybrany sędzią sądów granicznych gub. wileńskiej. W czasie wycofywania się armii rosyjskiej mianowany został przez naczelnego wodza M. Barclay de Tolly prezydentem miasta Wilna. Jak się zdaje, rola jego w tym charakterze ograniczyła się do powitania Napoleona na przedmieściach Wilna wspólnie z J. Kossakowskim i M. Römerem, niebawem merem miasta Wilna. W r. 1815 z nominacji Aleksandra I został członkiem tzw. Komisji Radziwiłłowskiej, której zadaniem była likwidacja masy spadkowej po śmierci ks. Dominika Radziwiłła (1813) i oddzielenie dóbr alodialnych od ordynackich. Podczas uroczystego nabożeństwa w katedrze wileńskiej 25 I 1817 r. po śmierci T. Wawrzeckiego miał przemówienie (egzortę), następnie wydane drukiem (Wil. 1817 i Kr. 1817). Został odznaczony Orderem Św. Stanisława (1793) i Św. Anny II kl. (1810).
Zmarł 5 XI 1819 r. Uroczysty pogrzeb odbył się w Wilnie z udziałem tamtejszych najwyższych władz państwowych. Wg opinii współczesnych pamiętnikarzy do końca życia zachował strój polski, mówił tylko po polsku i po łacinie; cieszył się powszechnym szacunkiem. Żonaty z Weroniką z Kiełpszów, miał synów: Ignacego Emanuela (zob.), Michała i Romana.

Estreicher, XIX w., II 541; Boniecki; Uruski; Lipski J., Archiwum Kuratorii wileńskiej, Kr. 1926; – Bieliński, Uniw. Wil., I 294, 297; Iwaszkiewicz J., Litwa 1812 r., W. 1912; Łoza S., Kawalerowie orderu św. Stanisława, W. 1925 s. 59, 79; Mościcki, Gen. Jasiński, s. 140, 157; Żytkowicz L., Stosunki skarbowe W. X. Litewskiego, „Ateneum Wil.” T. 10: 1935 s. 156; – Akty powstania Kościuszki, II 459; Baliński M., Pamiętniki o Janie Śniadeckim, Wil. 1865 s. 487–9; Frank J., Pamiętniki, Wil. 1913 I 55, II 91; Krasiński T., Dziennik, w: Mościcki H., Z filareckiego świata, W. 1924 s. 40; Morawski S., Kilka lat mojej młodości w Wilnie (1818–1825), W. 1959; – Kalendarzyk Wileński 1794 s. 170; – „Kur. Lit.” 1819 nr 260 (nekrolog); – Żytkowicz L., Municypalność wileńska w 1812 r., (rkp.).
                                                                                                                                                                                                                                    Leonid Żytkowicz