Narbutt Antoni, pseud. Antonar (1876–1954), dziennikarz, redaktor „Tygodnika Wileńskiego” i „Kuriera Litewskiego”, urzędnik Min. Poczt i Telegrafów. Ur. 2 V na Wileńszczyźnie, był synem Ferdynanda i Konstancji z Zienkiewiczów, właścicieli majątku ziemskiego na Litwie. Po odbyciu początkowej edukacji kształcił się w Petersburgu na początku bieżącego stulecia. Po przybyciu do Wilna zetknął się ze środowiskiem dziennikarskim i artystycznym, współpracując z osobistościami znanymi w Wilnie: z Józefem Hłasko, redaktorem „Dziennika Wileńskiego”, organu Narodowej Demokracji (ND), z Hipolitem Korwin-Milewskim, założycielem i wydawcą „Kuriera Litewskiego”, związanego z ND, z Benedyktem Hertzem, bajkopisarzem i satyrykiem związanym z Polską Partią Socjalistyczną, z Franciszkiem Olechnowiczem, wybitnym działaczem białoruskim, z malarzem Ferdynandem Ruszczycem i in. W tym czasie pisywał pod pseud. Antonar w miejscowych pismach satyrycznych, m. in. w „Wilniance”. W r. 1910/11 założył tygodniowe czasopismo społeczno-kulturalne „Tygodnik Wileński”, przy czym nawiązał do „Tygodnika Wileńskiego” założonego w r. 1815 przez Joachima Lelewela, opatrując pierwszy numer reaktywowanego pisma fotokopią karty tytułowej swego lelewelowskiego poprzednika. Czasopismo to – którego N. był w początkowej fazie wydawcą i redaktorem odpowiedzialnym – w poglądach zbliżone do ND, przynosiło informacje z życia kulturalnego i społecznego. W numerze pierwszym (grudzień 1910) redakcja zapowiadała, że szczególnie interesuje się sprawami na Litwie i Białorusi, zamierza nawiązać współpracę z kołami literacko-artystycznymi Ukrainy, Wołynia i Podola, a także zamieszczać wiadomości z życia polskich grup osiedleńczych w Rosji i emigracji w Ameryce. W niedługim czasie N. przeszedł do „Kuriera Litewskiego”, gdzie pracował na stanowisku redaktora odpowiedzialnego. W r. 1913 został zasądzony przez władze rosyjskie na karę pieniężną z zamianą na dwutygodniowy areszt za umieszczenie na łamach „Kuriera” tekstu mowy wygłoszonej w Dumie przez posła Feliksa Raczkowskiego, zgłaszającego interpelację w sprawie dwóch Polaków uwięzionych przez gubernatora miasta Mińska.

W r. 1918, po odzyskaniu niepodległości przez państwo polskie, przeniósł się N. do Warszawy. Od 18 III 1919 rozpoczął pracę w Min. Poczt i Telegrafów. Był sekretarzem ministra, a potem skarbnikiem Ministerstwa. W r. 1936 przeszedł na emeryturę. W l. 1935–8 publikował wiersze okolicznościowe, przeważnie o tematyce religijnej i patriotycznej, w młodzieżowym „Płomyku” i „Płomyczku” oraz w paru warszawskich czasopismach. W latach drugiej wojny światowej przebywał nadal w Warszawie, którą opuścił po powstaniu warszawskim. Wrócił do stolicy w marcu 1945. Od maja t. r. do śmierci był pracownikiem fizycznym, wespół z synem Jerzym, w urzędzie pocztowym w Warszawie. Zmarł 30 XI 1954 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu katolickim na Woli.

Żonaty był ze Stanisławą z Glińskich. Zostawił dwóch synów: Jerzego, literata, i Olgierda, historyka filozofii i starożytności chrześcijańskiej.

Wrocki E., Z doli i niedoli moich zbiorów muzycznych, W. 1937 s. 21; – „Nasz Kraj” (Wil.) T. 7–8: 1913; – Dokumenty dotyczące służby N-a w Min. Poczt i Telegrafów w posiadaniu syna Olgierda Narbutta; – Życiorys napisany przez syna Olgierda w Materiałach Red. PSB.

Red.