Bernacki niewiadomego imienia, konfederat barski, mylnie zwany w niektórych źródłach Biernackim, należy obok Morawskiego, Szczygła, Oracewicza do nielicznych partyzantów Baru mieszczańskiego pochodzenia. Pochodził z Warmji, a z zawodu był garncarzem. W lipcu 1769 r. próbował jednocześnie z Ign. Malczewskim i Wł. Mazowieckim, zdaje się na własną rękę, zagrzać do ruchawki prowincję pruską i biegał z 60–80 ludźmi między Gniewem i Gdańskiem, rekwirując zboże i pieniądze. Podobno do spółki z miejscowymi ziemianami Bystramem i Grąbczewskim próbował zawiązać konfederację w Szynychu. Doszło za wpływem innych, poważniejszych działaczy do tajnego sprzysiężenia Prusaków i do zawiązania konf. pomorskiej w Starogardzie (17 VIII). B. zostawił złe wspomnienie łupieżcy i przeniósł swą działalność na Litwę. On to zapewne, bo nie żaden sieradzanin Biernacki, wtargnął w kwietniu 1770 r. do Kowieńszczyzny w 120 koni, rzucił postrach aż na Mitawę, ale nim się połączył z drobną szlachtą, która nań czekała pod Szawlami rzekomo aż w liczbie 5000, został rozbity przez Rosjan w miasteczku Kielmach ok. 10 IV i wzięty do niewoli. W spisie konfederatów Sybiraków Belcoura znajdują się dwaj prości towarzysze B-cy, Michał i Stanisław; jednym z nich mógłby być nasz »garncarczyk heilsberski«.
Źródła rkp. w mosk. Arch. Spr. Zagr., petersb. Arch. Państw.; Listy A. Husarzewskiego do gabinetu St. Augusta (rkp. Bibl. Czart. 702) i J. Smogorzewskiego do tegoż (rkp. Bibl. Czart. 707), relacja J. Aloego 18 IV 1770 (Arch. Spr. Zagr. w Paryżu).
Władysław Konopczyński