Leśniowski Antoni (1867–1940), lekarz, profesor chirurgii Uniw. Warsz. Ur. 28 I w Lebiedziowie w woj. lubelskim, był synem Piotra, lekarza weterynarii, i Karoliny z Czarnockich. Studia lekarskie ukończył w r. 1890 w Warszawie. W Berlinie odbywał studia specjalistyczne, prawdopodobnie urologiczne. Pracował od r. 1892 w Warszawie jako asystent oddziału chirurgicznego B. Sawickiego w Szpitalu Dzieciątka Jezus, w r. 1912 został dyrektorem i ordynatorem Szpitala św. Antoniego, utworzonego przez Tow. Opieki nad Chorymi Niezamożnymi. Zajmował się chirurgią i urologią. W l. 1914–9 był kierownikiem Oddziału Chirurgiczno-Urologicznego Szpitala św. Ducha; zajmował się tam jednocześnie chirurgią, urologią i ginekologią. Wraz z asystentami starał się opanować metody badania urologicznego, pracował nad oceną czynnościowej sprawności nerek. W r. 1915 ogłosił własną modyfikację operacji przyszycia nerki wędrującej, w 1916 miał przygotowany do druku podręcznik urologii, który byłby pierwszym polskim podręcznikiem tej dyscypliny, gdyby się ukazał. Dn. 1 VI 1919 r. został L. mianowany profesorem zwycz. chirurgii, kierownikiem katedry i II Kliniki Chirurgicznej Uniw. Warsz. w Szpitalu Św. Ducha, od 1 VII 1920 r. kierownikiem I Kliniki Chirurgicznej w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Porzucił wtedy zasadniczo urologię i zajął się głównie chirurgią przewodu pokarmowego, chirurgią jelit, wpływem operacji na organizm, kwasicą pooperacyjną itp. L. na wiele lat przed B. Crohnem wykrył i dokładnie opisał nieswoiste zapalenie końcowego odcinka jelita biodrowego.
L. pozostawił ponad 100 publikacji, w tym 28 urologicznych, tłumaczenie podręcznika „Wykład chirurgii szczegółowej” C. Huetera i H. Lossena (W. 1900), dla studentów Schemat badania chorych i pisania kart szpitalnych w klinice chirurgicznej względnie w oddziale chirurgicznym (W. 1930), pierwszy polski podręcznik chirurgii ogólnej Podręcznik chirurgii ogólnej (t. I Lw. 1923, t. II Lw. 1926, t. III pozostał w rękopisie). Inne cenniejsze prace to Obrażenia przewodu piersiowego („Medycyna” 1899), Przyczynek do chirurgii kiszek (tamże 1903), W sprawie techniki operacyjnej (tamże 1907), Choroby nerek i moczowodów (tamże 1903), Choroby pęcherza moczowego (tamże 1903), W sprawie torbieli trzustki („Przegl. Chirurgiczny i Ginekologiczny” 1909, z I. Maliniakiem), Leczenie ropniaków jajowodów (tamże 1912), Leczenie gruźlicy narządów wewnętrznych („Pol. Przegl. Chirurgiczny” 1924), Nowotwory kiszki grubej (tamże, 1928), Leczenie raka odbytnicy (tamże 1931), O zastosowaniu krzywej ciśnienia krwi do celów rozpoznawczych (tamże, 1933).
L. brał żywy udział w posiedzeniach naukowych. Pracował organizacyjnie i społecznie. Był redaktorem „Przeglądu Chirurgicznego i Ginekologicznego” (1909–18), członkiem komisji redakcyjnej „Polskiego Przeglądu Chirurgicznego” i „Nowin Lekarskich”, streszczał prace chirurgiczne do „Przeglądu Piśmiennictwa Lekarskiego Polskiego” za l. 1899–1911. Był dziekanem Wydziału Lekarskiego w r. 1930/1 i ogłosił obszerne, liczące 172 stronice Sprawozdanie z działalności Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego w roku akademickim 1930–1931 (W. 1931). Był przedstawicielem Wydziału w Senacie akademickim w r. 1924/5, przewodniczącym Rady Klinicystów, członkiem senackiej Komisji Wydawniczej, prezesem Tow. Lekarskiego Warszawskiego w r. 1914, później sekretarzem stałym, prezesem Tow. Chirurgów Polskich w l. 1923–4, a potem sekretarzem stałym, prezesem Zarządu Sekcji Chirurgicznej Ogólno-Słowiańskiego Związku Lekarzy, członkiem Międzynarodowego Tow. Urologicznego i przewodniczącym Sekcji Polskiej (1921–39), członkiem Międzynarodowego Tow. Chirurgów Francuskich. W r. 1936 przeszedł na emeryturę, otrzymał tytuł profesora honorowego Uniw. Warsz. i ograniczył się do praktyki prywatnej w Zakładzie Chirurgicznym i Ginekologicznym «Omega», którego był współwłaścicielem. Zmarł 9 IV 1940 r. w Warszawie, pochowany na Powązkach.
Żonaty z Wandą z Brajbiszów (1872–1934), miał syna Stefana (1893–1944), lekarza neurologa, córki: Jadwigę (ur. 1895), malarkę, żonę prof. Politechniki Lwowskiej, później Politechniki Gdańskiej Edwarda Tadeusza Geislera (1884–1962), i Karolinę (1901–1947) magistra filozofii, żonę lekarza chirurga Jana Eugeniusza Piaszczyńskiego (1890–1928).
Ilustr. Enc. Trzaski, III s. 95; Biographisches Lexikon d. hervorragenden Ärzte, München 1962 II 896–7; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Peretiatkowicz A., Sobeski M., Współczesna kultura polska, P. 1932 s. 135; – Chojna J. W., Rys dziejów urologii polskiej, W. 1965 s. 262–5 (spis prac); Manteuffel T., Uniwersytet Warszawski 1915/6–1934/5. Kronika, W. 1936 s. 106, 129, 145, 294, 316; Rutkowski J., 500-lecie najstarszego szpitala, „Życie Warsz.” 1965 nr 20 s. 4; Wesołowski S., Urologia, W. 1959 I 15 (fot.); tenże, Z rozwoju urologii w Polsce, „Pol. Tyg. Lek.” R. 11: 1956 nr 48 s. 2042–3; – Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej, W. 1936 s. 1176, 1214, 1230, 1231, 1302, W. 1938 s. 709; – Informacje Jadwigi Geislerowej, dra Józefa Konarskiego, dra Józefa Ogrodowczyka i Haliny Zdanowiczowej.
Teresa Ostrowska