Filipowicz Benedykt (1861–1922), pseudonim Benedykt Pobóg, literat, publicysta i dziennikarz. Urodził się 26 III w Tyrawie Wołoskiej, w pow. sanockim, był synem Romana i Anieli z Kokurewiczów (zm. 1897), ukończył gimnazjum w Przemyślu, po czym zapisał się na wydział filozoficzny Uniwersytetu we Lwowie. Poświęciwszy się zawodowi dziennikarskiemu pracował początkowo w pismach galicyjskich, następnie w Poznaniu i Toruniu. W r. 1886 przeniósł się do Warszawy i został współpracownikiem »Kuriera Codziennego« oraz »Gazety Informacyjnej« a w dwa lata potem wstąpił do redakcji »Słowa« i »Kuriera Warszawskiego«. Pracując jednocześnie w obu tych pismach, w »Słowie« przez lat dwanaście, znacznie dłużej w »Kurierze«, gdzie zrazu, od r. 1890, prowadził dział prowincjonalny, następnie jako współredaktor wydania porannego uprawiał zarazem publicystykę, głównie w zakresie spraw gospodarczych. W młodości F. próbował swych sił na polu literatury i – poza kilku nowelami i liczniejszymi przekładami powieści (m. in. Jokaya »Marmurowe głowy«) – napisał dramaty: Józef Wirski (Sambor 1880), Wincenty z Szamotuł (grany w Poznaniu), oraz Doża Wenecki (w »Gazecie Toruńskiej«). Jego pióra przeróbka dla teatru »Ogniem i mieczem« (wyd. książkowe: Gródek 1886) była wystawiona na scenach: lwowskiej (21 X 1885), poznańskiej i krakowskiej, na której najdłużej utrzymywała się na afiszu. Wszystkie te prace literackie ogłaszał pod pseudonimem. Dla drugiego, uskutecznionego przez F. K. Martynowskiego wydania »Starożytnej Polski« Balińskiego i Lipińskiego dostarczył opracowania Śląska. Zmarł F. w Warszawie 16 XII 1922. Zgon jego prasa pokryła milczeniem.

Red.