Okęcki Antoni Onufry h. Radwan (1729–1793), biskup chełmski, potem poznański, kanclerz w. kor. Ur. 13 VI, był synem Jakuba, stolnika warszawskiego, i Katarzyny z Grzybowskich. Ochrzczony został z wody w Kobylinie 19 VI, a dalsze ceremonie chrztu uzupełniono w kościele Św. Jakuba w Rokitnie 27 VII 1747, gdy wstępował do stanu duchownego. Kształcił się w seminarium ks. misjonarzy w Warszawie. Po otrzymaniu święceń kapłańskich został sekretarzem bpa poznańskiego Teodora Czartoryskiego i zbliżył się do stronnictwa «familii». Dzięki protekcji biskupa czynił szybkie postępy w karierze duchownej i zgromadził znaczną ilość beneficjów kościelnych. Z prowizji T. Czartoryskiego otrzymał kanonikat poznański fundi Rogalin (19 IX 1757), nadto probostwo we Włoszakowicach w diecezji poznańskiej, a następnie kustodię poznańską (22 VI 1761), kanonikat kolegiaty warszawskiej (1762) i kanonikat w Gnieźnie (19 I 1764). Jako delegat kapituły gnieźnieńskiej O. uczestniczył w lipcu 1764 w sejmiku w Środzie, a potem w sejmie warszawskim 1766 r. W r. 1767 uzyskał 27 IV doktorat obojga praw w Akad. Krak. oraz dalsze beneficja. Został wówczas oficjałem warszawskim T. Czartoryskiego, prepozytem kolegiaty kaliskiej i prepozytem katedralnym w Krakowie. T. r. pełnił również O. funkcję delegata kapituły poznańskiej na sejmie walnym warszawskim oraz był jej deputatem na Trybunał Wielkopolski w Piotrkowie. W r. 1768 otrzymał 6 VI z prowizji papieskiej prepozyturę poznańską, na którą instalował się 9 VII.
W tym czasie O., przebywając często w Warszawie, zbliżył się do dworu i stał się stronnikiem króla, który w r. 1770 mianował go biskupem chełmskim. Dn. 4 III 1771 został O. prekonizowany przez Stolicę Apostolską, a 14 IX konsekrowany. Zachował prawo posiadania kanonikatu gnieźnieńskiego, z którego jednak zrezygnował dobrowolnie w listopadzie t. r. Z okazji nadania biskupstwa O-emu Adam Naruszewicz napisał odę, drukowaną w „Zabawach przyjemnych i pożytecznych” (t. 3, 1780 s. 290). Po uroczystym objęciu katedry w Krasnymstawie O. opublikował Epistola pastoralis ad clerum dioecesis Chełmensis (Skierbieszów 1771). W liście tym zamieścił przepisy o obowiązkach życia dla duchownych oraz o dekanatach i seminariach w Krasnymstawie i Zamościu. Po zamachu na Stanisława Augusta O. potępił «królobójców» w liście pasterskim (13 XI 1771). Dn. 8 II 1773 był obecny na posiedzeniu rady senatu, która zdecydowała o zwołaniu sejmu mającego zatwierdzić roszczenia trzech państw zaborczych. W l. 1773–5 uczestniczył w obradach sejmu tzw. delegacyjnego i 22 IV 1773 podpisał wraz z większością senatorów akt zawiązanej wówczas konfederacji. Dwukrotnie zabierał głos w senacie, 7 i 11 V 1773 (mowy drukowane współcześnie), popierając króla w jego próbach przeciwstawienia się przemocy państw sąsiednich, a szczególnie zgłoszony przez króla 10 V projekt aktu limity sejmu, który to akt zakładał ograniczenie kompetencji wyłonionej delegacji. Nie zgadzał się natomiast z projektem Adama Ponińskiego, żądającego wyposażenia delegacji w nieograniczone pełnomocnictwo i 14 V domagał się głosowania nad nim. Następnie O. wszedł w skład delegacji i był jednym z jej członków, których Stanisław August darzył zaufaniem. Dn. 19 VI król nadał O-emu Order Św. Stanisława.
O. gorąco bronił interesów Kościoła katolickiego i duchowieństwa. Podczas negocjacji z posłem rosyjskim O. Stackelbergiem wypowiadał się 26 VIII przeciwko korzystnym dla dysydentów konstytucjom sejmu 1768 r. i domagał się poszanowania wiary katolickiej na ziemiach zabranych. Dodawał do tego konieczność zwrotu unitom ok. tysiąca kościołów, przemianowanych na cerkwie prawosławne, oraz uwolnienia plebanów więzionych przez wojska rosyjskie i zmuszanych do zrzeczenia się swoich kościołów. Żądania te weszły do oficjalnej noty delegacji, wręczonej Stackelbergowi. O. został wybrany przez sejm na jednego z sędziów w sprawie zamachowców na króla z r. 1771 i 12 IX 1773 podpisał na nich wyrok skazujący. Dn. 18 IX t. r. złożył podpisy pod traktatami rozbiorowymi z Austrią, Rosją i Prusami. Dn. 23 III 1774 został powołany przez sejm na prezesa komisji sądowniczej dla spraw wynikłych z rozdziału dóbr pojezuickich, a 29 IX t. r. wypowiadał się na temat funduszów lokowanych na dobrach ziemskich i kahałach, uważając, że należy je odbierać tylko tym debitorom, którzy nie będą płacić ustalonego procentu na rzecz Komisji Edukacji Narodowej. Sprzeciwiał się nadmiernemu, jak uważał, obciążeniu podatkami stanu duchownego, natomiast gdy nie chodziło o interes duchowieństwa, bronił praw skarbu publicznego (np. kiedy Antoni Sułkowski zabiegał o uwolnienie od podatków swego dziedzicznego Leszna) i dochodów królewskich. Wszedł do deputacji do układania projektu sprawiedliwości, do komisji nad szpitalami w Koronie i W. Ks. Lit. oraz do kilku komisji sądowych powołanych w celu rozsądzenia spornych spraw majątkowych, np. sukcesji po Janie Klemensie Branickim, hetmanie w. kor. Dn. 11 IV 1775 O. został wyznaczony do pierwszego składu Rady Nieustającej: prezydował w Departamencie Policji. Andrzej Stanisław Młodziejowski, bp. poznański, mianował go swoim koadiutorem z prawem następstwa, na co uzyskał zatwierdzenie papieskie 29 V 1775.
Po zakończeniu obrad sejmu delegacyjnego O. udał się do diecezji chełmskiej, gdzie oddziaływał na miejscową szlachtę zgodnie z instrukcjami, otrzymanymi od króla w związku ze zbliżającymi się sejmikami i sejmem. Starał się pokierować wyborem posłów w myśl życzeń Stanisława Augusta, działając w Krasnymstawie lub w pobliżu Chełmu, gdyż jako konsyliarz Rady Nieustającej nie mógł znajdować się w samym mieście podczas sejmików. Próbował też usposobić szlachtę chełmską przychylnie względem króla i Rady Nieustającej. Jednak w tej ostatniej sprawie spotykał się z niewielkim zrozumieniem na skutek przeciwdziałania opozycji. Na sejmie 1776 r. był przewodniczącym deputacji do zbadania czynności Komisji Wojskowej Kor. i współtwórcą przedstawionego na sesji 19 X raportu o działalności Komisji. Brał też udział 18 i 19 X w debacie nad działalnością komisji sądowniczej dla dóbr pojezuickich i 23 X uzyskał pokwitowanie jej czynności. Dn. 27 XII 1776 król odznaczył O-ego Orderem Orła Białego. W r. 1778 O. brał również udział w obradach sejmu. Dn. 8 X został mianowany z senatu prezesem deputacji do egzaminowania czynności Rady Nieustającej, a 9 X wszedł do podobnej deputacji do spraw Komisji Likwidującej Długi Rzeczypospolitej. Na sesjach 22 i 23 X przedstawił relacje o działalności obu deputacji. Podkreślając użyteczność Rady Nieustającej O. oświadczył, że niektóre jej rezolucje uchybiały prawu, szczególnie w kwestiach sądowych i prawniczych. Głosował za przyjęciem projektu pokwitowania czynności Rady z zastrzeżeniem, że należy upoważnić sejm do poprawiania jej postanowień. Propozycja ta została poparta przez większość. Dn. 14 X otrzymał nominację na konsyliarza Rady Nieustającej.
W tym czasie O., dążąc do podniesienia poziomu umysłowego podległego mu duchowieństwa, wydał rozporządzenie, ogłoszone współcześnie drukiem pt. Universo Clero, Seculari et Regulari totius diaecesis (Zamość 1778). Zawierało ono materiały do egzaminów kapłańskich w diecezji chełmskiej. Po śmierci A. S. Młodziejowskiego (zm. 20 III 1780) O. objął biskupstwo poznańskie. Odbył wtedy ingres do kolegiaty Św. Jana w Warszawie i za przykładem poprzedników przybrał tytuł biskupa poznańskiego i warszawskiego. Dn. 31 III t. r. O. otrzymał urząd podkanclerzego kor. Na sejmie 1780 r. O-ego powołano na sędziego sejmowego na I kadencję, zaczynającą się od 1 II 1781. Dn. 17 XI 1780 O. został mianowany kanclerzem kor. Szybkie postępy w karierze zawdzięczał względom króla, ale zapewne przyczyniło się też do tego poparcie spokrewnionego z Okęckimi Andrzeja Mokronowskiego. O. zamieszkał wtedy w nowej rezydencji – w pałacu zyberkowskim przy ul. Miodowej w Warszawie. W przeciwieństwie do innych ówczesnych dostojników kościelnych prowadził tryb życia skromny. Często przebywał w Mosznach, swoim dziedzicznym majątku niedaleko Warszawy (koło Błonia), gdzie zajął się gospodarowaniem (m. in. osuszając bagna, regulując rzekę i stawiając nad nią młyn).
Dn. 26 V 1781 O. udał się w podróż pasterską do Wielkopolski, gdzie spędził 3 miesiące. Dn. 11 VI t. r. odbył uroczysty ingres do katedry poznańskiej, a 15 VI rozpoczął wizytację katedry i kolegiów duchowieństwa oraz zarządził dalszą wizytację całej diecezji przez swoich delegatów. Dn. 24 III 1781 O. zawarł układ z Komisją Edukacji Narodowej (KEN), na mocy którego otrzymał gmach dawnej Akademii Lubrańskiego i niektóre inne jej obiekty z obowiązkiem utrzymywania przy katedrze szkoły elementarnej pod nadzorem KEN. Do nowego gmachu przeniósł Seminarium Duchowne i bibliotekę kapituły, a następnie sprowadził z Warszawy księży misjonarzy, którym 1 XI 1781 oddał w zarząd Seminarium. Po zakończeniu wizytacji wydał 15 IX 1784 statut Seminarium (druk. w: Łukaszewicz J., „Historia szkół w Koronie i W. Ks. Litewskim”, P. 1851 IV), który przekształcał je z alumnatu w studium teologiczne. Uposażenie Seminarium zwiększył O., darowując mu folwark Grodnicę oraz dawne majątki biskupie w pow. grodziskim. Przyczynił się też finansowo do odbudowy katedry poznańskiej zniszczonej przez pożar w r. 1772 i przez zawalenie się wieży w r. 1790. W l. 1780–93 wpłacił na ten cel ponad 150 000 zł. Zaniedbanym zbiorom archiwalnym kapituły poznańskiej zapewnił nowe pomieszczenie w gmachu tzw. psałterii. Również z jego polecenia sekretarz kapituły, kanonik Mateusz Zymchanowski, starannie akta te uporządkował i sporządził w l. 1784–6 ich dokładny 3-tomowy sumariusz.
O. dążył do uregulowania sprawy żebractwa w swojej diecezji. W związku z tym ogłosił drukiem Uwagi obywatelskie nad żebrakami (W. 1782) oraz List okólny do całej diecezji poznańskiej o wielkich obowiązkach jałmużny… (W. 1786 3 VI). Apelował w nich do wiernych, aby umieli odróżnić biednych potrzebujących pomocy od próżniaków i włóczęgów. Wznowił także odprawianie wspólnych rekolekcji dla duchowieństwa, nakazywane dawniej przez synody poznańskie. Najpierw przeprowadził to w archidiakonacie warszawskim (List pasterski do duchowieństwa archidiakonatu warszawskiego, W. 1781, 30 XI), potem w całej Wielkopolsce. Ponadto własnym sumptem wydrukował i rozdał bezpłatnie do wszystkich kościołów parafialnych Rekolekcje dla duchownych… (W. 1783, 723 strony).
Dn. 5 III 1782 król powołał O-ego do 7-osobowej komisji, która miała zbadać sprawę chorego umysłowo bpa krakowskiego Kajetana Sołtyka. Wraz z innymi komisarzami O. działał w Krakowie od 23 III i wspólnie z nimi zakomunikował Radzie Nieustającej orzeczenie, że stan zdrowia bpa nie pozwala mu na rządzenie diecezją. Następnie podczas obrad sejmu warszawskiego 1782 r. bronił w tej sprawie króla i Radę Nieustającą przed zarzutami opozycji, m. in. hetmana w. kor. Franciszka Ksawerego Branickiego. Twierdził, że sprawa ta nie należy do sejmu, ale do jurysdykcji duchownej, która zaakceptowała postępowanie kapituły. W czasie sejmu O. został wybrany na konsyliarza Rady Nieustającej i kierował jej Departamentem Interesów Cudzoziemskich. Ponieważ okazywał nieustępliwość w sprawach dysydentów, król obawiając się rozdrażnienia Rosji prosił Andrzeja Mokronowskiego o łagodzenie poglądów O-ego. W l. n. O. dwukrotnie wchodził w skład sądów sejmowych. Sejm grodzieński 1784 r. powierzył mu tę funkcję na II kadencję, rozpoczynającą się 1 VI 1785, a sejm warszawski 1786 r. na I kadencję od 1 II 1787.
Sprawując urząd kanclerza, O. nie odegrał wybitnej roli w sprawach państwowych, dla których okazywał małe zainteresowanie. Był raczej kapłanem niż mężem stanu. Być może hamowała jego inicjatywę pod tym względem wyraźna niechęć, jaką żywił wobec ambasadora rosyjskiego w Polsce O. Stackelberga. Niekiedy ujawniał wobec króla chęć zrezygnowania z prowadzenia spraw, które popierał poseł. Brak jednak materiałów źródłowych do bliższego scharakteryzowania wzajemnych stosunków O-ego i Stackelberga. O. próbował zrezygnować z kanclerstwa już w r. 1784. Po śmierci prymasa Antoniego Kazimierza Ostrowskiego zwrócił się 12 IX t. r. do króla z prośbą o wakans po nim, motywując to potrzebą szukania «spokojniejszego stopnia nad urząd kanclerski, już i w leciech przeszłemu i słabości zdrowia doznającemu», jak pisał do Stanisława Augusta. Lecz godność tę otrzymał bp. płocki Michał Poniatowski. Wreszcie w grudniu 1786 król przyjął powtórną rezygnację O-ego. Wg opinii współczesnych do ustąpienia O-ego ostatecznie miał przyczynić się fakt, że odmówił on F. K. Branickiemu przyłożenia pieczęci na przyznanie mu starostwa kamienobrodzkiego, mimo protekcji Stackelberga.
O. nie wycofał się jednak całkowicie z życia publicznego i uczestniczył w obradach Sejmu Czteroletniego w l. 1788–92. Dn. 7 X 1788 podpisał akt konfederacji generalnej sejmujących stanów. G. Lucchesini, poseł pruski w Warszawie, w swoim raporcie z 26 I 1789 wymienił O-ego oraz biskupów: płockiego Krzysztofa Hilarego Szembeka, kujawskiego Józefa Ignacego Rybińskiego i marszałka nadwornego lit. Ignacego I. Potockiego, jako stronników Prus, przez których dwór berliński może oddziaływać na sprawy polskie. Wszyscy oni, wg Lucchesiniego, są zwolennikami wprowadzenia dziedziczności tronu w Polsce i wyznaczenia następcy za życia króla. W r. 1789 O. przeciwstawiał się projektowi przekazania majątku biskupstwa krakowskiego na skarb państwa, z pozostawieniem biskupom 100 000 zł dochodu. Dn. 18 XII 1789 sejm powołał go do deputacji do opracowania projektu prawa w sprawie miast. O. został jej przewodniczącym. Następnie 8 III 1790 wszedł z senatu z prowincji wielkopolskiej w skład deputacji do porównania ofiary dziesiątego grosza i podatków i był głównym autorem projektu podatkowego. W kwietniu t. r. bronił włościan przed egzekucjami żołnierskimi. Na sesji 3 III 1791 O. został członkiem deputacji dla księstw Kurlandii i Semigalii. Zaniepokojenie O-ego wywołał na sesji 18 IV 1791 punkt projektu o prawach miejskich, bez względu na wyznanie, dopuszczający do wszystkich urzędów w miastach ich obywateli mających posesję dziedziczną, zrezygnował jednak ze sprzeciwu po uwadze króla, że przyznanie katolikom pierwszeństwa w wyborze na urzędy miejskie zahamowałoby napływ cudzoziemców oraz rozwój przemysłu i handlu.
O. cieszył się uznaniem współczesnych. Podczas Sejmu Czteroletniego posłowie: podlaski Kazimierz Wężyk, nurski Aleksander Zieliński i liwski Pius Kiciński, stawiali go za wzór obywatela, podkreślali, że wolał zrezygnować z urzędu kanclerskiego niż pod naciskiem zagranicznego posła postąpić niezgodnie z prawem i sumieniem. Podobnie przychylnie wyrażała się o nim satyra polityczna w dobie Sejmu Wielkiego. O. nie figurował też na żadnych listach pensjonariuszy obcych państw. Jednak poseł rosyjski w Polsce J. Bułhakow zaliczał go w końcu 1791 r. do senatorów niezadowolonych z toku obrad sejmowych, czekających na hasło do wystąpienia z opozycją. Dn. 2 IX 1792 czytano z ambon warszawskich list O-ego wzywający do modłów za pomyślność prac zawiązanej konfederacji (targowickiej). W początkach 1793 r. O. został powołany na przewodniczącego deputacji do zbadania działalności Komisji Skarbowej Kor. w związku z deficytem, jakoby wykrytym w Kasie Generalnej przez delegatów konfederacji targowickiej. Z powodu złego stanu zdrowia rzadko jednak uczestniczył w pracach tej deputacji. Konfederacja targowicka po wprowadzeniu nowych przepisów cenzuralnych upoważniła O-ego i ks. Jana Dorau, kanonika warszawskiego, do kontroli pism wychodzących w Warszawie. O. otaczał opieką młodzież kształcącą się w seminarium księży misjonarzy w Warszawie. Do jego protegowanych należeli m. in.: Jan Paweł Woronicz, Stanisław Szymański i Jan Kruszyński. Woronicz poświęcił O-emu sielanki „Alexys” (1782), „Moszny” (1783) oraz utwór „Rocznica Palemona” z okazji imienin w r. 1787. O. był chory na puchlinę wodną i zmarł 15 VI 1793 w Warszawie w swoim pałacu. W testamencie zapisał znaczne sumy dla szpitali, ubogich i kościołów w swojej diecezji. Pochowany został 22 VI w kolegiacie warszawskiej Św. Jana. Grób jego do czasów obecnych nie zachował się.
Portret O-ego (olej.), nie datowany i nie sygnowany, w pałacu arcybiskupim w P.; Portret pędzla M. Bacciarellego w Katedrze Św. Jana w Warszawie; – Estreicher, (nie notuje niektórych druków współczesnych O-ego); Nowy Korbut, I–IV; Enc. Kośc.; Enc. Org.; Podr. Enc. Kośc.; W. Enc. Ilustr.; PSB, (Mokronowski Andrzej); Korytkowski, Prałaci gnieźn.; Łętowski, Katalog bpów krak., III; Łoza, Kawalerowie; Szostkiewicz, Katalog bpów obrządku łac.; Uruski; Żychliński, XV 185, XXI 95; – Bartoszewicz J., Antoni Onufry Okęcki, biskup poznański, kanclerz w. kor., „Pam. Relig.-Moralny” (W.) T. 26: 1854 s. 150–85; Chojecki R., Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., „Kwart. Hist.” T. 79: 1972 z. 3 s. 559; Drozdowski M., Przyjęcie traktatów rozbiorowych przez delegację i sejm polski w 1773 r., „Roczniki Hist.” T. 41: 1975 XLI s. 90, 103; Kalinka W., Sejm Czteroletni, Kr. 1895 I 523, 524, 602–4, II 340, 489, 678; Konopczyński W., Konfederacja barska, W. 1936–8; Korzon, Wewnętrzne dzieje, I, III, V; Lenort F., Z dziejów organizacji i zasobu Archiwum Archidiecezjalnego w Poznaniu, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kośc.” T. 15: 1967 s. 56, 57; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego; Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., I, II; Nowak J., Satyra polityczna Sejmu Czteroletniego, Kr. 1933; Rudnicki K., Biskup Kajetan Sołtyk, Kr.–W. 1906; Smoleński W., Przewrót umysłowy w Polsce XVIII w., W. 1949; tenże, Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1896; Wysocki J., Józef Ignacy Rybiński, biskup włocławski i pomorski 1777–1806, Rzym 1967; Zbiniowska J., Biskup Okęcki w poezji Woronicza, „Nasza Przeszłość”, T. 13: 1961; – Diariusze sejmów z lat: 1776, 1778, 1780, 1782, 1786, 1788–1791, (druki współcz.); Dziennik czynności sejmu głównego ordynaryjnego warszawskiego pod zawiązkiem konfederacji, W. 1789–91; Gurowski A., Protokół albo opisanie zaszłych czynności na delegacji od stanów Rzpltej … 19 V r. 1773 wyznaczonej…, W. 1775–6; Kitowicz J., Pamiętniki czyli historia polska, W. 1971; Korespondencja A. Naruszewicza 1762–1796, Wr. 1959; Listy biskupa Antoniego Okęckiego z l. 1776–1792, Oprac. J. Zbiniowska, „Nasza Przeszłość” T. 27: 1967 (reprod. portretu O-ego z katedry w W.); Magier, Estetyka Warszawy; Mémoires du roi Stanislas-Auguste, I, II; Ostrowski T., Poufne wieści z oświeconej Warszawy, Oprac. R. Kaleta, Wr. 1972; Vol. leg., VIII 6, 7, 13, 20, 22, 28, 30, 38, 40, 46, 50, 54, 57, 61, 65, 86, 109, 132, 146, 151, 153, 156, 209, 211, 251, 252, 527, 575, 583, IX 9, 31, 46, 156, 165, 211; – „Gaz. Warsz.” 1786 nr 72, 79, 80, 81, 103, 104, 1793 nr 49, 50, 51; „Korespondent Krajowy i Zagran.” 1793 dod. do nr 18, 23, dod. do nr 49; – AGAD: Arch. Ghigiottiego, pudło 36, Arch. Radziwiłłów, Dz. V teka 240 nr 10747 (16 listów O-ego z l. 1781–91 do Radziwiłłów), Arch. Roskie, LXV nr 47, LXXV nr 9, Arch. Zamoyskich 2877, Metryka Kor. – Libri Inscriptionum, Sigillata, Księgi Kanclerskie z l. 1780–6 za podkanclerstwa i kanclerstwa O-ego, Zbiór Popielów 201, 202, 204; Arch. Archidiec. w Gnieźnie: Arch. Kapituły Gnieźnieńskiej: listy prałatów i kanoników vol. VIII; Arch. Archidiec. w P.: rkp. A Cap. XXXIV–XXXVIII, Install. III 181, 191, 214, AV 30–34, CP 97, CL XI (korespondencja kapituły z O-m z l. 1764–93), KA 13108 i KM 390 (akta dotyczące sum legowanych przez O-ego); Arch. Archidiec. w W.: Akta kapituły warszawskiej gospodarcze i varia XVII–XIX w. (niewielka korespondencja O-ego z kapitułą w sprawach ekonomicznych); Arch. Diec. w L.: Arch. Kurii Biskupiej w L., rkp. A nr 136, 137 (akta biskupstwa chełmskiego z l. 1771–6); B. Czart.: rkp. 655, 678, 679, 696, 698, 723, 729, 731, 735, 739, 760, 775, 800, 825, 920, 927, 928, 1192; B. Jag.: rkp. 6147, 7950; B. Ossol.: rkp. 333, 557, 570–572, 575, 11639, 11860; B. PAN w Kr.: rkp. 2343, 2379 (materiały do życiorysu O-ego, zebrane przez Jana Ambrożego Wadowskiego), 2898; B. Uniw. Warsz.: rkp. 23, 132, 133; B. Vaticana: Processus consistoriales vol. 160, 169 (mikrofilm w Ośrodku Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kościelnych przy KUL, sygn. ABMK 140, 141).
Hanna Dymnicka-Wołoszyńska