Sillich Aristodemo (1852–1943), śpiewak. Ur. 22 I w Trieście, w rodzinie włoskiej.
Pracując jako urzędnik w autriackim przedstawicielstwie angielskiej firmy ubezpieczeniowej Lloyda w Trieście, S. muzyką zajmował się początkowo po amatorsku. Jednak po lekcjach śpiewu u H. Friedricha w Mediolanie i po udanym tam debiucie w Teatro Manzoni wstąpił na scenę operową. W sezonie 1882/3 był solistą (bas) w trupie Opéra Italien, zakontraktowanej przez impresaria A. Vizentiniego i od grudnia 1882 do kwietnia 1883 występował w Petersburgu i Moskwie (obok m. in. Marcelli Sembrich-Kochańskiej). Później z podobną grupą dotarł do Ameryki Południowej i śpiewał w Buenos Aires. Dawał liczne występy na scenach Włoch (Turyn, Wenecja, Bolonia, Neapol, Padwa, Palermo).
Dn. 17 IV 1890 S. wystąpił gościnnie w Warszawie jako Don Alfonso, książę Ferrary, w operze G. Donizettiego „Lukrecja Borgia”. Po kilku dalszych jego rolach Jan Kleczyński pisał: «Należy do dobrych artystów średniej miary. Głos ma młody, silny, cieniuje mało, gra dość obojętnie». Jesienią 1890 został S. zaangażowany do zespołu Warszawskich Teatrów Rządowych (WTR) z wysoką gażą 700 rb. miesięcznie i występował w nim do końca pobytu w Polsce. Dn. 11 IX 1891 w składanym spektaklu, granym na otwarcie sceny Teatru Wielkiego po piętnastomiesięcznym remoncie, S. śpiewał tytułową partię we fragmencie opery A. Boito „Mefistofele”. W repertuarze wystawianym w tym czasie w Teatrze Letnim i w Wielkim śpiewał partie basowe, a także barytonowe. Często występował w operach włoskich, jak G. Verdiego „Aida” (Ramfis), ,,Rigoletto” (Sparafucile) i „Ernani” (Don Ruyz Gomez de Silva), G. Donizettiego „Faworyta” (Baltazar) i G. Rossiniego „Cyrulik sewilski” (Basilio), V. Belliniego „Norma” (Orowist), A. Ponchiellego „Gioconda” (Alvise). Śpiewał też w operach francuskich, jak Ch. Gounoda „Romeo i Julia” (Ojciec Laurenty) i „Faust” (Mefisto), G. Meyerbeera „Jan z Leydy” (Zachariasz), G. Bizeta „Carmen” (Escamillo), J. Halévy’ego „Żydówka” (Kardynał Brogni), a także w dziełach C. M. Webera „Wolny strzelec” (Kacper), K. Goldmarka „Królowa Saby” (Arcykapłan). Na występy wyjechał S. jedynie w r. 1899 do Petersburga, gdzie w Teatrze Maryjskim śpiewał Leporella w „Don Juanie” W.A. Mozarta. Do lepszych ról jego dojrzałego (po r. 1894) okresu artystycznego należały także: Klaudiusz w „Hamlecie” A. Thomasa, Bertram w „Robercie diable” Meyerbeera, Nilakantha w „Lakmé” L. Delibesa, Książę Gudal w „Demonie” A. Rubinsteina, Colline w „Cyganerii” G. Pucciniego, Griemin w „Eugeniuszu Onieginie” P. Czajkowskiego.
W Operze Warszawskiej S. bywał partnerem wybitnych śpiewaków, włoskich, jak M. Battistini (1895), i polskich jak Salomea Kruszelnicka, Janina Korolewicz, Władysław Floriański (1901). Niejednokrotnie brał udział w przedstawieniach urządzanych na cele charytatywne i w koncertach w nowo otwartej Filharmonii Warszawskiej; tu np. 31 III i 1 IV 1903 wykonał partie Jehowy i Faraona w poemacie symfoniczno-wokalnym „Mojżesz” o. L. Perosiego, dyrektora kapeli sykstyńskiej, pod dyrekcją kompozytora.
Cały czas, jako cudzoziemiec, należał do najwyżej opłacanych artystów Opery. Z czasem nauczył się języka polskiego i niektóre partie, jak np. Hundinga w „Walkirii” R. Wagnera wykonywał po polsku. Dn. 30 V 1906 miał przedstawienie benefisowe w Teatrze Wielkim i śpiewał m. in. fragmenty partii Stolnika z „Halki” S. Moniuszki. Dn. 5 VI t. r. dał w Warszawie ostatni występ. «Powodzenie towarzyszyło wszystkim jego występom – pisał „Kurier Warszawski” (1906 nr 149) – Obdarzony wyjątkowo silnym, pięknym i dobrze wyrobionym głosem, imponował potęgą olbrzymią swego basu tubalnego szerokim kołom publiczności». W repertuarze miał ponad 60 partii operowych, z czego ok. 46 śpiewał w Warszawie. Był przystojny i nosił się elegancko. Odszedł z zespołu WTR, kiedy skończyła się «hegemonia włoszczyzny». W r. 1906 powrócił do Triestu. Z życia artystycznego wycofał się w r. 1922. Zmarł w r. 1943 w Trieście.
Z małżeństwa ze Stefanią Jarzwińską S. miał syna Jerzego (zob.).
Słown. Muzyków Pol.; Słown. Teatru Pol.; – Bieńka M. O., Repertuar Warszawskich Teatrów Rządowych 1891–1900, W. 1995; Szczublewski J., Teatr Wielki w Warszawie 1833–1993, W. 1993; Teatr polski w latach 1890–1918. Zabór rosyjski, Pod. red. T. Siverta i R. Taborskiego, Dzieje teatru polskiego, W. 1988 (fot.) IV cz. 2; – „Bluszcz” 1890 nr 17, 19 (J. Stattler); „Echo Muzycz. Teatr. i Artyst.” 1890 nr 341 s. 183, nr 342 s. 194–5 (J. Kleczyński), 1894 nr 542 s. 78, 1899 nr 14 s. 165, 1901 nr 13 s. 152 (fot.), 1903 nr 12 s. 287 (fot.); „Kur. Teatr.” 1901 nr 33, 41, 1902 nr 7; „Kur. Warsz.” 1906 nr 145, 149; „Prawda” 1895 nr 49 s. 581; „Przegl. Tyg.” 1901 nr 13; – New York Public Library for The Performing Arts: The Music Division – Special Collections, The Marcella Sembrich Collection JPB 91–94.
Małgorzata Komorowska