Reutt Antoni (1861–1917), oficer wojsk rosyjskich, dowódca Legionu Puławskiego. Ur. 19 III w majątku Tadulin, w gminie Ułła, w powiecie połockim, był synem Stanisława, właściciela Tadulina, i Anny z Jankowskich.
Jako oficer armii rosyjskiej pełnił R. służbę w Sumach na Ukrainie. Ok. 1902 r. został przeniesiony na Daleki Wschód, a następnie był uczestnikiem wojny rosyjsko-japońskiej w stopniu sztabskapitana albo rotmistrza. W okresie poprzedzającym wybuch pierwszej wojny światowej służył w formacji dragonów na Ukrainie, a po mobilizacji w wojskach Frontu Południowo-Zachodniego jako podpułkownik. Na początku stycznia 1915 wystąpił z prośbą o przeniesienie do polskich oddziałów ochotniczych, organizowanych przy armii rosyjskiej z inicjatywy Witolda Gorczyńskiego, i uzyskał na to zgodę 13 I 1915. W dn. 17 I 1915 objął stanowisko dowódcy Legionu Puławskiego (739 Nowoaleksandryjskiej Drużyny Pospolitego Ruszenia). Dn. 20 III t. r. wyjechał z Legionem Puławskim z Puław do Chełma, a następnie, po zmianie decyzji przez dowództwo wojsk rosyjskich, został skierowany na czele legionu za Wisłę i 24 III 1915 przybył do Końskich, gdzie legion został przydzielony do brygady gen. Józefa Leśniewskiego w Moskiewskim Korpusie Grenadierów. Dn. 28 III 1915 R. towarzyszył dowódcy korpusu podczas przeglądu Legionu Puławskiego w Rudzie Malenieckiej, a następnie od 24 IV 1915 dowodził legionem na pozycjach pod wsią koło Fałkowa. W dn. 9 V 1915 został odwołany wraz z legionem z pierwszej linii do wsi Wyszyna Machrowska, a następnie 15 i 16 V 1915 kierował odwrotem nad rzekę Iłżankę. W nocy z 19 na 20 V 1915 pod Pakosławiem R. prowadził osobiście do ataku na bagnety dwie kompanie Legionu Puławskiego. Był tam raniony w rękę i odjechał do szpitala.
Jako dowódca polskiego oddziału ochotniczego R. nie cieszył się zaufaniem dowództwa rosyjskiego i do legionu już nie wrócił. Po odzyskaniu zdrowia został skierowany na inne stanowisko i prawdopodobnie służył w formacjach garnizonu piotrogrodzkiego. Podczas pełnienia służby frontowej doznał kontuzji głowy i przebywał w jednym z wojskowych szpitali Piotrogrodu. Tu, wskutek upadku na korytarzu, zmarł w r. 1917. Został pochowany na cmentarzu w Piotrogrodzie. Był odznaczony pośmiertnie Krzyżem Walecznych (1922), Złotym Krzyżem Zasługi (1926), i Medalem Niepodległości (1932).
W małżeństwie z Leonildą Czerkasówną, miał R. pięcioro dzieci; córki: Zofię, Marię zamężną Piotrowską (zm. w Sopocie 13 XI 1983) i Helenę, zamężną Tymieniecką, która przed drugą wojną światową występowała w rozgłośni katowickiej Polskiego Radia podczas audycji dla dzieci jako «Ciocia Hela», a także dwóch synów, z których Paweł zmarł w Sopocie w latach siedemdziesiątych.
Fot. zbiorowa w: Dziesięciolecie Polski Odrodzonej; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 17 (fot.), 18, 23, 30; Historia I Legionu Polskiego, Kijów 1917; Rządkowski J., Pierwszy Legion Puławski, W. 1925 s. 23; Wrzosek M., Polskie formacje wojskowe podczas pierwszej wojny światowej, Białystok 1977 s. 112, 114; – CAW: Akta Komitetu Krzyża Walecznych, t. 100–599, Akta Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości, t. 71; – Informacje Adolfa Gozdawy-Reutta z W.
Mieczysław Wrzosek