Calahora (Caliora, Califari, Kalahora) Aron, lekarz w Krakowie w połowie XVIII w., syn dra Michała C., a wnuk Matatiasza, był pierwszym Żydem w Polsce, który próbował się wpisać do Akademii Krakowskiej. Gdy się mu to nie udało, postarał się o prywatne świadectwa profesorów i rektora. I tak wydali mu w r. 1723 profesorowie medycyny Łopacki i Bonfiglii świadectwa, w których stwierdzili jego wiadomości farmaceutyczne i lekarskie, a dnia w r. 1724 potwierdził je rektor Akademii Kurowski. W trzy lata potem (w r. 1727) potwierdził to samo rektor Lukini. C. miał rozległą praktykę nie tylko wśród Żydów i mieszczan, lecz i szlachty, jak Wodzickich, Myszkowskich, Schwarzenberg-Czernych. Będąc w latach czterdziestych jednym ze seniorów żyd. gminy krakowskiej, odegrał wybitną rolę w sporze o rabinat krakowski między rodzinami Franklów i Landauów, czym sobie zraził swych następców w urzędzie kahalnym. By go obronić przed prześladowaniem tychże, wydał mu starosta krak. Karol Gonzaga Myszkowski dekret (w r. 1746), którym go wziął w obronę. Podobny list wydał C-rze dziekan katedralny krak., podkanclerzy koronny Michał Wodzicki. 12 VI 1750 wydał wreszcie C-rze »litteras protectionales« król August III. Synem Arona był dr Mendel C. (zm. 1779), pierwszy Żyd krak., wpisany na wydział medyczny Uniwersytetu we Frankfurcie n. Odrą (14 XI 1746), tamże był po kilku latach doktoryzowany.

Bałaban M., Kalahorowie, Z hist. Żydów w Polsce, W. 1920, 90–103; tenże, Historia Żydów w Krakowie i na Kazimierzu, 1936, II 531–5; Lewin Louis, Die jüd. Studenten an d. Univ. Frankfurt a. O., »Jahrbuch d. jüd. lit. Ges. Frankfurt a M.«, 1923, XV 66; Arch. ziemskie w Kr.: Castr. Crac. Relationes, t. 178, s. 1509–11.

Majer Bałaban