Bogdanowicz Bernard († 1722). Ur. ok. 1640 r. w Koprzywnicy. Zamłodu wstąpił do klasztoru cystersów w Jędrzejowie i ukończył studja ze stopniem dra teologji; w l. 1686–1716 był prokuratorem polskich cystersów w Rzymie, tamże następnie generalnym prokuratorem zakonu. Bronił skutecznie praw klasztorów przeciw zgubnemu oddawaniu ich w zarząd opatów komendataryjnych czyli świeckich; wskutek tego odznaczony został po śmierci w r. 1738 tytułem »bene meriti de Ordine«. Zmarł 23 XI 1722 w Rzymie, gdzie dochowała siew kościele S. Croce in Gerusalemme sławiąca go tablica grobowa. Za pobytu w Rzymie wydał tamże 7 dzieł treści dogmatycznej i ascetycznej, które zapewniły mu imię na Zachodzie.
Enc. Org.; Enc. kośc. Nowodworskiego; Rkp. B. Nar., O. I. 502 s. 11, 451–3, 479, 560; Rkp. B. Zamoyskich w W., nr 1404, pod r. 1695; Rkp. B. benedyktynów w Lubiniu: Acta Cgrnis Benedictino-Polonae, s. 65; Lib. mort. mnrii Coronovien. (Tow. Nauk. w Toruniu, Fontes, Torunii 1931, XXV 20); G. Z., Pamiątki polskie w Rzymie (Bibl. Warsz., 1858, LXIX 530); Estreicher, XIII 207–8; Barącz, Żywoty Ormian…, s. 410.
Ks. Jozafat Ostrowski, O. S. B.